[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dlaczego? śadnych słów  zadecydował. Idziemy do domu? Nie  odpowiedziała Eileen. Zwiniesz się w kłębek w kąciku i zdrzemniesz,a ja poło\
Ä™ siÄ™ w tej maszynie i te\
zasnę. Niedobrze  powiedział Sigmund i zwiesił ogon. Idz
ju\
. Popchnęła go. Połó\
siÄ™ i bÄ…dz
grzeczny.Gdy Render zaciemniał okna i wciskał guziki, zamieniając swoje biurko wstanowisko operatora, pies ju\
nie protestował, tylko cicho skamlał.Pisnął jeszcze raz, gdy jajo podłączone ju\
do sieci pękło w środku, a górna częśćrozsunęła się, ukazując wnętrze.Render usadowił się w fotelu, który zmienił się w le\
ankę i ustawił przy konsoli.Usiadł teraz prosto, a le\
anka przesunęła się do tyłu, stając się na powrót fotelem.Dotknął czegoś na biurku, a wtedy połowa sufitu odłączyła się od reszty, zmieniłakształt i obni\
yła, aby zawisnąć w powietrzu niczym olbrzymi dzwon.Render wstał ipodszedł do Kołyski.Respighi dalej zawodził.Zdjął słuchawkę przytwierdzoną do maszyny i przeciągnął ją przez swoje biurko.Zatykając ucho ramieniem i przytykając mikrofon do drugiego ucha, wolną rękąnaciskał klawisze.W tony muzyki wdzierał się ryk morza; zalewały je kilometryulicznego zgiełku; wielki bijący dzwon załamywał fale dz
więku, a głos z taśmymówił:  & a teraz, gdy siedzisz i słuchasz mnie, nic nie mówiąc, kojarzę to zgłębokim, prawie fioletowym błękitem.Render uaktywnił maskę, którą póz
niej miał wło\
yć na twarz i zaprogramował ją:jeden  cynamon, dwa  kształt liścia, trzy  mocny zapach pi\
ma.Potemprzeszedł przez pragnienie, smak miodu, octu, soli; dalej  kolor liliowy, zapachmokrego wapna, powiew ozonu przed burzą i wszystkie podstawowe zapachy i smakimiasta rano, po południu i wieczorem.W maszynie, w rtęci przytrzymywanej jej ściankami, unosił się swobodnie fotel.Render zało\
ył taśmy.Kołyska była w doskonałym stanie. Dobrze  powiedział. Wszystko sprawdzone.Eileen poło\
yła okulary nawierzchu zło\
onego w kostkę ubrania.Gdy Render sprawdzał maszynę, ona rozebrałasię do naga.Był zmieszany, widząc jej wąską talię, du\
e piersi o ciemnych sutkach idługie nogi.Doszedł do wniosku, \
e jak na kobietę tego wzrostu, jest zbyt dobrzezbudowana.Patrząc na nią, zdawał sobie z \
alem sprawÄ™, \
e ona jest przede wszystkim jegopacjentką. Jestem gotowa  powiedziała Eileen.Render podszedł do niej, ujął ją za łokieć i zaprowadził do maszyny.Palcedziewczyny badały wnętrze.Gdy pomagał jej wejść do środka, zobaczył, \
e ma jasneoczy w kolorze morskiej zieleni.Tego równie\
nie mógł zlekcewa\
yć. Wygodnie? Tak. W porządku.Zaczynamy.Teraz cię tu zamknę.Słodkich snów.Górna pokrywa opadła powoli, zamknęła się i straciła przejrzystość.Renderprzyglądał się przez chwilę swojej wykrzywionej twarzy, która odbijała się wpowierzchni maszyny.Potem podszedł do konsoli.Stał tam Sigmund, blokując drogę.Render sięgnął w dół, by pogłaskać go po głowie, ale pies się odsunął. Zabierz mnie  warknął. Chyba nic z tego nie wyjdzie, stary  odrzekł Render. Poza tym, nigdzie sięprzecie\
nie wybieramy.Będziemy sobie spać tu, w tym pokoju.Pies nie wyglądał na przekonanego. Dlaczego?Render westchnął.Kłótnia z psem była najbardziej absurdalną rzeczą, jaką mógłsobie na trzez
wo wyobrazić. Sig  powiedział. Próbuję pomóc jej dowiedzieć się, jak wyglądają niektórerzeczy.Odwalasz bez wątpienia kawał świetnej roboty, będąc jej przewodnikiem poświecie, którego nie mo\
e zobaczyć.Jednak ona musi to wszystko teraz poznać i jachcę jej to pokazać. Więc nie będzie mnie ju\
potrzebować? Oczywiście, \
e będzie. Render omal się nie roześmiał.Patetyzm był tu takblisko absurdu, \
e nie mógł nic na to poradzić. Nie mogę przywrócić jej wzroku  wyjaśnił. Chcę tylko pokazać jej pewneabstrakcyjne wizje, po\
yczyć na chwilę moje oczy.Rozumiesz? Nie  powiedział pies. Zabierz mnie.Render wyłączył muzykę.Stosunki między mówiącym psem a jego panem warte są opracowania w sześciutomach, i to nawet po niemiecku, pomyślał.Wskazał psu jeden z naro\
ników. Połó\
się tam, tak jak kazała ci Eileen.To nie będzie długo trwało.Gdy tylkosię skończy, wyjdziecie stąd w ten sam sposób, jak przyszliście.Ty będzieszprowadzić.Zgoda?Sigmund nie odpowiedział.Odszedł w róg pokoju ze spuszczonym ogonem.Render usiadł i nało\
ył kaptur, zmodyfikowaną wersję Kołyski dla operatora.Byłsam przed dziewięćdziesięcioma białymi guzikami i dwoma czerwonymi.Z
wiatkończył się w ciemnościach tu\
za konsolą.Render poluzował krawat i rozpiąłkołnierzyk.Wziął kask i sprawdził przewody.Wkładając go, podniósł dolną połowę maski ijednocześnie opuścił ciemną pokrywę kasku, tak aby się zeszły.Uło\
ył prawe ramię wprowadnicy i jednym ruchem pozbawił swoją pacjentkę przytomności.Psychouczestnik nie naciska świadomie białych guzików; wykorzystuje siłę woli,aby stworzyć odpowiednie warunki.Potem silne skurcze mięśni wywierają niemalnieuchwytny nacisk na wra\
liwą prowadnicę, która ustawia się we właściwej pozycji izmusza wyciągnięty palec do poruszenia się.Klawisz jest wciśnięty, a prowadnicapracuje dalej.Render poczuł mrowienie u podstawy czaszki; wciągnął zapach świe\
o skoszonejtrawy.Nagle znalazł się w wielkiej, szarej przepaści między światami.Wydawało mu się,\
e upłynęło du\
o czasu, nim uświadomił sobie, \
e stoi na jakiejś zupełnie obcejZiemi.Nic nie widział; istniała tylko świadomość obecności, która informowała go,\
e ju\
przybył na miejsce.Była to najczarniejsza z czarnych nocy, jakich zaznał.Pragnął, aby ta ciemność się rozproszyła, ale nic się nie wydarzyło.Jakaś częśćmózgu, o której nawet nie wiedział, \
e Å›pi, obudziÅ‚a siÄ™ teraz i przypomniaÅ‚ sobie, wczyim Å›wiecie siÄ™ znajduje.WsÅ‚uchiwaÅ‚ siÄ™ w obecność Eileen; sÅ‚yszaÅ‚ tylko strach i oczekiwanie.WywoÅ‚aÅ‚ pierwszy kolor.Czerwony&PoczuÅ‚ odpowiedz.Potem byÅ‚o echo.Wszystko staÅ‚o siÄ™ czerwone, jakby zamieszkaÅ‚ gdzieÅ› w centrum nieskoÅ„czonejpurpury.PomaraÅ„czowy.śółty&ZostaÅ‚ zÅ‚apany w kawaÅ‚ek bursztynu.«Teraz zielony.DodaÅ‚ do niego wilgotny powiew morza, niebieski& chłódwieczoru [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl