Eriksson Kjell Ann Lindell 04 Ksiezniczka Burundi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zrobił kilkakroków w stronę drzwi, położył rękę na klamce.Haverzauważył, że się poparzył.Nad nadgarstkiem lewej dłoni widaćbyło świeże bąble.Niektóre zdążyły już pęknąć, widać byłozaczerwienioną, zainfekowaną skórę. Może był tu z kimś umówiony? Z kim? Warsztat był zamknięty na cztery spusty.Sagander wyjechał do Afryki, na safari powiedział mężczyznai otworzył drzwi. Proszę opatrzyć rękę.Nieładnie to wygląda.Mężczyzna zajrzał do warsztatu, spojrzał na Havera, narękę w ogóle nie zwrócił uwagi. Najważniejsze, że żyję podsumował i powrócił nastanowisko pracy.Zanim zamknął drzwi, Haver zobaczył, że Sagandernadal siedzi w swojej budce.Sięgnął po komórkę i zadzwonił doSammy ego Nilssona.Kolega nie odbierał.Haver zerknął nazegarek.Pora lunchu.9611Vincent Hahn obudził się o wpół do dziesiątej.To był jego stałydzień, kiedy szedł grać w bingo.Spieszył się, ale zatrzymał sięchwilę przy Julii, dotknął ręką jej jędrnego tyłeczka.Wieczoremzmieni jej majtki.Postanowił zwinąć parę w Lindeksie, jegoulubionym sklepie.Najlepiej żeby były ciemne, ale nie czarne.Sztywność manekina niekiedy mu przeszkadzała, miałwrażenie, jakby Julia go kontrolowała.Jeśli czasem za bardzosię wyprostował, przewracała się na podłogę.Zwykle pozwalałjej wtedy leżeć tak dzień albo dwa.Wtedy łagodniała.Miał za sobą ciężką noc.Nie żeby czegoś żałował, takieuczucie było mu całkowicie obce, ale denerwowało gowspomnienie dzwięku, to właśnie ono prześladowało go dowczesnych godzin rannych.Zjadł płatki; zawsze jadł płatki, dwa talerze płatków.Płatki były czyste.Autobus był trzydzieści sekund spózniony.Hahn zwróciłuwagę kierowcy, ale ten tylko się roześmiał.Wszyscy kierowcyna tej linii go znali.Pierwszego roku, kiedy tu zamieszkał,sporządził listę kierowców.Zapisywał, czy przejeżdżają na czas,czy są uprzejmi, jak jeżdżą.Przedstawił wszystko w formietabelek i wysłał w tej spawie pismo do zarządu przedsiębiorstwaautobusowego.Odpowiedz, jaką otrzymał, bardzo go wzburzyła.Przez97kilka tygodni planował zemstę, ale w końcu skończyło się naniczym, jak zwykle.Teraz jednak czuł się silniejszy, gotów doprowadzić swójplan do końca.Na czym polegała różnica, tego nie potrafiłpowiedzieć.Wiedział tylko, że tym razem jest gotów iść nacałość.Wiedział, że działa w słusznej sprawie i że starczy musiły.Rozpoczął wczoraj wieczorem.Od królika.W miastachnie należy trzymać gryzoni.Wiedział, że wiele osób się z nimzgadza, wielu pewnie mu za to po cichu podziękuje, znałprzecież pismo, wysłane przez mieszkańców do administracjidomu.Może to zasługa Julii, że się zmienił? Pojawiła się uniego wiosną.Długo się zastanawiał, czy nie powinien znalezćsobie kogoś, z kim mógłby dzielić życie.Kiedy pewnego dniaznalazł ją na śmietniku, wiedział, że jest mu przeznaczona.Była brudna.Cały dzień poświęcił na to, żebydoprowadzić ją do porządku, usunąć plamy i załatać dziurę wpachwinie.Ktoś skrzywdził Julię.Teraz jednak była bezpieczna.Obiecał ją chronić.Opiekował się nią, zmieniał jej bieliznę,dawał jej miłość.Wysiadł na dworcu autobusowym i ruszył ulicąBang�rdsgatan do lokalu bingo.Zanim wszedł do środka,rozejrzał się dookoła, jak zwykle.Dopiero kiedy bezpieczniedotarł na miejsce, poczuł, że może się trochę odprężyć.9812Nagłówki porannych gazet przyniosły ponurą wiadomość: Morderstwo.W pierwszym odruchu chciała zadzwonić doOttossona.Poranne zmęczenie zniknęło.Sprawa dotyczyłapracy.Jednych interesowały wiadomości sportowe, innychwciągała kultura, jeszcze innych bawiły strony wnętrzarskie.Jejnic z tego nie interesowało.Krew w żyłach Ann Lindellzaczynała szybciej krążyć, gdy gdzieś w mieście dochodziło domorderstwa.Nie żeby podniecała ją przemoc czy fakt, że gdzieśkogoś brutalnie zaszlachtowano, dla niej oznaczało to po prostupracę, nowe zadanie.Artykuł wciągnął ją, próbowała wyczytać coś międzywierszami.Krótkie wypowiedzi kolegów, Havera i Rydego,niewiele jej mówiły, ale wystarczająco dużo, żeby zrozumieć, żenajwyrazniej błądzili po omacku.Odsunęła gazetę.Siedziała w domu już dziewięćmiesięcy.Maluszek rósł rozpaczliwie powoli.Miał na imię Erik,ale rzadko tak się do niego zwracała.Najczęściej mówiła o nimwłaśnie Maluszek , dając tym samym wyraz swojegowspółczucia dla dziecka, które będzie musiało dorastać u bokusamotnej matki, policjantki.Nie uważała, żeby była szczególnie dobrą matką.Nieżeby dziecku działa się jakaś krzywda, dbała i troszczyła się o99nie.Niecierpliwiła się tylko tym, że dziecko tak powoli rosło.Nie mogło się trochę postarać? Chciała jak najszybciej wrócićdo pracy.Kiedyś wspomniała Beatrice, że czuje się nielojalnawobec dziecka, które przecież w niczym nie zawiniło, alekoleżanka tylko się roześmiała. Wyjęłaś mi to z ust.Kochamy nasze dzieci, ale chcemyteż realizować się na innych polach.Mają naszą miłość, ale niemożemy oddać im całego naszego życia.Są kobiety, któreuwielbiają krzątać się po domu.Ja wariowałam.Przesiadywaniena podwórku i plotkowanie z innymi mamuśkami to nie dlamnie.Słowa Beatrice uspokoiły nieco Ann, ale nie do końca.Nadal gryzło ją sumienie.Miała wrażenie, że niemal wewszystkim, co robi, naśladuje inne kobiety, a przede wszystkimwłasną matkę.Jakby jej macierzyństwo nie do końca było jej.Nigdy dotąd nie żyła tak blisko drugiej osoby, nigdy niepoświęcała tyle czasu drugiemu człowiekowi.Męczyło ją to, aleteż dodawało siły, czuła się potrzebna i dowartościowana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki