Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie.A właśnie że tak.266Ponownie pochylił się nad płytką.Gdyby to ona układała koraliki, to przecieżnie ucieszyłaby się tak z odkrycia, którego on dokonał.Poza tym czy to możliwe,żeby Maja potrafiła ułożyć z koralików mapę? Kiedyś wypłynęli łódką na zatokę,i wtedy pokazał jej prawdziwą mapę żeglarską; nie wierzył jednak, żeby umiałają - odtworzyć.Tylko on potrafił to zrobić.Czyli to on, nie zdając sobie z tego sprawy, ułożyłmapę, a ona.Ukrył twarz w dłoniach.Jeden pies nie wie, co robi drugi pies.Jeśli chce dać mu jakiś znak, to dlaczego robi to w tak zawiły i czasochłonnysposób? Dlaczego po prostu nie napisze albo nie powie mu, o co chodzi?Bo jeden pies nie wie, co robi drugi.Apoza tym.Anders zaczerpnął powietrza i trzymał je chwilę w płucach, wsłuchując się wsiebie, ale i nasłuchując dzwięków z zewnątrz.I nic.Nikt mu się nie przyglądał,nikt go nie śledził.W tej chwili.Bo przecież wiedział, że oni tam są.Nie powinnaś tu być, Maju, maleńka.Przyjedziemy po ciebie, za jakiś czas.Musi uważać.Jeśli będzie za bardzo widoczny, dostrzegą go.To właśnieprzytrafiło się Elin.Być może.Dlatego postanowił być ostrożny.Musi działaćpowoli, żeby się nie ujawnić.Maja uwielbiała bawić się w chowanego.Zawsze świetnie sobie radziła.Nie-kiedy aż za dobrze.Jeśli znalazła dobrą kryjówkę, potrafiła pozostawać w niejnaprawdę długo.Nie przychodziła, nawet kiedy ją wołali.Zawsze trzeba było jąznalezć.Ostatniego lata nauczyli ją więc innej wersji chowanego, z zaklepywa-niem.I sytuacja się powtórzyła.O ile zwykle była bardzo niecierpliwa, to w za-bawie było inaczej.Potrafiła się ukryć i czekać, aż osoba, która miała ją znalezć,straci czujność i wtedy wyskakiwała i zaklepywała się.Potrafiła czekać w nie-skończoność.Anders nalał sobie filiżankę kawy, pił powoli, metodycznie, wyobrażając so-bie, jak gorący, lekko trujący napój przepływa przez niego, oczyszczając wszyst-kie kanały jego ciała.Nagle znów poczuł gonitwę myśli.Spojrzał na morze, naniebo, na mewy i ponownie skupił się na cieple, które czuł w gardle, w piersi, wżołądku.Zabiegi przyniosły skutek, przynajmniej częściowy, i po chwili mógł znów wmiarę trzezwo spojrzeć na płytkę z koralikami.Jeśli rzeczywiście jest tak, jaksądzi, że Maja bawi się z nim w chowanego, i zależy jej na tym, żeby nie zostaćodkrytą, to musi to robić z jakiegoś powodu.Wstał i przyniósł prawdziwą mapę żeglarską; zaczął porównywać ją z płytkąz koralikami.Odległości i proporcje mniej więcej się zgadzały.Kontury wyspbyły może nieco zbyt kanciaste, ale w zasadzie prawidłowe.Nie było niczego, co267by ją zasadniczo różniło od prawdziwej mapy.Znużony zaczął trzeć oczy.Kiedy znów spojrzał na płytkę, zwrócił uwagę, żeczegoś jednak na niej brakuje.O tutaj.Nachylił się, przyglądając się koralikom, które miały przedstawiać G�vasten.Przy górnej krawędzi wyspy był jakby wąski skrawek całkowicie bez koralików,po prostu pusty pasek.Co to znaczy? Czy to w ogóle coś znaczy?Wyjął z szuflady zdjęcia i rozłożył je na stole.Skupił się na twarzy Mai, na jejwzroku.Tak, było dokładnie tak, jak mu się zdawało.Jej uwagę przykuło coś, coznajdowało się na wschodzie, obok pustego paska. Tato, co tam jest?Wyjrzał przez okno.Ogromne stado mew pokrywało niczym dywan wody za-toki, gdzieś w dali zdawał się dostrzegać maleńką białą plamkę latarni morskiej.Jak lekki przebłysk światła, biała kropka na niebie.Po dziesięciu minutach był już ubrany, wziął narzędzia i ponownie umieściłsilnik na desce między drzewami.Temperatura spadła o kolejnych kilka stopni izbliżała się do zera, jednak kiedy już chyba po raz dwudziesty pociągnął za lin-kę, czuł, że jest spocony.Sprawdził wszystko, co można było sprawdzić.Spryskał smarem wszystkieruchome części silnika, sprawdził filtr powietrza, wyjął świecę i osuszył ją, mi-mo że właściwie była sucha; włożył ją z powrotem, wpompował nieco benzyny ipoklepał silnik dłonią.- Zaskocz wreszcie, draniu!Pociągnął linkę pięć razy, ale silnik nie wydał z siebie żadnego dzwięku, na-wet nie zakasłał.- Co się z tobą dzieje, ty cholerny, pokręcony gracie! - krzyknął i jeszcze razz całej siły pociągnął linkę.Linka się zerwała, a on poleciał do tyłu, na plecy iuderzył kością ogonowa o twardą ziemię.Skoczył na równe nogi, jakby ktoś zamachał mu przed oczami czerwonąpłachtą.Zdjął silnik z deski, chwycił go i zataszczył na pomost; zamachnął się i zcałej siły i wrzucił go do morza.Mewy, które pływały obok pomostu, poderwały się przestraszone, kiedy sil-nik uderzył o wodę i niemal od razu poszedł na dno.Anders stał, dysząc z wysił-ku.Kucnął, oparł ręce o kolana i wyszeptał:- Doigrałeś się.Tego się nie spodziewałeś, co?Mewy powróciły już na wodę i teraz patrzyły na niego swoimi czarnymioczkami.Kiedy Anders się opanował, zrozumiał, że jego postępowanie nie było zbyt268rozsądne.Być może była to jakaś drobna usterka; ktoś w miasteczku na pewnomógłby mu pomóc.I nagle, kiedy tak stał i rozmyślał, poczuł instynktownie, żepowinien uciec i się schować.Zrobił coś niewłaściwego, więc teraz powinienznalezć sobie jakieś ciemne miejsce, w którym mógłby się ukryć.Drewutnia, przyszło mu nagle do głowy.Jeśli schowa się za stertą drewna izakryje się workiem, nikt go tam nie znajdzie.Szybko! Zanim ktoś się tu zjawi!Odwrócił się i drobnymi krokami zaczął się skradać w stronę lądu.Nagle za-trzymał się w połowie drogi.Pokręcił głową i objął się rękami.Co ja robię?Wiedział, co robi: nie wiedział, co robi.Jeden pies nie wiedział, więc terazkręciły się wokół siebie, chwytając zębami swoje ogony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki