Gervaso Roberto Borgiowie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak też uczynił Cezar w porozumieniu z ojcem.Zgodniez nauką florenckiego sekretarza i barbarzyńską moralnościąswej epoki.XIIPODB�J TRWAMiędzy jednym podbojem a drugim Valentino zajmowałsię organizacją swoich nowych dominiów.Na kwaterę głównąi stolicę obrał Cesenę, dokąd o każdej porze dnia i nocy, choćczęściej nocy, gdyż nigdy nie kładł się spać wcześniej niżo świcie, przywoływał swoich współpracowników, przewodniczył zebraniom inaradom.Wysłuchiwał wszystkich, ale zawsze do niego należało ostatnie słowo, aswoje decyzje przedkładał potem Aleksandrowi.Między ojcem a synem istniałocałkowite zrozumienie, gdyż obaj zmierzali wytrwale do jednego celu: zapewnićpomyślność dynastii.Nieważne, jakimidrogami i jakimi środkami, cel bowiem wszystko uświęcał.Jak już wiadomo, Cezar miał po swojej stronie Francję,ale poparcie Ludwika nie było bezwarunkowe.Kiedy na przykład książę próbowałskierować swoje macki w stronę Boloniii Florencji, francuski sojusznik go powstrzymał.Bolonia, uzależniona teoretycznie od Stolicy Apostolskiej,korzystała w praktyce ze znacznej autonomii.Ród Bentivogliów sprawował tamwładzę absolutną, a jego związkiz Rzymem polegały tylko na okazywaniu formalnego respektu.Dotychczas papieżenie wysuwali roszczeń wobec miasta,ale Aleksander był zdecydowany domagać się swoich praw.I nie tyle po to, aby przywieść z powrotem pod egidę Kościołaterytorium, które do niego należało, ile w celu rozszerzeniana zachód powstającego państwa borgiańskiego.Nie był toprojekt łatwy do zrealizowania, szczególnie z powodu nieufności francuskiegomonarchy, a także dlatego, że Bentivogliowie nie zrezygnowaliby łatwo ze swychposiadłości, choćzdobyli je drogą uzurpacji.Kiedy jednak wojska papieskieznalazły się w odległości 14 mil od miasta, skwapliwie oddaliCezarowi Zamek Boloński i zobowiązali się dostarczyć mu 300 jezdnych, którychmógłby użyć "przeciwko każdemu,z wyjątkiem króla Francji".20 kwietnia (1501 r.) została podpisana kapitulacja, a wkilka dni potem Aleksander mianowałsyna "księciem Romanii".Teraz przyszła kolej na Florencję.Ale i w tym wypadku trzeba było się liczyć z Ludwikiem,który nie życzył sobie, by nad Toskanią, leżącą na szlaku przemarszu jego wojsk zLombardii do Kampanii, ciążyła jakakolwiek hipoteka.I kiedy Cezar wyruszył na tenregion, Aleksander pod naciskiem króla Francji rozkazał mu zawrócić doRzymu.Syn może by usłuchał, ale jego kapitanowie, Orsiniowie i Vitellozzo Vitelli,któremu Florentczycy zabili brata,sprzeciwili się.I po raz pierwszy Valentino nie uległ woli ojca.Poprosił Signorię o zezwolenie na przemarsz swoich wojskprzez jej terytorium, ale ta postawiła warunek, aby armiapodzieliła się na kilka części, zaś Orsiniowie i Vitellozzo pozostali poza jejgranicami.Cezar zgodził się, ale zażądał, abyRepublika mianowała go swoim kondotierem, nie stawiałaprzeszkód w zajęciu Piombino, wydała Vitellozzowi sześciuswoich obywateli i zezwoliła na powrót Piera de'Medici.Signoria, mocno zaniepokojona takimi żądaniami, oświadczyła, że jest gotowapodjąć rokowania tylko w trzech pierwszych sprawach.Książę kontynuował więcmarsz.W Campijednak dotarli do niego florenccy pełnomocnicy.Zawarłz nimi nadzwyczaj korzystny układ, na mocy którego uzyskiwał dowództwo nad 300ludzmi wraz z roczną pensją - przezZakładka3 lata - 30 tysięcy dukatów.Dano mu ponadto wolną rękęw sprawie Piombino.Toskania pozostała więc dla niego nieosiągalna.Nie mógłteż żywić złudzeń co do powrotu Medyceuszów.Republikabyła nietykalna.Jaki interes miałby bowiem Ludwik w jejobaleniu?Cezar skierował się więc ze swoim wojskiem na Piombino, małe państewko nadMorzem Tyrreńskim, od któregobyła uzależniona Elba, wyspa o pewnym znaczeniu strategicznym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki