Willocks Tim Religia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Także Bors nieocknął się prędko z opiumowo-alkoholowego snu, w którym pogrążał się bardziej z rozpaczyniż z bólu wolno gojących się ran.Przygnębienie Carli spowodowane poczuciem winy za los,który zgotowała Tannh�userowi, było nie mniej dotkliwe.Ktoś jednak musiał zająć sięgłoszeniem Chrystusowej miłości i cieszyła się, że właśnie na niej spoczywa to zadanie.Kazała Borsowi przysiąc, że dopilnuje udziału Amparo w procesji, która mogła przywrócićjej ducha.Potem zaś wyszła z oberży, ubrana w czarną suknię i czarny welon.Ojciec Lazaro zaprosił ją, by dołączyła do braci ze szpitala i do rannych, którzybyli w stanie chodzić o własnych siłach.Choć wcale o to nie zabiegała, stała się w infirmeriiszanowaną postacią.Pacjenci pragnęli jej modlitw i towarzystwa.Wzywali jej imienia wnajczarniejszych godzinach nocy.Jeżeli któryś przeżył wbrew rokowaniom chirurgów,przypisywał ocalenie jej mocy.Gdy umierali, trzymając ją za rękę, nie wątpili, że zostanąwpuszczeni przez Bramę Niebios.Carla jednak nie wierzyła, by cokolwiek było jej zasługą.Wiedziała, że jest tylko medium bożej miłości, lecz i to wystarczyło, by wprawić ją w swoistąekstazę.Posępny nastrój panował w mieście głównie za sprawą bohaterskiej obronyZwiętego Elma.Tak długi opór fortu nazywano cudem, a upadku spodziewano się w każdejchwili.Wsparcie, które obiecał Malcie Garcia de Toledo, miało dotrzeć dwudziestego, ale niedotarło i nikt już nie spodziewał się pomocy.Wszystkie modlitwy ofiarowywano za duszemęczenników ze Zwiętego Elma oraz za dusze tych, którzy wkrótce mieli do nich dołączyć.Zpękającym sercem Carla modliła się za Mattiasa i jego zbawienie, a także za Orlandu, swegosyna, którego znała tak krótko i nie rozpoznała, a którego mimo wszystko kochała.Procesja z okazji Bożego Ciała była tak uroczysta, jak tylko było na to staćumęczoną ludność miasta.Poza żołnierzami pełniącymi wartę zjawili się na niej wszyscychrześcijanie zdolni do samodzielnego poruszania się, a także wielu spoczywających nanoszach.Ulice wypełniły się szczelnie, gdy procesja ruszyła krętą drogą do kościoła ZwiętegoWawrzyńca.Wielki mistrz prowadził swych rycerzy jako eskortę Najświętszego Sakramentu Corpus Christi, Ciała Chrystusowego niesionego we wspaniałej złotej monstrancjiprzybranej liliami.Wielu płakało na ten widok, zdumiewające było bowiem przetrwaniekwiatów na tej ziemi jałowej, w którą zmienił się ich świat.Obraz Matki Boskiej z Philermo,przybrany czerwonym adamaszkiem i perłami, a także wizerunek Matki Boskiej z Damaszkuniesiono wysoko w górze.Mężczyzni przebrani za demony udawali przerażenie na widokBoskiej Osoby.Na czele procesji, przed kapłanem z monstrancją, maszerowały dzieciprzebrane za aniołki i śpiewające Panis Angelicum niczym Dziewięć Chórów Niebieskich.Procesja zatrzymywała się od czasu do czasu, a wtedy kapłan kropił wiernychwodą święconą i rozbrzmiewała melodia hymnu Tantum ergo Sacramentum świętegoTomasza z Akwinu.Płonęły świece i dymiły kadzidła, a małe dziecko prowadziło owieczkęna czerwonej wstążce.Powiewały sztandary z portretami świętej Katarzyny, świętej Juliany,Jana Chrzciciela oraz Matki Boskiej.Bracia ze Zwiętej Infirmerii nieśli cenny sztandar zRodos, na którym widniała podobizna Madonny z Dzieciątkiem oraz motto: Afflictis tu spesunica rebus.Orkiestry grały i dzwony dzwoniły, a wszystko to przy wtórze tureckich działoblężniczych grzmiących po drugiej stronie zatoki.Gdy procesja wchodziła na plac przedkościołem Zwiętego Wawrzyńca, wydawało się, że moc Boga płynie w ludziach jak świętarzeka, podnosząc ich na duchu wbrew wszystkim cierpieniom.Wśród dwudziestu tysięcymieszkańców i obrońców Il Borgo nie było nikogo, kto chciałby znalezć się w innym miejscuświata, ponieważ wszyscy wiedzieli, że tu, inaczej niż gdziekolwiek indziej na tej upadłejziemi, Baranek Boży kocha wszystkich.Wracając z mszy, Carla dostrzegła w tłumie Amparo.Otępienie zniknęło z jejoczu, a skóra znowu błyszczała jak dawniej, ciało zaś na powrót zyskało kocią sprężystość.Amparo zniknęła po chwili, ale jej widok podniósł Carlę na duchu.Poszła do infirmerii, bymodlić się za rannych, za Mattiasa i za swego syna.Powaga wielkiego święta chrześcijan nie zakłóciła jednak codziennego rytuału.Choć niewielu było świadków tego zdarzenia, jeśli nie liczyć wartowników, trzydziesty druginiewolnik muzułmański został zabrany z lochu.Zakneblowany węzłem liny, by z jegopogańskich ust nie padło ani jedno bluzniercze słowo, dotarł na miejsce kazni okrężną drogą,z dala od procesji.Strażnicy zmusili go do wejścia po schodach na mury, pod szubienicę nadBramą Prowansalską, a tam założyli mu na szyję pętlę i patrzyli, jak umiera.Tymczasem po drugiej stronie zatoki, w dymiącym kraterze zwanym fortemZwiętego Elma, Tannh�user poszukiwał Orlandu.Odnalazł go pochłoniętego pracą u bokumaltańskich żołnierzy.Nosili kawały skał na szczyt wału w zachodnim wyłomie, wzabójczym upale i asyście potężnej chmary much.Chłopak był półnagi, spocony i pokrytypyłem.Gdy zszedł na dół, Tannh�user postawił garnczek konfitur pigwowych na głazie, któryzamierzał dzwignąć.Orlandu zatrzepotał powiekami, jakby chciał rozwiać miraż, a potemwyprostował się i spojrzał na swego byłego pana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki