CHRIS TVEDT MIKAEL 05.Kršg mierci (2010)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. To pan jest Brenne, prawda?Skinąłem głową zaciekawiony. Niech pan przestanie nękać ludzi! Przepraszam? Mówię, niech pan nie nęka tu ludzi! Ale ja nie. Odwiedził pan Solveig.Biedaczka była potem całkiemroztrzęsiona.Wstydu pan nie ma? Wszyscy przecież wiedzą, że nie jestsobą od śmierci Siri.Albo myśli, że dziewczyna żyje, albo płacze.Pozatym ostatnio trochę zniedołężniała.To wstyd tak się zachowywać.Piszczała, a na policzkach miała wypieki. Skąd mogłem wiedzieć, że. zacząłem, ale w tej samej chwilizagłuszył mnie chór głosów..wstyd!.przyjeżdżać tutaj i odkopywać stare nieszczęścia!.dręczyć porządnych ludzi.Otworzyły się drzwi i w samym środku tej awantury zjawił sięwysoki, ciemnowłosy mężczyzna.Popatrzył w zdumieniu narozzłoszczone twarze kobiet i natychmiast zapadła cisza.Zwróciłemuwagę na jego oczy, duże i brązowe, o nieco smutnym wyrazie. Co tu się dzieje? zapytał cicho. Pastorze zaczęła kobieta, która przewodziła pozostałym, poczym lekko dygnęła. Ten człowiek nawiedził biedną Solveig Jenseni nękał ją, pytając o Siri, a my.Mężczyzna uniósł dłoń. Wiem powiedział. Przychodzę prosto od Solveig.Ma siędobrze, ale chcę porozmawiać z mecenasem Brenne, jeżeli znajdzie dlamnie chwilę.Jestem pewien, że nie zamierzał nikogo urazić.Położył mi dłoń na ramieniu, a ja chętnie dałem się odprowadzićw bezpieczne miejsce. Uff! westchnąłem, kiedy zamknęły się za nami drzwi sklepu.Udałem, że ocieram pot z czoła.Nie uśmiechnął się, lecz w jego oczach pojawił się błysk humoru. Tak, tym trzem furiom lepiej nie wchodzić w drogę. Wyciągnąłrękę. Kristian Salomonsen.Pastor na Vest�y.Mocno uścisnął mi dłoń.Zobaczyłem też, że jest potężny i dobrzezbudowany.Kiedyś musiał być przystojny miał regularne rysy i białe,równe zęby odbijające się od ciemnej skóry a nawet teraz, grubo popięćdziesiątce i z włosami przyprószonymi siwizną robił dobre wrażenie. Proszę posłuchać, panie Salomonsen odezwałem się.Przepraszam za to zajście z Solveig Jensen.Nie wiedziałem, w jakim jeststanie, ale gdy tylko się zorientowałem, skierowałem rozmowę naneutralne tematy. W porządku.Powiedziano mi, że jest pan adwokatem i żeodgrzebuje pan tę tragedię.Musi pan jednak zrozumieć, że chodzi pocienkim lodzie.To, co przydarzyło się wtedy Anne i Siri, zostawiłonieuleczalne rany, nie tylko u ich najbliższych, lecz także w całejspołeczności.Ludzi łączą tutaj silne więzi. Tak mi też mówiono, ale dostałem zadanie do wykonania.Będętak ostrożny, jak to możliwe, jednak muszę skończyć to, co zacząłem.Popatrzył na mnie uważnie. Postąpi pan, jak uzna za stosowne rzekł wreszcie. Nie wydajesię pan nieostrożny, jednak proszę pamiętać, że szkodę można wyrządzićtakże niechcący. Nagle zaczęły męczyć mnie te wszystkie przestrogi, to całewskazywanie, co powinienem, a czego nie powinienem robić, więczamiast wrócić prosto do pensjonatu, na szczycie wzgórza skręciłemw prawo.Chwilę błądziłem w ciasnych zaułkach, lecz wkrótceznalazłem właściwą ulicę i poszedłem nią do końca, gdzie wśródbluszczu i przyciętych różanych krzewów stał kolejny biały dom.Kobieta, która mi otworzyła, nie była dużo młodsza od Solveig Jensen,lecz miała proste plecy, a spojrzenie jasne i bezpośrednie.Przedstawiłemsię. Proszę? zdziwiła się. Jestem z firmy adwokackiej.Chodzi o starą sprawę, o którejchciałbym z panią porozmawiać.Jeżeli mogę wejść. Jaką starą sprawę? Chodzi o Anne. Anne? Jakbym wymierzył jej policzek.Zrobiła się bladaniczym kreda, a po chwili czerwona, jakby cała krew odpłynęła jejz twarzy, by zaraz zalać ją niczym fala powodziowa.Skinąłem głową i czekałem. O moją zmarłą córkę Anne? powtórzyła z niedowierzaniem.Chce pan rozmawiać ze mną o Anne? I jest pan adwokatem, tak? Prawnikiem.Męski głos krzyknął z głębi domu coś, czego nie zrozumiałem.Kobieta odwróciła głowę. Chwileczkę, już idę, Kjell! odkrzyknęła, po czym znów skupiłauwagę na mnie. To mój mąż.Ma już słabe nogi.Kogo panreprezentuje? Jestem z firmy adwokackiej Bergstr�m i.Może i pani Vest�y była stara, lecz ani trochę nie zniedołężniała.Precyzja jej pytań przypominała cięcia chirurga. Nie to chciałam wiedzieć.Kto jest pańskim klientem?Odchrząknąłem. Reprezentuję Arona S�rvika. Arona? Tak.Mam. Niech pan stąd idzie. Pani Vest�y. próbowałem. Chcę tylko zadać kilka prostychpytań.Ale na długo zanim skończyłem zdanie, drzwi zdążyły sięzamknąć. ROZDZIAA 25 Tak, zgadza się powiedział z uśmiechem. To ja jestem RunarWiesner [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki