[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.262ÇU LI?eLIBROMian malkura¸an agon mi riparis kiel eble plej plene.Mi edukis cian filon, mi lin amis, mi lin direktis en la vivo, kvazaû li estus mia propra infano.Jes, mi certigas, ke pri tiu punkto mia konscienco ne povas min riproçi.Ci ne estus pli bone farinta, mi estas certa pri tio; çar tio estas neebla.Granda malfeliçaîo lin premegis; estas vere: sed çu mi estas kulpa? çu estas juste, ke ci igu min responda pri tio, kio okazis?Subite Maziero haltis kun orelo streçita, kvazaû li aûskultus voçon, kiu venas el la senfineco.—Kaj la alia infano? ci diras.Sed ne estas li tiu, kiu trovi¸is en la lulilo; ¸i estis anatomia temulo.Tion tamen ci scias tre bone.Ha! mia krimo estas sufiçe abomena, ci ne bezonas ¸in ankoraû pligrandigi.Bruligi vivantan infanon! Sed tio estas kruelego, kiun mi estis nekapabla plenumi.Mi ¸in anstataûigis per malviva novnaskito.Tial ke ci tion scias, kial ci persekutas min?La maljunulo haltis.Liaj fortoj ÿajnis eluzitaj.Re¸ino aûskultis terurite, volante eliri el tiu çambro, hontante, çar ÿi surprizas tiun teruran sekreton, kiun neniam ÿi estis eç suspektinta: sed, malgraû ÿi, ÿi çiam restis, fiksite de forto pli supera ol ÿia volo, sur la loko, sur kiu ÿi trovi¸is.La ¸emadoj pliforti¸is.—Li mortis en la hospitalo por Trovitaj Infanoj: li ne vivis pli ol dudek-kvar horojn.Tion al mi certigis Vari-263ÇU LI?eLIBROaso.Variaso estis cia amiko same kiel la mia: li ne estas viro kapabla min trompi.Ci do vidas, ke ci estas malprava, min turmentante, kiel ci faras.Tiu infano estis malfortika; li ne povis vivi.Se mi ne estus ÿtelinta lin, ci tamen estus lin perdinta.Çu estas grave por ci, ke li mortis en hospitalo anstataû morti en cia hejmo? Ho! tiun rigardon, tiun malaman rigardon, kiu kulpigas kaj kiu kondamnas, mi do çiam vidos; neniam mi do povos ¸in eviti.Ho! tiun agonian rigardon! depost tridek jaroj ¸i min persekutas, depost tridek jaroj ¸i restas fiksita al mia persono!Kaj dum la malfeliça halucinulo parolis, li metis siajn ambaû manojn sur siajn okulojn, kvazaû li volus forigi for de li terurantan vidataîon.Subite li lasis fali siajn brakojn, sin direktis per aûtomata paÿo al la du portretoj alkroçitaj sur la muro, kaj antaû tiuj du figuroj, kiuj ÿajnis lin fikse rigardadi per siaj senmovaj okuloj, li ekkriis, kunplektante la manojn:—Ho Klotildo, vi min amis iam.Memoru, ke por savi vian vivon, mi donis ¸is mia sango.Mi vin pre¸as: pro-petu por mi apud Leopoldo.Tial ke li vin amas, li vin obeos.Diru, ke li fermu siajn okulojn de malvivulo; diru, ke li ne min persekutu, ne min atakadu, kiel li faris ¸is tiu tago.Diru tion, mi vin petas kun kunplektitaj manoj; mi vin petegas.Klotildo, Leopoldo, kompatu, kompatu!264ÇU LI?eLIBROLa maljunulo sin lasis fali sur genuoj.Jen li prezentis la brakojn al pentritaj figuroj, skuate de konvulsiaj ploregoj: jen li sin kurbigis ¸is tero, frapante la pargeton per sia frunto, balaante la tapiÿon per siaj blankaj haroj.Fraûlino Kolardo ne povis vidi plion.La rigideco, kiu ÿin okupis, kiam ÿi vidis tiun neatenditan kaj terurantan vidaîon, iom post iom malaperis.Ÿi sin direktis al Maziero, kaj malforte lin tuÿis sur la ÿultro.Pro tiu kontakto la bankiero tremetis, sin rektigis, ÿajnis veki¸i, îetis çirkaû si malviglan rigardon, kaj fine ekvidis la junulinon.—Çu ¸i estas vi? infanino mia, li diris per malforta voço.Kion vi volas? Kio okazis?—Nenio eksterordinara, respondis Re¸ino, apogante sur elektra butono.—Sed fine kial vi trovi¸as çi tie?Fraûlino Kolardo estis tiel profunde kortuÿita, ke ÿi apenaû povis elparoli unu vorton.Sed la bankiero, kiu ne ankoraû plene rekonscii¸is, ne tion rimarkis.—Vi son¸is laûte, ÿi diris.Timante, ke vi bezonos ion, mi alkuris al vi.—Kion mi diris?—Malprecizajn, sensencajn parolojn.Mi neniel ilin komprenis.—Ha! mi preferas tion.265ÇU LI?eLIBRO—Nun, sinjoro Maziero, necese estas, ke vi estu prudenta kaj enliti¸u tuje.Prenante la bankieron per la mano, ÿi lin kondukis al lia çambro.Obeema kaj ne batalema, la malfeliçulo ÿin sekvis kiel infano.En tiu momento Baptisto alkuris duonvestite, havante okulojn ankoraû plenajn je dormado.—Baptisto, diris Re¸ino, via mastro sin sentas iom malsaneta.Vi ne devos lin delasi dum la tuta nokto.Poste la junulino eliris el la dormoçambro de Maziero kaj resupreniris al sia apartamento.La morgaûon, kvankam Maziero sentis sin ankoraû iom rompita, li tamen estis tute resanigita el sia terura inkubson¸o.Li diris al sia meąnikisto, ke li preparu la aûtomobilon.—Al hospitalo Necker, li ordonis.Kiam la bankiero estis elkaleÿi¸inta:—Çu la sinjoro Direktoro estas videbla? li petis de la pordisto.Donu al li mian vizitkarton, mi petas.Post kvin minutoj, Maziero eniris en la privatan apartamenton de sinjoro Variaso.—Kiel? Çu estas ci, mia kara Maziero, ekkriis la Direktoro, premante la manon de l’bankiero: necese estas, ke 266ÇU LI?eLIBROci havu tre gravan motivon por min viziti en tiel matena horo.Kio estas en ci? Ci ÿajnas kortuÿita.—Variaso, mia malnova amiko, mi venas revivigi en cia cerbo memorojn, kiuj en ¸i kuÿas depost preskaû tridek jaroj.Mi dezirus havi sciigojn pri fari¸oj, kiuj okazis en epoko, en kiu ci estis nur malalta oficisto en la hospitalo por Trovitaj Infanoj, straton Denfert-Rochereau.—Diablo! Tio estas iom maljuna.Feliçe mi konservis çiujn mniajn notojn metode kaj laûjare klasigitajn.—Mi scias [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.262ÇU LI?eLIBROMian malkura¸an agon mi riparis kiel eble plej plene.Mi edukis cian filon, mi lin amis, mi lin direktis en la vivo, kvazaû li estus mia propra infano.Jes, mi certigas, ke pri tiu punkto mia konscienco ne povas min riproçi.Ci ne estus pli bone farinta, mi estas certa pri tio; çar tio estas neebla.Granda malfeliçaîo lin premegis; estas vere: sed çu mi estas kulpa? çu estas juste, ke ci igu min responda pri tio, kio okazis?Subite Maziero haltis kun orelo streçita, kvazaû li aûskultus voçon, kiu venas el la senfineco.—Kaj la alia infano? ci diras.Sed ne estas li tiu, kiu trovi¸is en la lulilo; ¸i estis anatomia temulo.Tion tamen ci scias tre bone.Ha! mia krimo estas sufiçe abomena, ci ne bezonas ¸in ankoraû pligrandigi.Bruligi vivantan infanon! Sed tio estas kruelego, kiun mi estis nekapabla plenumi.Mi ¸in anstataûigis per malviva novnaskito.Tial ke ci tion scias, kial ci persekutas min?La maljunulo haltis.Liaj fortoj ÿajnis eluzitaj.Re¸ino aûskultis terurite, volante eliri el tiu çambro, hontante, çar ÿi surprizas tiun teruran sekreton, kiun neniam ÿi estis eç suspektinta: sed, malgraû ÿi, ÿi çiam restis, fiksite de forto pli supera ol ÿia volo, sur la loko, sur kiu ÿi trovi¸is.La ¸emadoj pliforti¸is.—Li mortis en la hospitalo por Trovitaj Infanoj: li ne vivis pli ol dudek-kvar horojn.Tion al mi certigis Vari-263ÇU LI?eLIBROaso.Variaso estis cia amiko same kiel la mia: li ne estas viro kapabla min trompi.Ci do vidas, ke ci estas malprava, min turmentante, kiel ci faras.Tiu infano estis malfortika; li ne povis vivi.Se mi ne estus ÿtelinta lin, ci tamen estus lin perdinta.Çu estas grave por ci, ke li mortis en hospitalo anstataû morti en cia hejmo? Ho! tiun rigardon, tiun malaman rigardon, kiu kulpigas kaj kiu kondamnas, mi do çiam vidos; neniam mi do povos ¸in eviti.Ho! tiun agonian rigardon! depost tridek jaroj ¸i min persekutas, depost tridek jaroj ¸i restas fiksita al mia persono!Kaj dum la malfeliça halucinulo parolis, li metis siajn ambaû manojn sur siajn okulojn, kvazaû li volus forigi for de li terurantan vidataîon.Subite li lasis fali siajn brakojn, sin direktis per aûtomata paÿo al la du portretoj alkroçitaj sur la muro, kaj antaû tiuj du figuroj, kiuj ÿajnis lin fikse rigardadi per siaj senmovaj okuloj, li ekkriis, kunplektante la manojn:—Ho Klotildo, vi min amis iam.Memoru, ke por savi vian vivon, mi donis ¸is mia sango.Mi vin pre¸as: pro-petu por mi apud Leopoldo.Tial ke li vin amas, li vin obeos.Diru, ke li fermu siajn okulojn de malvivulo; diru, ke li ne min persekutu, ne min atakadu, kiel li faris ¸is tiu tago.Diru tion, mi vin petas kun kunplektitaj manoj; mi vin petegas.Klotildo, Leopoldo, kompatu, kompatu!264ÇU LI?eLIBROLa maljunulo sin lasis fali sur genuoj.Jen li prezentis la brakojn al pentritaj figuroj, skuate de konvulsiaj ploregoj: jen li sin kurbigis ¸is tero, frapante la pargeton per sia frunto, balaante la tapiÿon per siaj blankaj haroj.Fraûlino Kolardo ne povis vidi plion.La rigideco, kiu ÿin okupis, kiam ÿi vidis tiun neatenditan kaj terurantan vidaîon, iom post iom malaperis.Ÿi sin direktis al Maziero, kaj malforte lin tuÿis sur la ÿultro.Pro tiu kontakto la bankiero tremetis, sin rektigis, ÿajnis veki¸i, îetis çirkaû si malviglan rigardon, kaj fine ekvidis la junulinon.—Çu ¸i estas vi? infanino mia, li diris per malforta voço.Kion vi volas? Kio okazis?—Nenio eksterordinara, respondis Re¸ino, apogante sur elektra butono.—Sed fine kial vi trovi¸as çi tie?Fraûlino Kolardo estis tiel profunde kortuÿita, ke ÿi apenaû povis elparoli unu vorton.Sed la bankiero, kiu ne ankoraû plene rekonscii¸is, ne tion rimarkis.—Vi son¸is laûte, ÿi diris.Timante, ke vi bezonos ion, mi alkuris al vi.—Kion mi diris?—Malprecizajn, sensencajn parolojn.Mi neniel ilin komprenis.—Ha! mi preferas tion.265ÇU LI?eLIBRO—Nun, sinjoro Maziero, necese estas, ke vi estu prudenta kaj enliti¸u tuje.Prenante la bankieron per la mano, ÿi lin kondukis al lia çambro.Obeema kaj ne batalema, la malfeliçulo ÿin sekvis kiel infano.En tiu momento Baptisto alkuris duonvestite, havante okulojn ankoraû plenajn je dormado.—Baptisto, diris Re¸ino, via mastro sin sentas iom malsaneta.Vi ne devos lin delasi dum la tuta nokto.Poste la junulino eliris el la dormoçambro de Maziero kaj resupreniris al sia apartamento.La morgaûon, kvankam Maziero sentis sin ankoraû iom rompita, li tamen estis tute resanigita el sia terura inkubson¸o.Li diris al sia meąnikisto, ke li preparu la aûtomobilon.—Al hospitalo Necker, li ordonis.Kiam la bankiero estis elkaleÿi¸inta:—Çu la sinjoro Direktoro estas videbla? li petis de la pordisto.Donu al li mian vizitkarton, mi petas.Post kvin minutoj, Maziero eniris en la privatan apartamenton de sinjoro Variaso.—Kiel? Çu estas ci, mia kara Maziero, ekkriis la Direktoro, premante la manon de l’bankiero: necese estas, ke 266ÇU LI?eLIBROci havu tre gravan motivon por min viziti en tiel matena horo.Kio estas en ci? Ci ÿajnas kortuÿita.—Variaso, mia malnova amiko, mi venas revivigi en cia cerbo memorojn, kiuj en ¸i kuÿas depost preskaû tridek jaroj.Mi dezirus havi sciigojn pri fari¸oj, kiuj okazis en epoko, en kiu ci estis nur malalta oficisto en la hospitalo por Trovitaj Infanoj, straton Denfert-Rochereau.—Diablo! Tio estas iom maljuna.Feliçe mi konservis çiujn mniajn notojn metode kaj laûjare klasigitajn.—Mi scias [ Pobierz całość w formacie PDF ]