Kamiński Aleksander Zoka i Parasol(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdywreszcie dojrzeli to, co sunie w stronę barykady, opadły im ręce.Dwa czołgi pełzły oboksiebie szeroką jezdnią Okopowej, za nimi - pluton piechoty, a przed czołgami - tłum kobiet istarych mężczyzn.Tłum ten zbity w ciasną gromadę postępował w niemym milczeniu,niektórzy spletli się rękoma, kilka kobiet niosło dzieci, a wszyscy starali się iść jaknajwolniej; wydawało się, iż czołgi wnet gnieść zaczną stalowymi gąsienicami tych, co są nakońcu.- Chłopcy, kochani, nie strzelajcie - nie może się opanować sanitariuszka.- Uspokój się, Maryna - mówi Giewont usiłując nadać głosowi normalne brzmienie.Inieco głośniej: - Uwaga, pluton na barykadzie, nie strzelać.- Powtarzam: nie strzelać i nierzucać butelek.Barbara, biegiem do Schichta, do Michała, niech przepuści ludzi - i wszkopów!!Mijają sekundy.Bezbronna masa ludzka przed czołgami, czołgi i piechota sunąpowoli ku barykadzie.Sto metrów.osiemdziesiąt.czterdzieści.- Ludzie - woła Giewont - biegiem do nas i bokami w %7łytnią, w %7łytnią za domy!!Tłum rzuca się ku barykadzie.Na przedzie kuśtyka jakiś stary człowiek o jednej kulizamiast nogi.Czołgi przyśpieszają ruch.Jeszcze sekunda, druga.Jeszcze chwila.Jazgotniemieckiego karabinu maszynowego wypełnia wąwóz ulicy i w tej samej chwili Michałspoza %7łytniej krzyczy pełnym głosem:- Ognia!Przed oczyma wirują ludzkie postacie.Dymią lufy karabinów i pistoletów, rozrywająsię pociski granatów, pękają butelki.Jęk i krzyki włączają się w ten chór grozy.Benzyna najezdni płonie.Jeden z czołgów wycofuje się ku tyłowi.%7łołnierze niemieckiej piechoty usiłująkryć się po bramach.Szturm odparto.Maryna na czele swoich kilku sanitariuszek wyciągała z ulicy ciałazabitych i rannych kobiet, mężczyzn i dzieci spośród tych, którzy nie zdążyli na czas zbiec w%7łytnią lub przelecieć za ochronny wał barykady.Myślała, że zemdleje.Po raz pierwszy odwybuchu powstania zwlekała z udzieleniem pomocy rannemu Niemcowi i musiała sięprzemóc, aby po opatrzeniu ludzi pędzonych przed czołgami i kilku rannych obrońcówbarykady (Karola Czarnego, Rocha) zabrać się wreszcie do ran tamtego człowieka.Gdy skończyła, podeszła do niej nowa łączniczka, Renia.Trzymała w ręku butelkęwina z francuską nalepką i zawstydzonym głosem powiedziała: - Maryno, dla rannych.Sposób, jaki zastosowano, by zdobyć barykadę Giewonta, mógł złamać odpornośćmoralną obrońców.Ale wywołał skutek odwrotny.W pół godziny po tym natarciu doGiewonta zgłosiło się trzech robotników z obrony przeciwpożarowej i poprosiło o wcieleniedo kompanii oraz danie jakiejkolwiek broni.Także lżej ranni żołnierze, którzy dotądprzesiadywali w piwnicach, zwrócili się O przydział zadań bojowych lub służb.Barykada wydawała się trwalsza i mocniejsza niż kiedykolwiek.Nadeszły takżeposiłki.Tymczasem na terenie dziedzińca fabryki Schichta drugi pluton Giewonta,dowodzony przez Michała, prowadził ciężką walkę, chroniąc barykadę przed uderzeniem zboku.Wchodziło się do Schichta od ulicy Leszno, a wyjść można było na %7łytnią, tuż kołoprawego skrzydła barykady.Pluton Michała najpierw bronił głównego wejścia od Leszna idużego dziedzińca fabrycznego.Gdy jednak nieprzyjaciel opanował frontowy dom iuprowadziwszy zeń ludność, podpalił, Michał wycofał się na małe podwóreczko zaSchichtem i tak obsadził czworobok domów, że mógł chronić je przed podpaleniem oraz razićwdzierających się na podwórze.Te dwadzieścia cztery godziny, które zainaugurowało pierwsze natarcienieprzyjacielskie na podwórko, stały się dla plutonu Michała pamiętne na zawsze.Atakującymi byli Kałmucy dowodzeni przez oficerów niemieckich oraz jakaś kompanianiemiecka.Siedem razy wdzierał się nieprzyjaciel na podwórko, usiłując zdobyć przejście na%7łytnią, i siedem razy wypierali go powstańcy filipinkami oraz strzałami z okienekpiwnicznych.Huk rozrywanych granatów w ciasno zabudowanym podwórku byłustokrotniony przez echa odbijane po wielokroć od murów.Obrońcy i nacierający głuchli wtej kanonadzie.Zapach prochu, dymu i kurzu kruszonych tynków męczył, oddychaniesprawiało ból.Nie było tu bowiem żadnego przewiewu.Niesamowitość walki potęgowałytrupy poległych, rozrzucone po podwórku i szarpane przez odłamki granatów ciskanych nakolejne fale nacierających.Walczono w odcięciu od macierzystej kompanii.Ogień zaporowy nieprzyjacielskichkarabinów maszynowych wzdłuż %7łytniej uniemożliwiał przebieganie.Chleb i konserwyprzerzucano obrońcom przez ulicę.�smego sierpnia wieczorem Giewont otrzymał rozkaz opuszczenia barykady iSchichta oraz połączenia się z trzonem zgrupowania.Rejon Telefunkena przechodziłostatecznie w ręce nieprzyjacielskie.Gdy obydwa plutony Giewonta, druga kompania Parasola i inne oddziałypowstańcze odchodziły z tego rejonu %7łytniej i Leszna, przynaglane do pośpiechu przezdowódców, żegnały ich ponure twarze zostających kobiet i mężczyzn.- Narozrabialiście, a my za wszystko odpowiemy - krzyknął jakiś wysoki, chudymężczyzna i jego głos jakby wyzwolił falę złorzeczeń, która zwaliła się na głowyumęczonych powstańców wycofujących się w żar płonącej ulicy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki