Holt Anne Hanne Wilhelmson 2 Błogosławieni, którzy pragnš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nabitym mięśniomzaś w dużej mierze pomogły sztuczne preparaty, główniesterydy anaboliczne.Uwielbiał swój wygląd.Był mężczyzną.Zawsze chciał takwyglądać, szczególnie w okresie dorastania, gdy kościsty, chu-dy i zezowaty codziennie mógł liczyć na lanie od innych chło-paków.Matka, której oddech pachniał alkoholem i pastylkamina gardło, nie potrafiła temu zapobiec.Już dawnozrezygnowała z pocieszania go, kiedy wracał do domu zpodbitymi oczami, obtartymi kolanami i pękniętą wargą.Stawała tylko za zasłoną,nie interweniując, kiedy łobuzy z sąsiedztwa rzucały wyzwaniei jej, i synowi, przenosząc bójki coraz bliżej bloku, w którymmieszkali.Wiedział o tym, bo kiedy początkowo słał błagalnewołania w stronę okna kuchni na piętrze, zawsze widział ruchzasłony, gdy się odsuwała.Nie wiedziała natomiast, że to bar-dziej ona niż jego wygląd prowokowała te bijatyki.Chłopcy zulicy mieli porządne matki, pogodne biuściaste kobiety, chęt-nie częstujące kanapkami i mlekiem.Część z nich pracowała,ale nie na pełen etat.Mieli też dokuczliwe młodszerodzeństwo, a na dodatek ojców, którzy wprawdzie nie zawszez nimi mieszkali, bo na początku lat siedemdziesiątych trendrozwodowy dotarł również do ich miasteczka, ale mimowszystko tatusiowie się pojawiali - przyjeżdżali samochodamiw sobotę przed południem, z podwiniętymi rękawami, szerokouśmiechnięci, z wędkami w bagażniku.Tylko jego ojca nikt niewidział.Jego matkę chłopcy nazywali Guri Gorzała.Kiedy byl mały,taki naprawdę mały, uważał, że ma takie śliczne imię: Guri.Odkąd dodano do niego Gorzałę, znienawidził je.Do dziś nie-nawidził kobiet o tym imieniu.W ogóle z trudem tolerowałkobiety.Kiedy okres dojrzewania w końcu minął, dręczenie ustało.Miał siedemnaście lat i w ciągu półtora roku urósł o osiemna-ście centymetrów.Pryszcze go oszczędziły, a barki rosływszerz.Zeza skorygowano mu operacyjnie, chociaż musiałprzez pół roku nosić znienawidzoną klapkę na oku, co nieprzysporzyło mu powodzenia.Włosy miał jasne i matkamówiła, że jest przystojny.Za nic w świecie nie mógł jednakpojąć, jak to możliwe, że na przykład Aksel - lekko otyły kolegaz klasy, który nosił okulary i był od niego o głowę niższy - madziewczynę, skoro na niego żadna nie chciała spojrzeć.Rówieśnicy przestali być tacyzli.Po prostu go unikali i tylko od czasu rzucali jakieś drobnezłośliwości, zwłaszcza dziewczyny.Kiedy zaczął chodzić do drugiej klasy liceum, Guri Gorzalekompletnie wszystko się pomieszało i trafiła do psychiatryka.Odwiedził ją tam raz, wkrótce po tym, jak ją przyjęto.Leżaławtedy w łóżku otoczona rurkami i tubami, kompletnie zamro-czona.Nie wiedział, co ma zrobić, co powiedzieć.Siedział przyniej w milczeniu, słuchając wygadywanych przez nią bzdur, inagle kołdra lekko się z niej zsunęła.Koszulę nocną miała roz-piętą z przodu i jedna pierś, chudy pusty worek ze skóry zciemną, prawie czarną brodawką, wyszczerzyła się do niego jakzłe, patrzące z wyrzutem oko.Wyszedł.Od tamtej pory nie wi-dział matki.Tamtego dnia zdecydował, kim będzie.Nigdy wię-cej nikt już mu nie dokuczy.Teraz siedział zamyślony przed monitorem.Wybór okazał siętrudny.Musiał trzymać się tych, których był całkowicie pe-wien.Tych, które nie miały nikogo.Za którymi nikt nie będzietęsknił.Od czasu do czasu wstawał, podchodził do szafki z do-kumentami, wyjmował teczki i jeszcze raz przyglądał sięniedużym fotografiom paszportowym przyczepionymspinaczem do pierwszych stron.Te zdjęcia zawsze kłamały,wiedział o tym z gorzkiego doświadczenia, ale stanowiłyprzynajmniej pewną wskazówkę.W końcu poczuł zadowolenie i to rosnące napięcie, praw-dziwego kopa, jak wtedy, gdy miał mierzyć mięśnie i wiedział,że może się spodziewać wyników o centymetr lepszych od po-przednich.Pomysł byl genialny.A najgenialniejsze było to, że wodziłwszystkich za nos.Oszukiwał i dręczył.Wiedział, jak się czująci idioci z Wydziału Kryminalnego.Pozielenieli odwymyślania, czym mogły być te sobotnie masakry.Tak,wiedział nawet, że nazywają to sobotnimi masakrami.Uśmiechnął się.Nie mieli nawet tyle rozumu, żeby pojąć, czymjest wątek, który im wyłożył.Sami idioci.Cieszył się.***- Powiedz mi, gdzie ty właściwie ostatnio się podziewasz? -spytała Hanne Wilhelmsen prokuratora H�kona Sanda, ciężkosiadając na jego krześle dla gości.Męczył się akurat z grudką snusu, która za bardzo już ciekła,ijego górna warga przybrała dziwaczny kształt,broniąc się przed z całą pewnością gorzkim smakiem.- W ogóle cię nie widać.- W sądzie - mruknął, usiłując językiem wepchnąć zmielonytytoń na miejsce.Musiał się jednak poddać.Włożył palecwskazujący pod wargę i wyjął całą porcję, po czym strząsnąlsnus nad koszem na śmieci, a palec wytarł o spodnie.- Zwinia - mruknęła Hanne.- Mam akurat cholernie dużo roboty - powiedział, udając, żenie słyszał komentarza.- Po pierwsze, jestem w sądzie prawiecodziennie.Po drugie, stale mam dyżur prokuratorski, boludzie chorują jak na zawołanie, a sprawy się gromadzą.-Wskazał na jeden ze zwyczajnych stosów dokumentów w zielo-nych okładkach, które ostatnio zatruwały życie dosłowniewszystkim.- Nawet nie miałem czasu tego obejrzeć.Obejrzeć,rozumiesz?Hanne Wilhelmsen nachyliła się i otworzyła teczkę, którąprzyniosła.Potem przysunęła sobie krzesło do biurka tak, bymogli zasiąść obok siebie jak para zaprzyjaznionych pierwszo-klasistów nad czytaną wspólnie książką.- No to ja ci pokażę coś naprawdę ciekawego.Sobotnia ma-sakra.Właśnie rozmawiałam z Instytutem Medycyny Sądowej.Jeszcze się ze wszystkim nie uporali, ale te próbki już i tak sąinteresujące [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki