[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na kartce widniała data 19 stycznia.Max nie wrócił tego dnia do domu, nieoderwał kartki i nie odsłonił kawału na następny dzień.Na kartce nie zapisał żadnej wiadomości, żadnej notatki, na przykład:Spotkanie o północy z.i tu nazwisko mordercy.Nate pochylił się i przejrzał zawartość kosza na śmieci pod biurkiem.Znalazłkilka innych kartek z kalendarza.Na niektórych były zapiski:IDITAROD  ZDJ
CIA PSÓW KAPIE Z KRANU W A
AZIENCE.CARRIEJEST WKURZONA.NAPRAWI
!Na kartce z dnia poprzedzającego śmierć Maxa było tylko jedno słowo: PAT.Nate wyjął ją i położył na biurku.Znalazł kilka kopert, które świadczyły o tym, że Max krótko przed śmierciąregulował rachunki.Było też kilka opakowań po cukierkach.Przeszukał szuflady biurka i znalazł książeczkę czekową.Po opłaceniurachunków było na niej dwieście pięćdziesiąt dolarów i sześć centów.Wyciągipodawały wysokość rachunków oszczędnościowych.Po jednym rachunku dlakażdego z dzieci i wspólny jego i żony.On i Carrie mieli zgromadzone sześćtysięcy dziesięć dolarów.Były też koperty, naklejki z adresem zwrotnym, gumki aptekarskie, spinacze,pudełko zszywek.Nic, co mogłoby dziwić.W najniższej szufladzie Nate znalazł cztery rozdziały rękopisu ze stronątytułową:NAGA
E OCHA
ODZENIE Powieść napisał: Max T.Hawbaker Położyłrękopis na biurku i nadal przeszukiwał szufladę, póki nie dotarł do dna.Doswojej stertki dodał pudełeczko dyskietek i wycinki artykułów prasowych.Potem usiadł, by sprawdzić swoje umiejętności komputerowe.Nie było żadnego hasła, które zabezpieczałoby zawartość plików, cooznaczało, że Max nie miał nic do ukrycia.Przeglądając dokumenty, Nateodnalazł arkusz kalkulacyjny, do którego Max precyzyjnie wpisywał długhipoteczny i terminy spłat.Typowy domator  pomyślał Nate  człowiek, któryw odpowiedzialny sposób gospodaruje pieniędzmi.W finansach nigdzie nie było ani śladu po jakichś większych sumach, niczego,co mogłoby dziwić.Jeśli Max Hawbaker szantażował swojego mordercę, niewpisywał dodatkowych dochodów do comiesięcznych rozliczeń.Nate znalazł na twardym dysku dalszy ciąg powieści i początki dwóchnastępnych.Po przejrzeniu zawartości dyskietek zorientował się, że Maxsumiennie robił zapasowe kopie.Było też kilka stron internetowych  główniedotyczących łowienia ryb.Hawbaker zachował kilka e-maili  od innych wędkarzy, a także odpowiedziparu osób na temat psów zaprzęgowych.Nate przypuszczał, że Max gromadziłmateriały do artykułu na temat Iditarodu.Szukał w pokoju jeszcze przez następną godzinę, ale nic nie wyskoczyło i niekrzyknęło: Uwaga, wskazówka!Zebrawszy to, co go interesowało, zniósł wszystko do przebieralni, tamskonfiskował puste pudełko i wrzucił do niego swój łup.Wrócił do kuchni.Na kalendarzu kuchennym zobaczył zdjęcia ptaków.Wyraz
nie nikt nawet nie pomyślał ani nie zadał sobie trudu, żeby przewrócićkartkę na luty, nie wspominając już o marcu.W ponad połowie kwadracików znajdowały się jakieś zapiski.Spotkaniekomitetu rodzicielskiego, trening hokejowy, wizyta u dentysty.Normalnew każdej rodzinie.Nate zauważył, że Max wybierał się do dentysty.Wizyta byłazaplanowana na dwa dni po jego śmierci.Uniósł kartki, zerknął na luty i marzec.Tu też było sporo zapisków, a przydrugim weekendzie marca widniał duży napis: WYPRAWA NA RYBY.Nate opuścił kartki.Codzienność.Najdziwniejsza była jednak pojedyncza kartka z kalendarza na piętrzez imieniem PAT.W przebieralni wisiały cztery pary rakiet śnieżnych.Przyglądając się im, Nate założył buty i kurtkę, po czym zabrał pudełkoi wyruszył w drogę powrotną.Wędrował przez las, przy każdym kroku zapadając się w śniegu.Nagle ciszęzakłócił wystrzał z broni palnej.Instynktownie odrzucił pudełko i sięgnął podkurtkę po broń.Gdy ją wyjmował, echo niosło po lesie huk.W zasięgu wzrokuNate a pojawił się spory jeleń z ogromnymi rogami.Przebiegł w pobliżui popędził dalej.Z walącym sercem Nate ruszył w stronę, z której przybiegło zwierzę.Popokonaniu mniej więcej dwudziestu metrów dostrzegł wśród drzew mężczyznęz długą strzelbą.Obaj stali przez chwilę w głuchej ciszy, nie wypuszczając broni z ręki.Potemmężczyzna uniósł lewą rękę i zsunął do tyłu kaptur. Wyczuł pana  powiedział Jacob. Przestraszył się i uciekł, nim zdążyłemwypalić.Dlatego spudłowałem. Spudłował pan  powtórzył Nate. Miałem nadzieję, że zaniosę Rosę trochę dziczyzny.David ostatnio nie miałkiedy wybrać się na polowanie. Powoli, rozmyślnie przeniósł wzrok na prawądłoń Nate a. Poluje pan, panie komendancie? Nie, ale gdy słyszę strzał i biegnę sprawdzić, kto robi tyle hałasu, nie lubiębyć nieuzbrojony.Jacob teatralnym gestem zabezpieczył broń. Znalazł pan sprawcę hałasu, a ja wracam do domu bez mięsa. Przepraszam. Widocznie był to dzień szczęśliwy dla jelenia, nie dla mnie.Wie pan, jakstąd wrócić? Poradzę sobie. To dobrze.Jacob skinął głową, odwrócił się, po czym poruszając się na rakietachśnieżnych z ogromną łatwością i gracją, zniknął wśród drzew.Wracając, Nate nie schował broni, nie włożył jej również do kabury, nawetgdy zabrał pudło.Zrobił to dopiero wtedy, gdy wrócił do auta.Pojechał do domu Meg i włożył pudło na dno szafy.Będzie musiał zajrzeć do niego w jakiejś wolnej chwili.Ponieważ miałspodnie mokre do kolan, przebrał się, a potem poszedł z psami nad jezioro, żebyposzukać śladów roztopów przed powrotem do miasta. Znaki porozstawiane  zameldował Otto. Widzę. Dwie osoby zwróciły nam uwagę, żebyśmy się zajęli ważniejszymisprawami. Czy to ktoś, z kim powinienem porozmawiać? Nie. Dzwoniło do ciebie dwóch dziennikarzy. Peach stukała w różowe kartki,na których zapisywała sprawy podczas nieobecności Nate a. Badają sprawęPata Gallowaya i Maxa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl