[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie jestem nawet pewien, czy chcę nadal pracować naukowo.- No cóż, jak mówiłem, masz jeszcze tydzień.Zajrzyj, jeśli będziesz chciał omówić za i przeciw.- Dziękuję.Zastanowię się, a potem zajrzę.ROZDZIAA
DWUDZIESTY ÓSMYGospoda Pod JarzÄ™binÄ… leży okoÅ‚o mili od Hodershall, osÅ‚oniÄ™ta od wiatrów Å‚ukiem wzgórz NorthDowns.DÅ‚ugi i niski budynek, zbudowany w osiemnastym wieku z Å‚upka i kamienia, okrywa omszaÅ‚y, Å‚upko-wy dach.Fronton wychodzi na krÄ™tÄ… drogÄ™, obecnie zmodernizowanÄ… i poszerzonÄ…, która biegnie przez prawienagÄ… wyżynÄ™; po jej drugiej stronie, o milÄ™ w bok, przy zaroÅ›niÄ™tej trawÄ… polnej drodze stoi od dwunastegowieku parafialny koÅ›ciół Hodershall - przysadzisty, kamienny, również kryty Å‚upkiem, z kurkiem w ksztaÅ‚ciesmoka na niepozornej wieży.Oba budynki oddziela od wsi Hodershall odnoga wzgórza.Gospoda ma dwana-Å›cie pokojów, pięć w głównym budynku i siedem w nowoczesnym pawilonie, wybudowanym na tyÅ‚ach domu ztego samego miejscowego kamienia.OtaczajÄ… sad, w którym dla wygody goÅ›ci latem umieszcza siÄ™ stoÅ‚y i huÅ›-tawki.WspominajÄ… o niej wszystkie przewodniki kulinarne.PiÄ™tnastego paz
dziernika gości było niewielu.Jak na tę porę roku pogoda utrzymywała się ciepła -drzewa wciąż miały liście - lecz bardzo mokra.Zajętych było pięć pokojów, w tym dwa przez MortimeraCroppera i Hildebranda Asha.Cropper miał najlepszy pokój, położony nad ładną, masywną bramą wejściową, zwidokiem na trakt, prowadzący do kościoła.Hildebrand Ash mieszkał obok.Przebywali w gospodzie już ty-dzień, podczas którego chodzili na długie wyprawy na wzgórza, przygotowani na każdą pogodę, w wysokichbutach, impregnowanych skafandrach i ciepłych kurtkach.Siedząc w barze - mrocznym, wyłożonym drewnempomieszczeniu, gdzie dyskretnie mżyły lampy w ciemnozielonych kloszach, a tu i ówdzie błyskał mosiądz kur-ków - Mortimer Cropper raz czy dwa napomknął głośno, że zamierza kupić w okolicy dom, w którym mógłbyRLmieszkać i pisać przez większą część roku.Odwiedzał liczne agencje nieruchomości i oglądał różne domy.Wydawał się sporo wiedzieć o leśnictwie i przejawiał zainteresowanie rolnictwem organicznym.Czternastego paz
dziernika Ash i Cropper udali się do Leatherhead i złożyli wizytę w agencji Denshera iWinterbourne'a.Wyjeżdżając z miasta, zatrzymali się w centrum ogrodniczym, gdzie nabyli - za gotówkę -kilof oraz kilka szpadli i wideł do ciężkich robót, które umieścili w bagażniku mercedesa.Po południu poszli naspacer do kościoła, jak zwykle zamkniętego dla ochrony przed wandalami, i czas jakiś spacerowali po cmenta-rzyku, przyglądając się nagrobkom.Przy wejściu na cmentarz, ogrodzony połamanymi, żelaznymi prętami,wisiała tablica, informująca, że parafia ta, pod wezwaniem św.Tomasza, należy do grupy trzech parafii, któ-rych duszpasterzem jest wielebny Percy Drax.Eucharystię i jutrznię odprawia się w pierwszą niedzielę miesią-ca, nieszpory w ostatnią.- Nie znam tego Draksa - poskarżył się Hildebrand Ash.- Bardzo niemiły człowiek - powiedział Mortimer Cropper.- Wspólnota Poetów z Schenectady podarowała temu kościołowi kałamarz, którego Ash używał podczaspodróży po Ameryce, oraz kilka książek, które podpisał dla swych amerykańskich wielbicieli, z wklejoną swojąfotografią.Podarowali również szklaną gablotę, aby pan Drax mógł wystawić te skarby, tymczasem on umie-ścił ją w najciemniejszym kącie i okrył zakurzonym, jutowym całunem, bez żadnej wskazówki co do jej zawar-tości, toteż pozostaje całkowicie niewidoczna dla przypadkowego turysty.- Który i tak nie może wejść do środka - dodał Hildebrand Ash.- Właśnie.I w dodatku ten Drax odnosi się bardzo wrogo do badaczy i miłośników Asha, którzy proszągo o klucze, by oddać cześć poecie.Powiada - pisał mi o tym - że kościół jest domem Bożym, a nie mauzoleumAsha.Ja nie widzę sprzeczności.- Mógłby pan wykupić te rzeczy.- Mógłbym.Proponowałem znaczne sumy choćby za wypożyczenie przedmiotów.Co prawda książki sąjuż reprezentowane w Kolekcji Stanta, ale kałamarz jest unikatem.Drax odpowiada, że warunki darowizny nicnie mówią o dysponowaniu darowanymi przedmiotami.A jego nie interesują zmiany warunków darowizny.Jest wręcz opryskliwy.- Moglibyśmy też je zabrać - powiedział Hildebrand Ash.- Skoro już przy tym jesteśmy.Roześmiał się, lecz Mortimer Cropper zmarszczył brew.- Nie jestem pospolitym złodziejem - oznajmił.- Ale ta skrzynka, której zawartości możemy się tylkodomyślać.myśl o tym, że będzie gnić w ziemi, dopóki nie uzyskamy prawa do ekshumacji - myśl, że być mo-że nigdy się nie dowiemy.- Wartość.- Jej wartość to po części wartość, którą ma dla mnie.- Która jest wysoka - powiedział Hildebrand pytająco.- Która jest wysoka, nawet jeżeli w skrzynce nic nie ma - potwierdził Cropper.- Dla spokoju mego du-cha.Ale nie jest tak, że nic tam nie ma.Ja to wiem.Obeszli cmentarz raz i drugi.Panowała cisza, angielska i kapiąca.Groby pochodziły głównie z dzie-więtnastego wieku, nie licząc kilku wcześniejszych i póz
niejszych.Grób Ellen i Randolpha znajdował się naRLskraju, zasłonięty trawiastym pagórkiem, jakby kurhanem, na którym rósł starożytny cedr i jeszcze starszy cis,strzegące cichego zakątka przed spojrzeniami osób, zbliżających się do drzwi kościoła.Tuż za grobem stercza-ły pręty ogrodzenia, dalej ciągnęło się krótko przystrzyżone pastwisko, zawierające kilka niewzruszonychowiec i mały, biegnący w poprzek strumyk.Ktoś już tu kopał; schludnie ułożone przy prętach leżały kwadratyzielonej murawy.Hildebrand doliczył się trzynastu.- Jeden w głowach i podwójny rząd na długość.Mógłbym to zrobić.Umiem ciąć trawnik, interesuję sięutrzymaniem naszej posiadłości.Czy chce pan, żeby potem wyglądał, jakby nikt go nie ruszał?Cropper się zastanowił:- Moglibyśmy spróbować.Wszystko porządnie ułożyć, zasypać zeschłymi liśćmi i paprochami, i miećnadzieję, że odrośnie, zanim ktokolwiek się zorientuje.Powinniśmy spróbować.- Możemy ich zbić z tropu.Umieścić kilka fałszywych śladów, żeby wyglądało, że to sataniści odpra-wiali czarną mszę albo co.- Hildebrand ponownie parsknął, zanosząc się przeciągle swym cienkim, samotnymchichotem.Cropper spojrzał na jego ciężką, różową twarz i wstrząsnął nim skurcz niesmaku.W towarzystwietego banalnego osobnika będzie musiał spędzić więcej czasu, niż byłoby to przyjemne.- Nadzieję pokładam głównie w tym, że nikt nic nie zauważy - powiedział [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl