Władysław Stanisław Reymont ziemia obiecana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W oczach nie błyskał żal,a tylko świeciła jakaś óika surowa apatia.Sala ogłuchła, tylko w tej ciszy rozlegały się płacze kobiet i szum i łoskot sal sąsiednich,robiących bez ustanku.Skoro zjawił się felczer stale dyżurujący w fabryce, Borowiecki się wyniósł.Robotnik, Maszyna,Przyleciał i główny majster odóiału i wióąc salę bezczynną i luói zbitych okołoZmierć, Korzyśćtrupa, krzyknął już od drzwi: Do maszyn!Rozlecieli się wszyscy jak ptaki spłoszone przez jastrzębia i po chwili sala znowu szła,wszystkie maszyny były w ruchu, prócz tej jednej, okrwawionej zbrodnią, ale którą na-tychmiast zaczynano oczyszczać. Verfluchty y ! tyle materiału na nic! klął majster, oglądając poplamiony krwiąperkal i zaczął wymyślać robotnikom za nieostrożność i groził, że całej sali każe wytrącićza ten materiał.Borowiecki już nie słyszał tego, bo winda piorunowo zapadła się z nim i wyrzuciła godo farbiarni.Nie zrobił ten wypadek na nim żadnego wrażenia, był przyzwyczajonym do tego. Socha! zawołał na protegowanego swojej narzeczonej, który óisiaj pierwszyóień robił w fabryce, wożąc wózkami materiały.Chłop puścił wózek i stanął przed nim wyprostowany. Jakże wam ióie? A dyć robię, wielmożny óieóicu! No, to róbcie, tylko pilnujcie się maszyn. A te ścierwy! zaczął i chciał kazać żonie, aby resztę dopowieóiała, jako mujuż te ścierwy oberwały óisiaj kawał kapoty, ale żony nie było, a Borowiecki odszedł,bo dano mu znać, że go Bucholc wzywa do kantoru, więc Socha popatrzył markotno naswój spencerek, jaki mu z kapoty zrobiła maszyna, podrapał się w głowę, plunął w garściei pchał wózek do windy, bo ze wszystkich stron zaczęto wymyślać, że zatamowywa�p pdrogę.Trawiński wyszedł zgnębiony.Idąc do Borowieckiego, był prawie pewnym dobrego rezultatu prośby, bo, jak każdyczłowiek w położeniu bez wyjścia, pragnienia brał za rzeczywistość, za fakt, który powiniensię był stać.Miasto, PotwórSiadł w dorożkę i kazał jechać prosto w Piotrkowską.Nie mógł nic myśleć, czuł sięrozbitym i niezdolnym już do żadnej akcji, do żadnego ruchu.Poddawał się z biernościąwyczerpania tej ostrej, przenikliwej fali goryczy, jaka mu zalewała serce.Patrzył na mia-sto brudne, zadeszczone, na trotuary błotniste, zapchane ludzmi, na niezliczone kominy,co niby topole wznosiły się nad płaszczyznami dachów i ginęły w zapadającym zmroku,znacząc tylko swoje istnienie kłębami białych dymów, tłukących się po dachach, na setkiy y e c t (niem.) przeklęty.�p p atamo a óiś popr.: tamuje.Ziemia obiecana 88wozów z węglem, które olbrzymim łańcuchem ciągnęły do fabryk na platformy wyłado-wane towarami, na dorożki i powozy z pośpiechem m3ające się w różnych kierunkach,na te niezliczone kantory i składy zapchane towarami, ludzmi, na ten szalony ruch, jakibył na ulicach, na to wysilone życie, wrzące dookoła.Patrzył z rozpaczą prawie, bo czuł swoją niemoc, czuł, że chwila jeszcze, a z tegoolbrzymiego wiru, z tej maszyny, nazywanej Aoóią, wyleci za chwilę, jak odpadek, jakmiazga wyssana i zużyta na nic, niepotrzebna temu potworowi miastu.Patrzył z jakąśbezsilną nienawiścią na fabryki błyskające w mroku tysiącami okien, na tę olbrzymią ulicę,która niby kanał nakryty dymami i brudnym niebem huczała energią, rozlewała potokiświateł i tętniła ogromną siłą życia.Zlizgał się oczami po ostrych konturach fabryk, raziłygo boleśnie elektryczne słońca zapalone nad óieóińcami, bolał go ten szum głuchy,a potężny swoją bezustannością, co się rozlewał po ulicach z fabryk i warsztatów, bolałogo to życie tak silnie tętniące, bolała go ta straszna świadomość konania, które spostrzegaostatnim błyskiem oczów, że tyle pozostaje jeszcze żywych! I ta świadomość przegryzałamu duszę nieopowieóianą zawiścią.Nie umiał żyć w tym świecie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki