Bruno Shultz Sanatorium Pod klepsydrš zbiór

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Płynęli równolegle, śpiąc na wyścigi, wyprzeóając się naprzemian pracowitym galopem chrapania.Na którymś kilometrze snu czy nurt senny złączył ich ciała, czy sny ich niepo-strzeżenie zeszły się w jedno? uczuli w jakimś punkcie tej czarnej bezprzestrzeni, żeleżąc sobie w objęciach walczą ze sobą ciężkim bezprzytomnym zmaganiem.Dyszeli sobiew twarz wśród jałowych wysiłków.Czarnobrody leżał na ojcu jak Anioł na Jakubie.Aleojciec ścisnął go ze wszystkich sił kolanami i odpływając drętwo w głuchą nieobecność,kradł jeszcze po kryjomu krótką posilną drzemkę mięóy jedną rundą a drugą.Tak wal-czyli, o co? o imię? o Boga? o kontrakt? zmagali się w śmiertelnym pocie, dobywając�w �augur wróżbita w starożytnym Rzymie.�w �birbantka p3atyka.�w �kuplet zwrotka piosenki satyrycznej.�w t kataleptyczny patologicznie odrętwiały.Sanatorium Pod Klepsydrą (zbiór) 64z siebie ostatniej siły, podczas gdy nurt snu unosił ich w coraz dalsze i óiwniejsze okolicenocy.Nazajutrz ojciec kulał lekko na jedną nogę.Twarz jego promieniała.O samym świcieznalazł gotową i olśniewającą pointę listu, o którą walczył daremnie tyle dni i nocy.Czarnobrodego nie ujrzeliśmy więcej.Wyjechał nad ranem z ku��em i tobołami, nie że-gnając się z nikim.Była to ostatnia noc martwego sezonu.Od tej nocy letniej licząc,zaczęło się dla sklepu siedem długich lat uroóaju.Sanatorium Pod KlepsydrąPodróżPodróż trwała długo.Na tej bocznej, zapomnianej linii, na której tylko raz na tyóieńkursują pociągi jechało zaledwie paru pasażerów.Nigdy nie wióiałem tych wago-nów archaicznego typu, dawno wycofanych na innych liniach, obszernych jak pokoje,ciemnych i pełnych zakamarków.Te korytarze załamujące się pod różnymi kątami, teprzeóiały puste, labiryntowe i zimne miały w sobie coś óiwnie opuszczonego, coś nie-mal przerażającego.Przenosiłem się z wagonu do wagonu w poszukiwaniu jakiegoś przy-tulnego kąta.Wszęóie wiało, zimne przeciągi torowały sobie drogę przez te wnętrza,przewiercały na wskroś cały pociąg.Tu i ówóie sieóieli luóie z węzełkami na podło-óe, nie śmiejąc zająć pustych kanap nadmiernie wysokich.Zresztą te ceratowe, wypukłesieóenia zimne były jak lód i lepkie od starości.Na pustych stacjach nie wsiadał ani je-den pasażer.Bez gwizdu, bez sapania pociąg ruszał powoli i jakby w zamyśleniu w dalsządrogę.Przez jakiś czas towarzyszył mi człowiek w podartym mundurze kolejowca, milczą-cy, pogrążony w myślach.Przyciskał chustkę do spuchniętej, obolałej twarzy.Potemi ten góieś przepadł, wysiadł niepostrzeżenie na którymś przystanku.Zostało po nimwyciśnięte miejsce w słomie, zalegającej podłogę, i czarna, zniszczona walizka, którą za-pomniał.Broóąc w słomie i odpadkach, szedłem chwiejnym krokiem od wagonu do wagonu.Drzwi przeóiałów chwiały się w przeciągu, na przestrzał otwarte.Nigóie ani jednegopasażera.Wreszcie spotkałem konduktora w czarnym mundurze służby kolejowej tej li-nii.Ow3ał szyję grubą chustką, pakował swoje manatki, latarkę, książkę urzędową.Dojeżdżamy, panie rzekł spojrzawszy na mnie całkiem białymi oczyma.Pociąg powolistawał, bez sapania, bez stukotu, jak gdyby życie powoli zeń uchoóiło wraz z ostatnimtchnieniem pary.Stanęliśmy.Cisza i pustka, żadnego budynku stacyjnego.Pokazał mijeszcze, wysiadając, kierunek, w którym leżało Sanatorium.Z walizą w ręku poszedłembiałym wąskim gościńcem, uchoóącym niebawem w ciemny gąszcz parku.Z pewnąciekawością przyglądałem się pejzażowi.Droga, którą szedłem, wznosiła się i wyprowa-óała na grzbiet łagodnej wyniosłości, z której obejmowało się wielki widnokrąg.�ieńbył całkiem szary, przygaszony, bez akcentów.I może pod wpływem tej aury, ciężkieji bezbarwnej, ciemniała cała ta wielka misa horyzontu, na której aranżował się rozległy,lesisty krajobraz ułożony kulisowo�w u z pasm i warstw zalesienia, coraz dalszych i baróiejszarych, spływających smugami, łagodnymi spadami, to z lewej, to z prawej strony.Całyten ciemny krajobraz, pełen powagi, zdawał się ledwie dostrzegalnie płynąć sam w so-bie, przesuwać się mimo�w v siebie jak chmurne i spiętrzone niebo pełne utajonego ruchu.Płynne pasy i szlaki lasów zdawały się szumieć i rosnąć na tym szumie jak przypływ mo-rza wzbierający niedostrzegalnie ku lądowi.Wśród ciemnej dynamiki lesistego terenuwyniesiona biała droga wiła się jak melodia grzbietem szerokich akordów, naciskana na-porem potężnych mas muzycznych, które ją w końcu pochłaniały.Uszczknąłem gałązkę�w u kulisowo o kompozycji malarskiej: w taki sposób, że bliższe plany zasłaniają dalsze.�w v mimo (daw.) obok.Sanatorium Pod Klepsydrą (zbiór) 65z przydrożnego drzewa.Zieleń liści była całkiem ciemna, niemal czama.Była to czerńóiwnie nasycona, głęboka i dobroczynna jak sen pełen mocy i posilności.I wszystkieszarości krajobrazu były pochodnymi tej jednej barwy.Taki kolor przybiera krajobrazniekiedy u nas w chmurny zmierzch letni, nasycony długimi deszczami.Ta sama głębokai spokojna abnegacja�w w , to samo zdrętwienie zrezygnowane i ostateczne, nie potrzebującejuż pociechy barw.W lesie było ciemno jak w nocy.Szedłem omackiem po cichym igliwiu.Gdy drzewasię przerzeóiły, zadudniły mi pod nogami belki mostu.Na drugim jego końcu, wśródczerni drzew majaczyły szare wielookienne ściany hotelu, reklamującego się jako Sana-torium.Podwójne szklane drzwi u wejścia były otwarte.Wchoóiło się w nie wprostz mostku ujętego z obu stron w chwiejne balustrady z gałęzi brzozowych.W korytarzupanował półmrok i solenna cisza.Zacząłem na palcach posuwać się od drzwi do drzwi,czytając w ciemności umieszczone nad nimi numery.Na zakręcie natknąłem wreszciena pokojówkę.Wybiegła z pokoju, jakby się wyrwała z czyichś rąk natrętnych, zdyszanai wzburzona.Ledwo rozumiała, co do niej mówiłem.Musiałem powtórzyć.Kręciła siębezradnie.Czy moją depeszę otrzymali? Rozłożyła ręce, jej wzrok powędrował w bok.Czekałatylko na sposobność, by móc skoczyć ku drzwiom wpółotwartym, ku którym zezowała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki