Nina Lugowska Chce zyc. Dziennik radzieckiej uczennicy 1932 37(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zmieszałam się.Dziwne, te nieszczere i przypadkowoczułe słowa człowieka, dla którego czuję głębokąantypatię, do tej pory potrącają pewne struny w mojejduszy.Bo to były jedyne* pieszczotliwe słowa z ustchłopaka i aż trudno pojąć, co kryje się za określeniemjedyne pieszczotliwe słowa! Bo jestem wdzięczna za tęodrobinę życzliwości, jaką okazał mi Dima.Podkreślenie Niny.314Na Jurę Zuja byłam wściekła, że tak zawiódł mojenadzieje (wtedy na wieczorku u Musi), ale teraz znów jestbardzo miły i rozbrajający, i znów właściwie go lubię.30 stycznia 1936Niech to licho! Nie chciałam pisać o swoichniepowodzeniach, bo nawet samej przed sobą wstyd mi otym myśleć.Wciąż czekałam, że wreszcie uda mi sięzrealizować mój pomysł, ale teraz.znów tylko pesymizmi chandra.W moim życiu nie spełniło się ani jednopragnienie, ani jedno! Mam tego dość, nie chcę być więcejofiarą losu.Czy to jasne - nie chcę! Wstydzę się swoichidiotycznych nastrojów i swoich niepowodzeń.Przecież tonie moja wina! To jakieś fatum! A może jednak to ja samanie potrafię niczego załatwić?Nigdzie mnie nie przyjęto: na rabfak na architekturze, doMIT-u, na kursy przygotowawcze - zupełnie jakby sięzmówiono.Więc znowu jestem w szkole.Nuda.i smutek!Gdy pomyślę, że mam już siedemnaście lat i prowadzętakie bezbarwne życie, ogarnia mnie przerażenie.Przecież do szaleństwa będę żałować tych młodych lat.W szkole się duszę, wścieka mnie moja płochość ipłochość moich koleżanek.Niedawno bardzo mnieobraziły.Przez ostatnie sześć dni nie chodziłam do szkoły,najpierw byłam chora, a potem, szczerze mówiąc, leniłamsię.I żadna do mnie nie wpadła.%7ładna!To bardzo niegrzecznie, miła Musiu! Możesz kręcić zchłopakami i zachowywać się z nimi nie jak człowiek, alejak jakaś paskudna, kiepska parodia człowieka, natomiastwobec koleżanek zachowaj ludzkie oblicze! Nie możnabyć aż tak ograniczoną egoistką, by uważać, że cały światstworzono wyłącznie dla ciebie, a wszystkie żywe istoty totwoi adoratorzy, żyjący wyłącznie po to, by ci sprawiaćprzyjemność.Uważaj, Musiu, kiedyś za to zapłacisz.Możei jesteś kociaczkiem, ale wystarczająco wyrośniętym, żebywymagać od ciebie tak jak od innych.A Irina! Jest mi ciężko, bo ja je zawsze odwiedzałam ioczekuję z ich strony już nie serdeczności i przywiązania,ale po prostu taktu.Paskud-315ne, bezmyślne dziewczyny! Jestem w szkole sama,wcześniej mnie potrzebowały, bo uczyłam się najlepiej, ateraz co?Znów niepowodzenie.Ech, gdyby ich nie było albogdybym mogła je pokonywać! Tylko jak? Za każdymrazem wszystko sprowadza się do jednego - że utraciłamzdolności, pogorszyła mi się pamięć, a ambicja siępodwoiła.Bardzo już czekam na wiosnę, chyba jeszczenigdy jej tak nie pragnęłam.Wiem, że będę szczęśliwa,gdy zobaczę zieleń, poczuję to niezwykłe tchnienie.Dlaczego tak lubię wiosnę i tak jej teraz pragnę?Okropnie nie chce mi się uczyć, ale też nie chcę siępoddawać - muszę osiągnąć swój cel.Tylko jak?Wszędzie natykam się na zimny i oficjalny ton dyrektorów,z którymi nie umiem rozmawiać jak z ludzmi, a wstyd miprosić o pomoc mamę, bo w ubiegłym roku z mojegopowodu znalazła się w bardzo kłopotliwej sytuacji.Boże!Pomóż mi!31 stycznia 1936Obłomowszczyzna! Dzisiaj mama obudziła mnie o pól dosiódmej i nim sobie uświadomiłam, że trzeba wstawać i iśćdo szkoły i że bardzo mi się nie chce, powiedziała: Strasznie zimno, Nina, 25� mrozu.Właściwie nie wiem,czy powinnaś iść".Milczałam, ale też zaczęłam sięzastanawiać, czy iść? I pomyślałam, że bardzo chce misię spać, i już lenistwo podnosi głowę. Nie wiem, mamo" -odrzekłam.Ach, ten okropny brak woli.Mama, wychodząc z pokoju, odwróciła się i zapytała: Noto co, gasić światło czy nie? Zastanawiałam się chwilkę,machnęłam ręką i odwróciłam się na drugi bok: Zgaś".Ale nie mogłam spać, po głowie mi się tłukło: Ach ty,Obłomow, jak ci nie wstyd".I tak leżałam, przypominającsobie cichą wieś Obłomowkę i chłopca Iliuszę, któregomama zostawiała pod byle pretekstem w domu, żebysobie pospał i nie zmarzł po drodze.Tak, ale Iliusza nie myślał, że mama w ten sposób muszkodzi, dlatego to nie on był winien temu, co z niegowyrosło.A ja, dziewczyna siedemnastoletnia, świetnierozumiałam, że jest to szkodliwe, i mimo to sama316sobie wyrządzam tę szkodę.Obłomowszczyzna i bezwład.A mama też nie pomyślała, że robi ze mnie chorągiewkęna wietrze, zresztą, ja już jestem chorągiewką.Mama niema w sobie nic z Obłomowa, natomiast ja to wypisz,wymaluj on; okutana w kołdrę, zaczynam tworzyć idyllęswojego przyszłego życia.Nie spałam, ale miałam takie uczucie, jakbym śniła.Jakaśpiękna dacza i duża, wesoła grupa młodzieży, wszystkimjest wesoło, ja też jestem wesoła, ożywiona i szczęśliwa.Czasami wyobrażam sobie różne głupie rzeczy, pózniejsię tego wstydzę, ale gdy je wymyślam, wydają się realne iciekawe.Tak leżałam do dziewiątej.Rozwidniało się i blask światełna ścianie zaczął blaknąć.Bolał mnie kark i chciało mi sięspać, ale żal mi było tego mirażu.W końcu zasnęłam,obudziłam się po jedenastej, marzyłam na jawie dotrzeciej.Niezle!Ale gdy wstałam, czar marzenia prysł, uznałam, że to byłasłabość.Znów wróciły ambitne dążenia i (jednak)marzenia, ale uczyć się, niech to diabli, nadal mi się niechciało.Teraz jest piąta, a ja ledwo wstałam, więc nic niezdążę zrobić, bo dzisiaj przyjdzie mały Jura.Jutro wracająsiostry i on chce posprzątać pokój.Niech mu będzie, niech się dziecko bawi, czym chce, byle nie płakało".5 lutego 1936Przyjechały siostry, na które czekałam J niecierpliwością iktóre w zasadzie wcale nie są mi potrzebne.I popłynęłopuste życie, jak płynie już od pewnego czasu.Nawet nieżycie, bo życie to ruch i zdarzenia, tylko obserwowanieżycia sióstr.Wieczorami do %7łeni przychodzi Jura, do LaliZorka, a do mnie smutek i złość.31 stycznia i 1 lutego wpadł Jłira (jeszcze przedprzyjazdem sióstr), rozmawialiśmy, rzecz jasna osiostrach.Nigdy nie byłam w przyjacielskich stosunkach zchłopcami, pamiętam jedynie dwa przypadki: Jura Z.i JuraT Nie mieli ze sobą nic wspólnego, ale było coś, co łączyłoich ze mną - Jura Z.rozmawiał ze mną o Irinie, a Jura T.-o %7łeni.Oczywiście.317Wczoraj wydarzyło się coś niezwykłego.Weszłam dokuchni, gdzie siedzieli %7łenią z Jurą (w pokoju była drugapara) i spostrzegłam, że %7łenią siedzi nadęta, zła i naglemówi do Jury: No idz, idz do swoich kolegów.Proszę!".Jura podniósł się, z jego nieruchomej twarzy trudno byłowyczytać, czy czuje się urażony. Ona mnie wyrzuca,Nino". Jak to?" A tak.Mówi, że ma mnie dość".Chwilę milczałam, a potem oświadczyłam, jakbym odkryłaprawdę życiową: Skoro cię wyrzuca, to pewnie jest zaco".Jura ubrał się i spojrzał na %7łenię ponuro: Wszystkiego najlepszego". Wszystkiego najgorszego" -odpowiedziała mu ze złością, nie podnosząc głowy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki