[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W trudnym okresie przejściowym psychoterapeutadostarcza klientowi wsparcia i relacja z nim może służyć jako czasowy substytut więzi zutraconą osobą.Zdobywane przez pacjenta pózniej, w trakcie terapii, nowe umiejętnościspołeczne, a także ogólna poprawa jego stanu, sprzyjają nawiązywaniu nowych relacji,bliskich więzi, poza kontekstem psychoterapii.W sytuacji niezgody dotyczącej ról interpersonalnych (małżeńskich, rodzicielskich,związanych z pracą zawodową) podstawowe jest zidentyfikowanie tych sprzeczności, któreprzyczyniają się do występowania u pacjenta depresji.Ocenia się także zaawansowanieproblemu, czyli: (l) czy istnieje gotowość do ponownego negocjowania sprzeczności, (2) czyjest to czasowy impas, (3) czy też ogólne załamanie, nierozwiązywalna sytuacja.Pacjentazachęca się do poznawania i badania niefunkcjonalnego spostrzegania, błędnej komunikacji ijednostronnych oczekiwań.Przyczyniają się one bowiem do powiększania trudności.Zadaniem psychoterapeuty jest pomoc w klaryfikowaniu tych trudności i praca z pacjentemprowadząca do nowych sposobów układania relacji z innymi oraz do przyswojenia nowychzachowań interpersonalnych.Służy temu m.in.analiza sposobu komunikacji i treningumiejętności efektywnego komunikowania się.W przypadku trudności dotyczących zmiany roli, problem może wynikaćprzeżywania przez pacjenta nowej sytuacji życiowej jako sytuacji utraty.Stąd występuje uniego reakcja podobna do żałoby.Zadanie terapeuty polega tu na pomocy w odróżnieniuznaczenia takich zdarzeń od realnej sytuacji utraty, a także na pomocy w rozstaniu się zestarymi rolami.Pacjenta przygotowuje się do nowych zadań interpersonalnych w nowej roli.Służy temu poszerzanie repertuaru jego umiejętności społecznych i praca mająca na celupoprawę funkcjonowania w relacjach z innymi ludzmi.Rezultatem ma być zdolnośćzaadaptowania się pacjenta do wymagań nowej roli.W przypadku deficytów interpersonalnych problemem do pokonania jest najczęściejbrak doświadczenia oraz odpowiednich umiejętności nawiązywania i utrzymywaniakontaktów, więzi.Wyłączając ciężkie przypadki głębokiej społecznej izolacji, większośćinterpersonalnych trudności osób depresyjnych można usunąć dzięki: klaryfikacji pozytywnych i negatywnych aspektów danej relacji,332 treningowi umiejętności społecznych, technikom modyfikacji zachowania. Końcowa faza ma na celu podsumowanie, integrację i ostateczne przygotowaniepacjenta do funkcjonowania poza kontekstem psychoterapii.Szczególnego znaczenia nabierateraz (wprowadzany we wcześniejszych fazach procesu leczenia) terapeutyczny wpływ nanajbliższe środowisko pacjenta i przeorganizowanie tego środowiska (głównie rodziny).Mato dla normalnego funkcjonowania klienta w codziennym życiu olbrzymie znaczenieprewencyjne.3.2.3.Efektywność psychoterapii interpersonalnejBadania wykazują skuteczność psychoterapii interpersonalnej oraz sumowanie siępozytywnego oddziaływania w przypadku połączenia tej psychoterapii z leczeniemfarmakologicznym.Akcentuje się odmienność efektów, jakie powoduje psychoterapiainterpersonalna i farmakoterapia.Zrodki antydepresyjne redukują nawroty choroby, podczasgdy psychoterapia poprawia społeczne funkcjonowanie jednostki i jest korzystna zwłaszczadla pacjentów, którzy mają problemy ze społecznym przystosowaniem oraz z relacjamiinterpersonalnymi (Weissman 1979, Klerman i in.1974).Aączenie tych metod terapii jestnajskuteczniejszym sposobem leczenia depresji.Stosowane oddzielnie są w podobnymstopniu skuteczne i lepiej leczą depresje niż psychoterapie niedyrektywne, lecz oddziałująwówczas mniej pozytywnie, niż stosowane razem (Weissman i in.1979).4.PODEJZCIE PSYCHODYNAMICZNE4.1.WPROWADZENIE TEORETYCZNEPodstawowy pogląd na etiologię i patogenezę depresji w ramach podejściapsychodynamicznego wywodzi się z prac Freuda (1992, por.także Karasu 1990, Mandels1970, Cohen i in.1954) i Abrahama (por.np.Karasu 1990, Mandels 1970, Cohen i in.1954).Freud uznawał istnienie trzech warunków wstępnych powodujących depresję; utratę obiektu,ambiwalencję uczuć oraz regresję libido w ramach ego.Zauważył on, że poczucie zawodu wrelacji z ważną osobą i wynikający z tego gniew jednostka depresyjna kieruje ku własnejosobie zamiast ku obiektowi, który spowodował frustrację i związaną z nią agresję.Tak więcFreud założył, że u podstaw depresyjnych uczuć i emocji istnieje stłumiony gniew.Podkreślałtakże, że u depresyjnych pacjentów występują wyolbrzymione potrzeby wsparciaemocjonalnego, które są właściwe dla oralnej fazy rozwoju psychoseksualnego.Abraham (tamże), który jako pierwszy systematycznie zajął się teorią depresji, opisał,jako charakterystyczne dla depresyjnych pacjentów i wynikające właśnie z zahamowanejagresji, zamaskowaną ambiwalencję wobec innych ludzi oraz silne poczucie winy.Określiłteż czynniki powodujące depresyjne zaburzenia.Najistotniejsze wśród nich to: fiksacja wpsychoseksualnym rozwoju dziecka na fazie oralnej, wcześnie występujące i powtarzające sięurazy związane z uczuciami miłości (czyli frustracja w kontaktach z ważnymi osobami, np.rodzicami), a także powtórzenie się urazów w pózniejszym życiu.Regresja u osobydepresyjnej wiąże się z przeżywaniem utraty zintemalizowanego obiektu miłości,destruktywności skierowanej na własną osobę oraz, w rezultacie, wewnętrznej pustki.333 Wyolbrzymione potrzeby miłości i akceptacji charakterystyczne dla fazy oralnej są uosoby depresyjnej desperacką próbą odzyskania utraconego obiektu miłości.Wśród autorów w pózniejszym okresie zajmujących się depresją, warto wymienićRado (por.np.Karasu 1990, Mandels 1970, Cohen i in.1954), który odmiennie niż to byłodo tej pory skłonności do depresji rozumiał jako istnienie psychologicznych predyspozycjido tego zaburzenia (narcystyczne aspekty osobowości), a nie jako konstytucjonalnącharakterystykę osoby depresyjnej.Podkreślał też znaczenie zależności szacunku do własnejosoby u jednostki, która jest podatna na depresję, od uzyskania miłości i akceptacji od innych.Właśnie utratę szacunku do własnej osoby postrzegał jako kluczowy element depresji.Wycofywanie się, dystans ze strony obiektu miłości budzi u osoby skłonnej do depresjiwrogość, która następnie zmienia się w uczucia depresyjne [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.W trudnym okresie przejściowym psychoterapeutadostarcza klientowi wsparcia i relacja z nim może służyć jako czasowy substytut więzi zutraconą osobą.Zdobywane przez pacjenta pózniej, w trakcie terapii, nowe umiejętnościspołeczne, a także ogólna poprawa jego stanu, sprzyjają nawiązywaniu nowych relacji,bliskich więzi, poza kontekstem psychoterapii.W sytuacji niezgody dotyczącej ról interpersonalnych (małżeńskich, rodzicielskich,związanych z pracą zawodową) podstawowe jest zidentyfikowanie tych sprzeczności, któreprzyczyniają się do występowania u pacjenta depresji.Ocenia się także zaawansowanieproblemu, czyli: (l) czy istnieje gotowość do ponownego negocjowania sprzeczności, (2) czyjest to czasowy impas, (3) czy też ogólne załamanie, nierozwiązywalna sytuacja.Pacjentazachęca się do poznawania i badania niefunkcjonalnego spostrzegania, błędnej komunikacji ijednostronnych oczekiwań.Przyczyniają się one bowiem do powiększania trudności.Zadaniem psychoterapeuty jest pomoc w klaryfikowaniu tych trudności i praca z pacjentemprowadząca do nowych sposobów układania relacji z innymi oraz do przyswojenia nowychzachowań interpersonalnych.Służy temu m.in.analiza sposobu komunikacji i treningumiejętności efektywnego komunikowania się.W przypadku trudności dotyczących zmiany roli, problem może wynikaćprzeżywania przez pacjenta nowej sytuacji życiowej jako sytuacji utraty.Stąd występuje uniego reakcja podobna do żałoby.Zadanie terapeuty polega tu na pomocy w odróżnieniuznaczenia takich zdarzeń od realnej sytuacji utraty, a także na pomocy w rozstaniu się zestarymi rolami.Pacjenta przygotowuje się do nowych zadań interpersonalnych w nowej roli.Służy temu poszerzanie repertuaru jego umiejętności społecznych i praca mająca na celupoprawę funkcjonowania w relacjach z innymi ludzmi.Rezultatem ma być zdolnośćzaadaptowania się pacjenta do wymagań nowej roli.W przypadku deficytów interpersonalnych problemem do pokonania jest najczęściejbrak doświadczenia oraz odpowiednich umiejętności nawiązywania i utrzymywaniakontaktów, więzi.Wyłączając ciężkie przypadki głębokiej społecznej izolacji, większośćinterpersonalnych trudności osób depresyjnych można usunąć dzięki: klaryfikacji pozytywnych i negatywnych aspektów danej relacji,332 treningowi umiejętności społecznych, technikom modyfikacji zachowania. Końcowa faza ma na celu podsumowanie, integrację i ostateczne przygotowaniepacjenta do funkcjonowania poza kontekstem psychoterapii.Szczególnego znaczenia nabierateraz (wprowadzany we wcześniejszych fazach procesu leczenia) terapeutyczny wpływ nanajbliższe środowisko pacjenta i przeorganizowanie tego środowiska (głównie rodziny).Mato dla normalnego funkcjonowania klienta w codziennym życiu olbrzymie znaczenieprewencyjne.3.2.3.Efektywność psychoterapii interpersonalnejBadania wykazują skuteczność psychoterapii interpersonalnej oraz sumowanie siępozytywnego oddziaływania w przypadku połączenia tej psychoterapii z leczeniemfarmakologicznym.Akcentuje się odmienność efektów, jakie powoduje psychoterapiainterpersonalna i farmakoterapia.Zrodki antydepresyjne redukują nawroty choroby, podczasgdy psychoterapia poprawia społeczne funkcjonowanie jednostki i jest korzystna zwłaszczadla pacjentów, którzy mają problemy ze społecznym przystosowaniem oraz z relacjamiinterpersonalnymi (Weissman 1979, Klerman i in.1974).Aączenie tych metod terapii jestnajskuteczniejszym sposobem leczenia depresji.Stosowane oddzielnie są w podobnymstopniu skuteczne i lepiej leczą depresje niż psychoterapie niedyrektywne, lecz oddziałująwówczas mniej pozytywnie, niż stosowane razem (Weissman i in.1979).4.PODEJZCIE PSYCHODYNAMICZNE4.1.WPROWADZENIE TEORETYCZNEPodstawowy pogląd na etiologię i patogenezę depresji w ramach podejściapsychodynamicznego wywodzi się z prac Freuda (1992, por.także Karasu 1990, Mandels1970, Cohen i in.1954) i Abrahama (por.np.Karasu 1990, Mandels 1970, Cohen i in.1954).Freud uznawał istnienie trzech warunków wstępnych powodujących depresję; utratę obiektu,ambiwalencję uczuć oraz regresję libido w ramach ego.Zauważył on, że poczucie zawodu wrelacji z ważną osobą i wynikający z tego gniew jednostka depresyjna kieruje ku własnejosobie zamiast ku obiektowi, który spowodował frustrację i związaną z nią agresję.Tak więcFreud założył, że u podstaw depresyjnych uczuć i emocji istnieje stłumiony gniew.Podkreślałtakże, że u depresyjnych pacjentów występują wyolbrzymione potrzeby wsparciaemocjonalnego, które są właściwe dla oralnej fazy rozwoju psychoseksualnego.Abraham (tamże), który jako pierwszy systematycznie zajął się teorią depresji, opisał,jako charakterystyczne dla depresyjnych pacjentów i wynikające właśnie z zahamowanejagresji, zamaskowaną ambiwalencję wobec innych ludzi oraz silne poczucie winy.Określiłteż czynniki powodujące depresyjne zaburzenia.Najistotniejsze wśród nich to: fiksacja wpsychoseksualnym rozwoju dziecka na fazie oralnej, wcześnie występujące i powtarzające sięurazy związane z uczuciami miłości (czyli frustracja w kontaktach z ważnymi osobami, np.rodzicami), a także powtórzenie się urazów w pózniejszym życiu.Regresja u osobydepresyjnej wiąże się z przeżywaniem utraty zintemalizowanego obiektu miłości,destruktywności skierowanej na własną osobę oraz, w rezultacie, wewnętrznej pustki.333 Wyolbrzymione potrzeby miłości i akceptacji charakterystyczne dla fazy oralnej są uosoby depresyjnej desperacką próbą odzyskania utraconego obiektu miłości.Wśród autorów w pózniejszym okresie zajmujących się depresją, warto wymienićRado (por.np.Karasu 1990, Mandels 1970, Cohen i in.1954), który odmiennie niż to byłodo tej pory skłonności do depresji rozumiał jako istnienie psychologicznych predyspozycjido tego zaburzenia (narcystyczne aspekty osobowości), a nie jako konstytucjonalnącharakterystykę osoby depresyjnej.Podkreślał też znaczenie zależności szacunku do własnejosoby u jednostki, która jest podatna na depresję, od uzyskania miłości i akceptacji od innych.Właśnie utratę szacunku do własnej osoby postrzegał jako kluczowy element depresji.Wycofywanie się, dystans ze strony obiektu miłości budzi u osoby skłonnej do depresjiwrogość, która następnie zmienia się w uczucia depresyjne [ Pobierz całość w formacie PDF ]