[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale Picasso pod pretekstem braku miejscawynajmuje pracownię w Bateau-Lavoir, co mu pozwala bezpieczniespotykać się z nową zdobyczą, która ze swej strony także nie jest wolna.Teśrodki ostrożności nie ustrzegą ich jednak przed domysłami przy-- jaciół.Pewnego wieczoru Gertruda i Alicja wylądują niespodziewanie na ulicyRevignan.Przyłapują Pabla pracującego nad płótnem, u dołu któregowidnieje napis dużymi literami MA JOLIE.Mogły pomyśleć, że to hołd dlaFernandy.Coś im jednak podpowiada, że to nie o nią chodzi.Ale o kogo? pytają się wzajemnie.Wyobraznia zaczyna pracować.Nawet im jednak namyśl nie przyszło, że nową miłością Pabla jest nie kto inny jak drobniutka iładna Eva, którą często gościły na ulicy Fleurus wraz z jej towarzyszem życiaMarcoussisem i Picassami, jak nazywano Pabla i Fer-nandę.Gertruda i Alicjajeszcze bardziej się zdumiały, gdy kilka miesięcy pózniej przypadekzaprowadził je pewnego majowego popołudnia na bulwar Clichy 11.Zobaczyły Fernandę wchodzącą z bagażem do taksówki, w której czekał nanią młody, czarujący Włoch.Scena może się kojarzyć z porwaniem.Człowiek, który porwał Pablowi Fernandę, nazywał się Umbaldo Oppi i byłmłodym adeptem futuryzmu, przyjacielem Severi-niego.To Severini naprośbę młodzieńca przedstawił go Picassowi.Czy, jak sugerowano,Fernanda chciała, budząc zazdrość, odzyskać Pabla, który - świetnie toczuła - oddalał się od niej? To mało prawdopodobne.Wygląda, że z naturywyjątkowo kochliwa, zadurzyła się po uszy w pięknym Włochu.Czując sięporzucona i podejrzewając istnienie rywalki, postanawia uprzedzić fakty.Nie potrafi się pogodzić z perspektywą puszczenia jej kantem.Pablowiraczej ulżyło, nie lubi bowiem gwałtownych zerwań, przykrych scen zkłótniami, jękami, krzykami, Izami.Brzydzą go dramaty uczuciowe.Woliwięc nieco tchórzliwie pozwolić Fernandzie na pierwszy krok.Pochłoniętynową miłością, prawie obojętnie przyjmuje jej odejście, o czym świadczychłód bilecika z 18 maja 1912 roku, adresowanego do Braque'a: Fernandazmyła się z pola z futurystą.Co mam zrobić z suką?" Chodzi o Frickę, doktórej jest szczególnie przywiązany.Chce Marcoussisowi odebrać Evę iwyjechać z nią daleko od Paryża.Eva Gouel,urodzona w Vencennes dwadzieścia lat wcześniej,uosabia cechydokładnie przeciwne tym,które charakteryzują1Fernandę1 Fernanda to postawna i piękna kobieta, pewna siebie, leniwa, frywolna,umiarkowanie wierna, rozrzutnie gospodarująca swoimipieniędzmi i swoim ciałem.Eva, przeciwnie, jest drobna, czuła i słodka.Nie cierpi bohemy i marnotrawstwa.Będzie umiała, w przeciwieństwiedo Fernandy, stworzyć Pablowi spokojne, uporządkowane życie iprowadzić dobrą kuchnię, by mógł cieszyć się warunkami najbardziejsprzyjającymi rozwojowi jego talentu.Odnosi się wrażenie, że dzięki niejPablo odkrył związek, który go naprawdę satysfakcjonuje i którego niezaznał dotychczas z żadną kobietą.Pierre Daix opowiadał kilkadziesiątlat pózniej, że Pablo, gdy o niej mówił, zawsze miał łzy w oczach.W wieku trzydziestu lat Pablo zakochany jest jak sztubak.Wydajemu się, że Eva jest pierwszą kobietą, którą kiedykolwiek kochał napraw-dę.Gdy spotkali się kiedyś we czwórkę: Pablo, Fernanda i Marcoussiso-wie w cafe-concert, usłyszeli nową piosenkę Fragsona, z refrenem, któryich urzekł: O Manon, moja śliczna, moje serce ci mówi dzień dobry".Ma Jolie (moja śliczna), tytuł piosenki odniesiony do Evy, stał się dla Pa-bla imieniem świętym i sekretnym - zastrzeżonym tylko dla nich dwojga.Stał się imieniem tej, którą kochał.To w jakiejś mierze chłopięce odczu-wanie ujawnia świeżość i szczerość uczuć Pabla do Evy.Kiedy w pózniejszych czasach będzie twierdził, że jego malarstwoi dziennik intymny to jedno, mówił absolutną prawdę, jako że bardzoszybko napisy Ma Jolie czy J'aime Eva ( kocham Evę") znajdą się na wielupłótnach.Poza Stołem architekta, który Gertruda i Alicja wypatrzyły naulicy Ravignan, zdobią na przykład obrazy: Kobieta z gitarą czySkrzypce, kieliszek, fajka i kałamarz, a także wiele innych.Ten zabieg,który służy Pablowi do opowiadania o miłości, ujawnia się równieżw sposobie ujmowania portretów, choć nie było oczywiście mowy o po-wrocie do klasycznej maniery przedstawiania twarzy.Jednak Pablo zdajesobie sprawę, że Eva nie zniosłaby swego wizerunku w stylu kubistycz-nym - tak samo jak Fernanda, która nie doceniała obrazów, do którychpozowała, a już najmniej tej pękniętej" głowy, którą jej w swoim czasiepoświęcił.Słowa pisane wielkimi literami - nośniki uczuć Pabla - są oryginalnymrozwiązaniem, które wymyślił dla wyrażania emocji w sposób dyskretny iniezmuszający go do wyrzeczenia się nowej estetyki.Odjazd Fernandy uwolnił go.Oto może już prosić Evę, by porzuciłaMarcoussisa i zaczęła z nim wspólne życie.Zgodziła się bez wahania.Marcoussis ,dobry gracz,ogranicza zemstę do wykonania dowcipnegorysunku, ilustrującego avant la lettre powiedzenie Sachy Guitry, kiedy Pierre Fresnay odbił mu Yvonne Printemps: Nie ma gorszej zemsty nakimś, kto ci uwiódł twoją kobietę, jak mu ją zostawić" [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.Ale Picasso pod pretekstem braku miejscawynajmuje pracownię w Bateau-Lavoir, co mu pozwala bezpieczniespotykać się z nową zdobyczą, która ze swej strony także nie jest wolna.Teśrodki ostrożności nie ustrzegą ich jednak przed domysłami przy-- jaciół.Pewnego wieczoru Gertruda i Alicja wylądują niespodziewanie na ulicyRevignan.Przyłapują Pabla pracującego nad płótnem, u dołu któregowidnieje napis dużymi literami MA JOLIE.Mogły pomyśleć, że to hołd dlaFernandy.Coś im jednak podpowiada, że to nie o nią chodzi.Ale o kogo? pytają się wzajemnie.Wyobraznia zaczyna pracować.Nawet im jednak namyśl nie przyszło, że nową miłością Pabla jest nie kto inny jak drobniutka iładna Eva, którą często gościły na ulicy Fleurus wraz z jej towarzyszem życiaMarcoussisem i Picassami, jak nazywano Pabla i Fer-nandę.Gertruda i Alicjajeszcze bardziej się zdumiały, gdy kilka miesięcy pózniej przypadekzaprowadził je pewnego majowego popołudnia na bulwar Clichy 11.Zobaczyły Fernandę wchodzącą z bagażem do taksówki, w której czekał nanią młody, czarujący Włoch.Scena może się kojarzyć z porwaniem.Człowiek, który porwał Pablowi Fernandę, nazywał się Umbaldo Oppi i byłmłodym adeptem futuryzmu, przyjacielem Severi-niego.To Severini naprośbę młodzieńca przedstawił go Picassowi.Czy, jak sugerowano,Fernanda chciała, budząc zazdrość, odzyskać Pabla, który - świetnie toczuła - oddalał się od niej? To mało prawdopodobne.Wygląda, że z naturywyjątkowo kochliwa, zadurzyła się po uszy w pięknym Włochu.Czując sięporzucona i podejrzewając istnienie rywalki, postanawia uprzedzić fakty.Nie potrafi się pogodzić z perspektywą puszczenia jej kantem.Pablowiraczej ulżyło, nie lubi bowiem gwałtownych zerwań, przykrych scen zkłótniami, jękami, krzykami, Izami.Brzydzą go dramaty uczuciowe.Woliwięc nieco tchórzliwie pozwolić Fernandzie na pierwszy krok.Pochłoniętynową miłością, prawie obojętnie przyjmuje jej odejście, o czym świadczychłód bilecika z 18 maja 1912 roku, adresowanego do Braque'a: Fernandazmyła się z pola z futurystą.Co mam zrobić z suką?" Chodzi o Frickę, doktórej jest szczególnie przywiązany.Chce Marcoussisowi odebrać Evę iwyjechać z nią daleko od Paryża.Eva Gouel,urodzona w Vencennes dwadzieścia lat wcześniej,uosabia cechydokładnie przeciwne tym,które charakteryzują1Fernandę1 Fernanda to postawna i piękna kobieta, pewna siebie, leniwa, frywolna,umiarkowanie wierna, rozrzutnie gospodarująca swoimipieniędzmi i swoim ciałem.Eva, przeciwnie, jest drobna, czuła i słodka.Nie cierpi bohemy i marnotrawstwa.Będzie umiała, w przeciwieństwiedo Fernandy, stworzyć Pablowi spokojne, uporządkowane życie iprowadzić dobrą kuchnię, by mógł cieszyć się warunkami najbardziejsprzyjającymi rozwojowi jego talentu.Odnosi się wrażenie, że dzięki niejPablo odkrył związek, który go naprawdę satysfakcjonuje i którego niezaznał dotychczas z żadną kobietą.Pierre Daix opowiadał kilkadziesiątlat pózniej, że Pablo, gdy o niej mówił, zawsze miał łzy w oczach.W wieku trzydziestu lat Pablo zakochany jest jak sztubak.Wydajemu się, że Eva jest pierwszą kobietą, którą kiedykolwiek kochał napraw-dę.Gdy spotkali się kiedyś we czwórkę: Pablo, Fernanda i Marcoussiso-wie w cafe-concert, usłyszeli nową piosenkę Fragsona, z refrenem, któryich urzekł: O Manon, moja śliczna, moje serce ci mówi dzień dobry".Ma Jolie (moja śliczna), tytuł piosenki odniesiony do Evy, stał się dla Pa-bla imieniem świętym i sekretnym - zastrzeżonym tylko dla nich dwojga.Stał się imieniem tej, którą kochał.To w jakiejś mierze chłopięce odczu-wanie ujawnia świeżość i szczerość uczuć Pabla do Evy.Kiedy w pózniejszych czasach będzie twierdził, że jego malarstwoi dziennik intymny to jedno, mówił absolutną prawdę, jako że bardzoszybko napisy Ma Jolie czy J'aime Eva ( kocham Evę") znajdą się na wielupłótnach.Poza Stołem architekta, który Gertruda i Alicja wypatrzyły naulicy Ravignan, zdobią na przykład obrazy: Kobieta z gitarą czySkrzypce, kieliszek, fajka i kałamarz, a także wiele innych.Ten zabieg,który służy Pablowi do opowiadania o miłości, ujawnia się równieżw sposobie ujmowania portretów, choć nie było oczywiście mowy o po-wrocie do klasycznej maniery przedstawiania twarzy.Jednak Pablo zdajesobie sprawę, że Eva nie zniosłaby swego wizerunku w stylu kubistycz-nym - tak samo jak Fernanda, która nie doceniała obrazów, do którychpozowała, a już najmniej tej pękniętej" głowy, którą jej w swoim czasiepoświęcił.Słowa pisane wielkimi literami - nośniki uczuć Pabla - są oryginalnymrozwiązaniem, które wymyślił dla wyrażania emocji w sposób dyskretny iniezmuszający go do wyrzeczenia się nowej estetyki.Odjazd Fernandy uwolnił go.Oto może już prosić Evę, by porzuciłaMarcoussisa i zaczęła z nim wspólne życie.Zgodziła się bez wahania.Marcoussis ,dobry gracz,ogranicza zemstę do wykonania dowcipnegorysunku, ilustrującego avant la lettre powiedzenie Sachy Guitry, kiedy Pierre Fresnay odbił mu Yvonne Printemps: Nie ma gorszej zemsty nakimś, kto ci uwiódł twoją kobietę, jak mu ją zostawić" [ Pobierz całość w formacie PDF ]