[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Upoważnia także personelpenitencjarny do umiarkowanego optymizmu i podejmowania wysiłku na rzecz resocjalizacji tych, codo których jest to możliwe.W tym miejscu muszę podzielić się osobistą obserwacją, iż węzniów można podzielić na trzykategorie:1) Przypadkowych i innych, którzy najedli się" wstydu i przykrych doświadczeń podczaspostępowania policyjno-prokuratorsko-sądowego, którzy dokonali przestępstw nie groznychspołecznie.Oni już nie wrócą do przestępstwa bo powzięli stosowne postanowienia, są małozdemoralizowani.Wobec nich zbędne jest oddziaływanie resocjalizacyjne.2) Zdemoralizowanych, nawet groznych przestępców, podatnych na resocjalizacje, zdolnych doautokrytyki, skłonnych do zmiany myślenia pod wpływem personelu więziennego, których można itrzeba ratować korekcyjnie dla społeczeństwa.3) Wysoce zdemoralizowanych, w tym przestępców zawodowych, u których demoralizacja nałożyłasię na deformujące ich zachowanie patologie organiczne i patologie osobowości o różnympochodzeniu.Ich skorygować prospołecznie się nie da i oni wrócą do przestępstwa.Według moich szacunków pierwsza kategoria stanowi do 5% populacji.Trzecia kategoria stanowi ok25% do 30% populacji.Druga kategoria to tylko około 65% populacji więzniów.Na tej podstawiemożna wyprowadzić wniosek, iż ok 60% do 65% skazanych powinno się przy dużej sprawnościwięziennictwa resocjalizować.Rozdział 2_WIZIENIE JAKO INSTYTUCJA RESOCJALIZACYJNA ?2.1.Przesłanki formalno-prawne0 sposobie wykonywania kary pozbawienia wolności decyduje obowiązujący system penitencjarny.J.Górny, zwracając uwagę na brak jednoznacznej definicji tego pojęcia po dokonaniu analizy różnychsystemów penitencjarnych, proponuje uznać poniższe elementy za istotne dla tego rodzaju systemu(1996, s.15-16):- przepisy określające sposób wykonywania kary oraz instytucje prawa penitencjarnego- architekturę, typ i rodzaj zakładu karnego- podstawowe środki oddziaływania na więzniów- status prawny więznia- personel penitencjarny- sposób zarządzania i kontroli- środki ochrony i bezpieczeństwa- interakcje zachodzące między personelem a więzniami.Sposób wykonywania kary w każdym systemie penitencjarnym jest określany przez zespółodpowiednich przepisów wyższego rzędu (np.ustawy) i niższego rzędu (przepisy wykonawcze).Więzienie można uznać za instytucję wychowawczą wtedy, kiedy jego cele, organizacja, personel orazsposoby postępowania z więzniami podporządkowane są wychowaniu i kiedy przyjęte modeleprocedury resocjalizacyjnej znajdują swoje uzasadnienie w pedagogice i psychologii penitencjarnejoraz kiedy usankcjonowane są stosownymi przepisami.Współczesne więzienie zwykle pełni pięć różnych funkcji (Porowski 1985, s.138-151): izolacyjną,socjalno-bytową, ekonomiczną gospodarczą i resocjalizacyjną.Wychowawczy charakter więzieniawymaga priorytetu funkcji resocjalizacyjnej, co nie zawsze ma miejsce.Priorytet bowiem może być przyznany funkcji izolacyjnej.Zależy to od obowiązującej politykipenitencjarnej.Polityka penitencjarna może mieć trzy warianty:- represyjny, preferujący funkcję izolacyjną- resocjalizacyjny, preferujący funkcję wychowawczą represyjno-reformujący, uznający równowartośćobu funkcji.Konsekwencją przyjęcia jednego z tych wariantów jest taka a nie inna polityka kadrowawięziennictwa.Zatrudniony personel musi bowiem realizować przyjęty wariant.Jego postawy ikwalifikacje powinny pozostawać w zgodzie z nim.Jeżeli warunek ten nie będzie dotrzymany,realizacja przyjętego wariantu będzie charakteryzowała się różnymi nieprawidłowościami albo niebędzie on realizowany Teza ta, jak sądzę, jest na tyle oczywista, że nie wymaga uzasadnienia.Zostanie ona podjęta i rozwinięta w dalszej części książki. Nadanie priorytetu jednemu z wariantów wynika z ustawowych regulacji kary pozbawienia wolności iłączy się z rozłożeniem akcentaw między dyrektywę prewencji generalnej i indywidualnej (Porowski1984, s.140).Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z faktu, iż ustawowe regulacje kary pozbawienia wolności mogąulegać swoistej modyfikacji w trakcie jej wykonywania.Na rzeczywisty układ funkcji wpływa, co nietrudno zauważyć, także prawotwórcza aktywność administracji penitencjarnej, która może zgłaszaćróżne zastrzeżenia, wnioski i postulaty pod adresem właściwych gremiów tworzących prawo(Porowski 1979, s.357; Górny, Sliwowski 1981, s.65).Wpływ na zaakcentowanie którejś z tychfunkcji mają także: generalny styl kierowania więziennictwem, polityka kadrowa więziennictwa(kreująca jakościowy obraz personelu), jego budżet, styl kierowania konkretnymi zakładami karnymioraz proces autonomizowania się pewnych komórek organizacyjnych (np.działów ochrony, jednostekgospodarczych, itp.) będący czytelnym symptomem przerastania środków ponad cele (Podgórecki1976, s.189).Między funkcją izolacyjną a resocjalizacyjną (rehabilitacyjną) istnieje pewien dysonans, o którymwspomniałem już wcześniej.Dysonans ten zauważany jest przez wielu autorów (Katz, Kahn 1979)oraz praktyków penitencjarnych.Często powoduje on konflikt między izolacją a wychowaniem.Konflikt ten podważa nie tylko zasadność represyjno-reformującego wariantu polityki penitencjarnej,który świadomie manipuluje represyjną siłą izolacji, ale także wariantu resocjalizacyjnego.Na skutektego uzyskiwane wyniki resocjalizacyjne są bardzo mierne.Wskazują na to doświadczenia wielupaństw (Porowski 1984).Jest oczywiste, że kara pozbawienia wolności, ze swej natury, nie może uwolnić się z funkcjiizolacyjnej [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.Upoważnia także personelpenitencjarny do umiarkowanego optymizmu i podejmowania wysiłku na rzecz resocjalizacji tych, codo których jest to możliwe.W tym miejscu muszę podzielić się osobistą obserwacją, iż węzniów można podzielić na trzykategorie:1) Przypadkowych i innych, którzy najedli się" wstydu i przykrych doświadczeń podczaspostępowania policyjno-prokuratorsko-sądowego, którzy dokonali przestępstw nie groznychspołecznie.Oni już nie wrócą do przestępstwa bo powzięli stosowne postanowienia, są małozdemoralizowani.Wobec nich zbędne jest oddziaływanie resocjalizacyjne.2) Zdemoralizowanych, nawet groznych przestępców, podatnych na resocjalizacje, zdolnych doautokrytyki, skłonnych do zmiany myślenia pod wpływem personelu więziennego, których można itrzeba ratować korekcyjnie dla społeczeństwa.3) Wysoce zdemoralizowanych, w tym przestępców zawodowych, u których demoralizacja nałożyłasię na deformujące ich zachowanie patologie organiczne i patologie osobowości o różnympochodzeniu.Ich skorygować prospołecznie się nie da i oni wrócą do przestępstwa.Według moich szacunków pierwsza kategoria stanowi do 5% populacji.Trzecia kategoria stanowi ok25% do 30% populacji.Druga kategoria to tylko około 65% populacji więzniów.Na tej podstawiemożna wyprowadzić wniosek, iż ok 60% do 65% skazanych powinno się przy dużej sprawnościwięziennictwa resocjalizować.Rozdział 2_WIZIENIE JAKO INSTYTUCJA RESOCJALIZACYJNA ?2.1.Przesłanki formalno-prawne0 sposobie wykonywania kary pozbawienia wolności decyduje obowiązujący system penitencjarny.J.Górny, zwracając uwagę na brak jednoznacznej definicji tego pojęcia po dokonaniu analizy różnychsystemów penitencjarnych, proponuje uznać poniższe elementy za istotne dla tego rodzaju systemu(1996, s.15-16):- przepisy określające sposób wykonywania kary oraz instytucje prawa penitencjarnego- architekturę, typ i rodzaj zakładu karnego- podstawowe środki oddziaływania na więzniów- status prawny więznia- personel penitencjarny- sposób zarządzania i kontroli- środki ochrony i bezpieczeństwa- interakcje zachodzące między personelem a więzniami.Sposób wykonywania kary w każdym systemie penitencjarnym jest określany przez zespółodpowiednich przepisów wyższego rzędu (np.ustawy) i niższego rzędu (przepisy wykonawcze).Więzienie można uznać za instytucję wychowawczą wtedy, kiedy jego cele, organizacja, personel orazsposoby postępowania z więzniami podporządkowane są wychowaniu i kiedy przyjęte modeleprocedury resocjalizacyjnej znajdują swoje uzasadnienie w pedagogice i psychologii penitencjarnejoraz kiedy usankcjonowane są stosownymi przepisami.Współczesne więzienie zwykle pełni pięć różnych funkcji (Porowski 1985, s.138-151): izolacyjną,socjalno-bytową, ekonomiczną gospodarczą i resocjalizacyjną.Wychowawczy charakter więzieniawymaga priorytetu funkcji resocjalizacyjnej, co nie zawsze ma miejsce.Priorytet bowiem może być przyznany funkcji izolacyjnej.Zależy to od obowiązującej politykipenitencjarnej.Polityka penitencjarna może mieć trzy warianty:- represyjny, preferujący funkcję izolacyjną- resocjalizacyjny, preferujący funkcję wychowawczą represyjno-reformujący, uznający równowartośćobu funkcji.Konsekwencją przyjęcia jednego z tych wariantów jest taka a nie inna polityka kadrowawięziennictwa.Zatrudniony personel musi bowiem realizować przyjęty wariant.Jego postawy ikwalifikacje powinny pozostawać w zgodzie z nim.Jeżeli warunek ten nie będzie dotrzymany,realizacja przyjętego wariantu będzie charakteryzowała się różnymi nieprawidłowościami albo niebędzie on realizowany Teza ta, jak sądzę, jest na tyle oczywista, że nie wymaga uzasadnienia.Zostanie ona podjęta i rozwinięta w dalszej części książki. Nadanie priorytetu jednemu z wariantów wynika z ustawowych regulacji kary pozbawienia wolności iłączy się z rozłożeniem akcentaw między dyrektywę prewencji generalnej i indywidualnej (Porowski1984, s.140).Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z faktu, iż ustawowe regulacje kary pozbawienia wolności mogąulegać swoistej modyfikacji w trakcie jej wykonywania.Na rzeczywisty układ funkcji wpływa, co nietrudno zauważyć, także prawotwórcza aktywność administracji penitencjarnej, która może zgłaszaćróżne zastrzeżenia, wnioski i postulaty pod adresem właściwych gremiów tworzących prawo(Porowski 1979, s.357; Górny, Sliwowski 1981, s.65).Wpływ na zaakcentowanie którejś z tychfunkcji mają także: generalny styl kierowania więziennictwem, polityka kadrowa więziennictwa(kreująca jakościowy obraz personelu), jego budżet, styl kierowania konkretnymi zakładami karnymioraz proces autonomizowania się pewnych komórek organizacyjnych (np.działów ochrony, jednostekgospodarczych, itp.) będący czytelnym symptomem przerastania środków ponad cele (Podgórecki1976, s.189).Między funkcją izolacyjną a resocjalizacyjną (rehabilitacyjną) istnieje pewien dysonans, o którymwspomniałem już wcześniej.Dysonans ten zauważany jest przez wielu autorów (Katz, Kahn 1979)oraz praktyków penitencjarnych.Często powoduje on konflikt między izolacją a wychowaniem.Konflikt ten podważa nie tylko zasadność represyjno-reformującego wariantu polityki penitencjarnej,który świadomie manipuluje represyjną siłą izolacji, ale także wariantu resocjalizacyjnego.Na skutektego uzyskiwane wyniki resocjalizacyjne są bardzo mierne.Wskazują na to doświadczenia wielupaństw (Porowski 1984).Jest oczywiste, że kara pozbawienia wolności, ze swej natury, nie może uwolnić się z funkcjiizolacyjnej [ Pobierz całość w formacie PDF ]