Crichton, Michael Kongo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie obracaj go - rzuciła pośpiesznie.- To Richter.Mówiła z pełnym przekonaniem,choć rój czarnych much uniemożliwiał identyfikację.Elliot pochylił się nad ciałem.- Nie dotykaj go!- Dobrze.Już dobrze.Zza pobliskiego namiotu wyłonił się Munro.Trzymał w dłoni plastikową,dwudziestolitrową bańkę wypełnioną jakąś cieczą.- Bierz się do roboty, Kahega! - zawołał.Murzyni zaczęli spryskiwać namioty i martwe ciała.Peter poczuł ostrą woń benzyny.- Daj mi jeszcze minutę! - krzyknęła Karen do połowy schowana za podartym ipogniecionym strzępem płótna zasłaniającym niegdyś wejście do magazynu zaopatrzenia.- Ile tylko zechcesz - odparł przewodnik.Powiódł spojrzeniem za wzrokiem Elliota.Stojąca na skraju obozu Amy gestykulowała do siebie.yli ludzie.Ludzie nie wierzą zli przyszli.- Nie wygląda na zbytnio zaniepokojoną - odezwał się Munro.- Tylko pozornie - odparł Peter.- Jestem przekonany, że zna prawdziwą przyczynętragedii.- Więc mogłaby to i owo wyjaśnić.Wszyscy uczestnicy wyprawy ponieśli śmierć w tensam sposób.Zginęli ze zgniecionymi czaszkami.Czarny słup dymu znaczył miejsce, gdzie do niedawna znajdował się obóz konsorcjum.Karen milczała, zatopiona w myślach.- Co znalazłaś? - spytał idący obok Peter.- Nic konkretnego - odpowiedziała.- Ogrodzenie funkcjonowało bez zarzutu.Przypominało nasz system obrony przed dzikimi zwierzętami.W momencie zagrożenianastępuje emisja serii ultradzwięków, niezwykle bolesnych dla wrażliwego systemusłuchowego.Nie działa na gady, lecz jest cholernie skuteczne w przypadku ssaków.Drapieżnikuciekłby w głąb lasu.- Dlaczego nie poskutkowało tym razem?- Nie mam pojęcia.Nawet Amy zachowywała się spokojnie.- Jaka jest reakcja ludzkiego słuchu? - spytał Peter.- Wysoki pisk powoduje nieprzyjemne świdrowanie w uszach. To wszystko.-Zerknęła na mężczyznę.- Poza nami, w tej częściKongo nie ma ani jednego człowieka.- Czy możesz opracować lepszy system obrony? - wtrącił Munro.- Pewnie - warknęła Karen.- Zatrzyma wszystko, z wyjątkiem słonia lub nosorożca.Peter z powątpiewaniem pokręcił głową.Póznym popołudniem natrafili na resztki obozu pierwszej ekspedycji ERTS-u.Odkrycie nastąpiło przypadkiem, ponieważ w ciągu ośmiu minionych dni dżungla upomniałasię o swoją własność.Zwieżo wyrosłe pnącza zatarły ślady.Zostało tylko parę kawałkówpomarańczowego nylonu, zgnieciony aluminiowy garnek i połamany statyw.W trawiespoczywały części zniszczonej kamery.Nie znalezli żadnego ciała.Ponieważ słońce chyliło sięjuż ku zachodowi, ruszyli w dalszą drogę.Amy wykonała kilka nerwowych ruchów.Nie idziemy.Elliot nie zwrócił uwagi na jej zachowanie.Złe miejsce stare miejsce nie idziemy.- Musimy iść, Amy - powiedział.Kwadrans pózniej dotarli na skraj polany ocienionej ogromnymi drzewami.Naddżunglą wznosił się posępny stożek Mukenko.Na niebie w zapadającym mroku wyraznierysowały się zielonkawe promienie laserów.A w dole.W dole zobaczyli omszałe, równo ociosane głazy.Mury zaginionego miasta Zinj.Peter obrócił głowę w stronę Amy.Małpa zniknęła.4.WEIRDNie wierzył własnym oczom.Początkowo był przekonany, że zwierzę ukryło się w zaroślach, aby ukarać go zaincydent nad rzeką, gdy użył wiatrówki do zaaplikowania środka usypiającego.Pośpieszniewyjaśnił swym towarzyszom, że podobne przypadki zdarzały się już dawniej i pół godzinyspędzili na bezowocnych poszukiwaniach.Amy nie odpowiadała na wołanie; w dżunglipanowała cisza.Minęło kolejne pół godziny i jeszcze pół.Peter czuł, że ogarnia go przerażenie.- Prawdopodobnie przyłączyła się do stada - powiedział Munro.- To niemożliwe - stanowczo oświadczył Elliot.- Ma siedem lat, jest niemal dorosła.- Przewodnik wzruszył ramionami.- Jest gorylem.- Niemożliwe - upierał się Peter.W głębi duszy sądził jednak, że Munro może mieć rację.Małpy wychowywane przezłudzi z biegiem lat stawały się zbyt duże, zbyt silne, by w pełni akceptować dominacjęczłowieka.Kończył się czas pieluszek i radosnych szczebiotów; różnice zachowań były corazbardziej widoczne.- Grupy goryli nie stanowią zamkniętej społeczności - zauważył Munro.- Inneosobniki, zwłaszcza samice, są dość chętnie przyjmowane do stada.- Nie zrobiła tego - szepnął Elliot.- Nie mogła.Amy od dzieciństwa miała ścisły kontakt z ludzmi.Lepiej znała świat autostrad i barówszybkiej obsługi niż dżunglę.Gdy samochód Petera mijał jej ulubioną restaurację, klepałakierowcę po ramieniu i sygnalizowała, żeby zawrócił.O życiu w tropikalnym lesie wiedziałatyle, co jej opiekun, a poza tym.- Lepiej rozbijmy obóz - odezwała się Karen.Spojrzała na zegarek, po czym skierowaławzrok na Petera.- Pamiętaj, że to ona nas opuściła.Jeśli będzie miała ochotę, wróci.W jednym z plecaków znalezli butelkę Dom P�rignon, lecz nikt nie miał ochoty naspełnienie toastu.Peter z przygnębieniem rozglądał się po okolicy, pozostali uczestnicywyprawy wciąż mieli w pamięci widok bezwładnych ciał zalegających zniszczony obózkonsorcjum.Mimo ciemności pośpiesznie wznosili ogrodzenie stanowiące część systemuochronnego określanego nazwą WEIRD7.7Wilderness environment intruder response defences - system reagowania na zagrożenie ze strony dziko żyjącychPomysł wykorzystywał tradycyjną konstrukcję ciernistej borny, która od stulecistanowiła główne zabezpieczenie afrykańskich obozowisk.Stanley pisał: Budowę obozumożna uważać za ukończoną jedynie wówczas, gdy cały obszar zostanie ogrodzony ściętymikrzewami lub drzewami.Przez kilka dekad niewiele można było zmienić w tej instrukcji.Rozwój techniki defensywnej zaowocował powstaniem systemu WEIRD.Murzyni napełnili powietrzem srebrzyste namioty.Karen kierowała ustawieniemteleskopowych statywów, na których zawieszono podłużne lampy emitujące promieniepodczerwone.Miały oświetlać teren wokół obozu.Pózniej przystąpiono do budowy właściwego ogrodzenia.Lekka, metalowa siećbardziej przypominała tkaninę niż zasieki.Umocowana do palików, szczelnie otaczała całyteren, a kiedy podłączono ją do przetwornicy, stawała się nieprzebytą barierą o napięciu stutysięcy woltów.Aby akumulatory nie wyczerpały się zbyt szybko, prąd płynął zczęstotliwością czterech cykli na sekundę, co powodowało stłumione, pulsujące brzęczenie.Kolacja składała się z ryżu polanego sosem krewetkowym.Sos, przygotowany zesproszkowanego preparatu, przypominał smakiem rozmoczoną tekturę, lecz w otoczeniumrocznej, pierwotnej dżungli łatwo było zapomnieć o niedoskonałościach technikidwudziestego wieku.Munro rozstawił warty.Do pierwszej grupy zaliczył siebie, Elliota i Kahegę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki