Beckett Simon, Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dłoń ściskająca rękawiczki drgnęła, przez chwilę myślałem, że mnieuderzy.Ale kiedy się odezwał, mówił już spokojnie.- Doktorze Hunter, przepraszam.Może powinienem poczekać, zanim się z panemzobaczę.Pan jest najwyrazniej przemęczony.- Naciągnął rękawiczki, wsuwając palce wobcisłą skórę.- Mam nadzieję, że przemyśli pan to, o czym panu mówiłem.Jesteśmy po tejsamej stronie i byłoby szkoda, gdyby nasza sprzeczka związana ze sprawami zawodowymiwymknęła się spod kontroli.Ludzie bywają prędcy w słowach, a ja wiem, że pracapolicyjnego konsultanta jest ciężka.Kiedy się we mnie wpatrywał, twarz miał całkowicie wypraną z emocji.Zaciągnąłzasłonę przez rękaw płaszcza, tak jakby same rękawiczki nie chroniły dostatecznie przedzarazkami.Wyszedł.Patrzyłem, jak po odejściu Simmsa chybocze się zasłona, jego kroki nikły w odgłosachszpitala.Co to miało znaczyć, do cholery? Byłem zbyt zmęczony, aby zbytnio sięprzejmować.Jednak umiałem rozpoznać grozbę.Rozdział 29Gdy mnie wypisano ze szpitala, było już pózne popołudnie.Po wyjściu Simmsa udało mi sięzdrzemnąć, ale spałem niespokojnie, budziłem się i zasypiałem w tej swojej małej,odgrodzonej prześcieradłami przestrzeni.Jednak i tak czułem się znacznie lepiej,przynajmniej nieco przytomniejszy.W pewnym momencie obok łóżka pojawiło się mojeubranie, brudne, lecz suche i schludnie zapakowane do plastikowej torby.Błoto i ślady krwistanowiły dowód, że poprzednia noc była prawdziwa, nieważne jak bardzo bym pragnął, abyokazało się inaczej.Nikt nie potrafił mi powiedzieć czegoś o Sophie, ale nakłoniłem jedną z pielęgniarek,żeby sprawdziła, co z nią.Powiedziała, że operacja już się skończyła, ale chora wciąż jest wstanie krytycznym.Pomyślałem, że tylko tego można się było spodziewać po ekspresowejtrepanacji - lekarze, aby odprowadzić nagromadzoną krew, musieli przewiercić czaszkę albowypiłować z niej kawałek kości.Jednak te wieści w żaden sposób nie poprawiły mi nastroju.Ubrałem się i pełenniepokoju siedziałem na szpitalnym łóżku, aż wreszcie jakaś młodsza lekarka oznajmiła, żemogę już iść.- Gdzie jest oddział intensywnej terapii? - zapytałem.Było tam ciszej i spokojniej niż na urazówce, panował nastrój napięcia i pośpiechu.Pielęgniarka z recepcji na pewno nie pozwoliłaby mi zobaczyć Sophie, zresztą w podartym,brudnym ubraniu sam pewnie nie chciałbym jej odwiedzać.Mając d�j� vu, wyjaśniłem, żetylko chcę się dowiedzieć, jak czuje się chora.Pielęgniarka pozostała jednak niewzruszona,twierdząc, że jakichkolwiek informacji wolno jej udzielać tylko krewnym i bliskim.- Gdyby pan mi powiedział, że jest jej mężem albo partnerem.? - dodała znaczącymtonem.Celowo otwierała mi furtkę, jednak z niej nie skorzystałem.- Doktorze Hunter!To był głos Sophie.Odwróciłem się, jakoś tak nierozsądnie myśląc, że zaraz ją ujrzę,cudownie uzdrowioną.Jednak korytarzem w moim kierunku szła inna kobieta.Twarz miałatak zapłakaną, że dopiero po chwili rozpoznałem w niej siostrę Sophie.Już miałem pytać, jednak nie dała mi szansy się odezwać.- Co pan tutaj robi?Drżała z emocji, tak mocno zaciskała dłonie na białej pomiętej chusteczce, że aż zbielałyjej kostki.- Chciałem się dowiedzieć, jak się czuje Sophie.- Jak się ona czuje? Moja siostra właśnie leży na intensywnej terapii! Otworzyli jejczaszkę, tak się właśnie czuje.- Skrzywiła się.- Może mieć uszkodzony mózg albo.albo.- Przykro mi.- Przykro? Jak pan śmie? Powiedział pan, że będzie się nią opiekował! Chciałam, żebypojechała ze mną do domu, tam, gdzie byłaby bezpieczna.A zamiast tego ona.ona.-Odwróciła się do pielęgniarki.- Nie życzę sobie, żeby ten człowiek zbliżał się do mojejsiostry! Jeśli tu wróci, to proszę go nie wpuszczać!Szybko ruszyła korytarzem.Pielęgniarka wyglądała na zakłopotaną.- Przepraszam, ale ona jest z rodziny.Pokiwałem głową.Tutaj już nic bym nie wskórał.Ciężkie drzwi oddziału intensywnejterapii zamknęły się za mną z ponurą ostatecznością, kiedy ruszyłem w stronę innychszpitalnych oddziałów.Musiałem zobaczyć się z jeszcze jedną osobą.Poszwendałem się po salach i oddziałach,aż wreszcie dowiedziałem się, gdzie zabrano Cross.Najpierw sądziłem, że policjantka śpi.Miała zamknięte oczy, a tchórzliwa część mojej natury poczuła ulgę.Jednak kiedy zbliżyłemsię do łóżka, uniosła powieki i spojrzała prosto na mnie.yle wyglądała.Jasne włosy poprzylepiały się ciemnymi pasmami do głowy.Twarz miałabardziej posiniaczoną i spuchniętą niż Sophie, a na szczęce zaciśnięte okrutne rusztowanie zdrutu i śrub.Teraz, gdy już się tutaj znalazłem, nie wiedziałem, co mam powiedzieć.Po prostu przezchwilę wpatrywaliśmy się w siebie, a potem sięgnęła po coś leżącego na szafce.To byłnotatnik.Szybko coś w nim napisała i odwróciła go w moją stronę. Wygl.gorzej, niż jest.Morfina super".Nie sądziłem, że zdołam się uśmiechnąć, a jednak to zrobiłem.- Miło to słyszeć.Kolejne powolne bazgrolenie, kolejne odwrócenie notesu. Sophie???"Ostrożnie dobierałem słowa.- Po operacji.Jest na intensywnej terapii.Ołówek znowu zaskrzypiał. Miller przytomny.Pielęgniarki mówią, że opowiada świńskie kawały".Uśmiechnąłem się.Zdawało się, że to pierwsza dobra wiadomość od wieków.- Wspaniale.- Wziąłem głęboki oddech.- Słuchaj, ja.Jednak znowu zaczęła pisać.Tym razem z większym trudem, bo już się zmęczyła.Kiedyskończyła, wydarła kartkę z notatnika, złożyła na pół [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki