Rosa Montero Instrukcja, jak ocalić wiat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A potem, co jasne, te wszystkie alternatywnetechnologie ekologiczne.I jest jeszcze jedna kwestia, której nie poruszyli ci z Citigroup, ale jauważam, że to bardzo roztropne: trzeba zacząć kupować ziemię na północy.Taki kawałeczeklasu w Kanadzie, na przykład.Trzeba działać, kochaniutcy, bo pieniądz już jest w ruchu, a ci,którzy za nim nie nadążą, zostaną w tyle.Agentka ubezpieczeniowa Bel�n była bliżej czterdziestki niż trzydziestki i miała ciałocentaura - od pasa w górę była drobna i delikatna, o niewielkich piersiach, kościstychramionach i dziewczęcej twarzy, trójkątnej niczym u drapieżnego ptaka, od pasa w dół zaśbyła gruba jak hipopotam.Całość robiła ciekawe wrażenie: Bel�n wyglądała jak ptaszek,który przysiadł na szerokich i władczych biodrach kobyły.Daniel wyobraził sobie takiestworzenie i z miejsca poczuł pewną radość w intymnych okolicach, zachwycony myślą ojejzadku.Zniesmaczony, zerwał się na równe nogi.Naprawdę musiało być z nim bardzo zle,żeby pociągała go taka kobieta jak Bel�n, zawsze uważał ją za potwora, z którym nie dało sięwytrzymać.Co takiego się dzieje z tym światem? Co ich wszystkich opętało? Tego samegodnia rano, gdy zajrzał do SL, zauważył, że Lup także podłączyła się do sieci.U niej byławtedy piąta trzydzieści rano.To się rzadko zdarzało.Lup prawie nigdy nie zaglądała doSecond Life przed wyjściem do pracy.Daniel wyobraził sobie, jak prawiepięćdziesięcioletnia, zmęczona kobieta wstaje w środku nocy w tym swoim dołującym inudnym mieszkaniu w stylu klasy średniej, otoczona lodowatą kanadyjską zimą (tak, tamjeszcze musi być zimno), nie zamieniając słowa ze swoim mężem, nie patrząc, nawet nieocierając się o niego.Wyobrażał sobie, jak pospiesznie na stojąco siorbie w kuchni kawę,żeby chociaż na parę minut wejść do SL, zanim wybiegnie z domu i spędzi godzinę w drodzedo swojej głupiej pracy.Wyobrażał sobie, jak włącza komputer, by poczuć, że żyje, jak tyleinnych żałosnych osób, które w tej chwili robią dokładnie to samo w różnych zakątkachnaszej planety: w Tokio i Berlinie, w Buenos Aires i Barcelonie, w Chicago, Rzymie iMadrycie.I wreszcie on, Daniel, tak samo żałosny jak pozostali, połączony pępowiną SecondLife z innymi głodnymi uczuć istotami, z nieskończoną, ciemną siecią samotników.- Hej, braciszku, nie wydaje ci się, że wystarczy tego chłodzenia? - zapytała Marina.Goście zbierali się do wyjścia i rzeczywiście wyglądali na skulonych i skostniałych zzimna, jakby nie mogli się doczekać, aż założą swoje płaszcze.Daniel też przemarzł, jakwłaśnie zauważył, czubek jego nosa zamienił się w sopel lodu.Poczuł, jak gorzka radośćwspina się w górę jego przełyku niczym refluks.Odbiło mu się kwaśną impertynencją, którąna próżno próbował opanować:- Ha! Ale z tego budynku inteligent! Jeszcze trochę, a twój osławiony systemklimatyzacyjny zamroziłby nas na amen!- Tak, tak, przepraszam.To moja wina, jeszcze nie opanowałem tych wszystkichpilotów.Kochani, obsługa takich zautomatyzowanych mieszkań to jak kierowanie statkiemkosmicznym - wytłumaczył się gospodarz, maskując zniecierpliwienie.W mgnieniu oka wszyscy się pożegnali, zjechali na parter ponaddzwiękowymiwindami ze stali i po wymianie pospiesznych pożegnań na ulicy zniknęli, kierując się doswoich samochodów.Była ciemna noc.Marina i Daniel przeszli kilka przecznic, aż dotarli doswojego auta.- Ja prowadzę - rzekł Daniel.Były to pierwsze słowa, które powiedział, odkąd wyszli z wieżowca.Marina nieodpowiedziała.Całe jej gadulstwo, radosny wdzięk i rozszczebiotanie, którymi szczodrzeobdarzała wszystkich wokoło na spotkaniach towarzyskich, zamieniały się w ołowianą ciszę,gdy tylko zostawali sami.Daniel zmarszczył czoło i przedzierając się przez opary alkoholu,spróbował skupić się na jezdzie.Był całkiem spory ruch, a pozostali kierowcy na pewno teżbyli zawiani [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki