[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W szafie Soledad były tylko czarne ubrania, włącznie z bielizną.Tak wielerazy opowiadała o śmierci swojego męża w wyniku wypadku przy pracy, że chwila-mi sama w to wierzyła.Wyobrażała go sobie na rusztowaniach, dwadzieścia metrównad ziemią, z papierosem w ustach, jak wyrównuje warstwę zaprawy, żeby położyćna nią rząd cegieł.Widziała, jak potyka się o pozostawione przez kogoś narzędzia,a może o zwinięte sznury; te, którymi powinien był się zabezpieczyć, które jednakrzucił gdzieś niedbale, bo zabezpieczenia są dla nowicjuszy.Wyobrażała sobie, jaktraci równowagę na deskach, a potem spada z rusztowania bez jednego krzyku.Po-tem obraz nabierał perspektywy i ukazywał jej męża z większej odległości, w lociena ziemię, jako czarny punkt z wywijającymi ramionami na tle białego nieba.Wy-imaginowane wspomnienie kończyło się widokiem z góry na ciało męża, rozpłasz-czone na zakurzonym placu budowy.Był martwy i dwuwymiarowy, oczy miał otwar-te, a spod jego pleców wylewała się plama krwi.Myśląc o nim w ten sposób, odczuwała przyjemny dreszcz wzruszenia międzygardłem a nosem, i jeżeli dostatecznie długo zatrzymywała się nad tym obrazem,udawało jej się wycisnąć z oczu kilka łez, nawet kiedy robiła to tylko dla samej sie-bie.Prawda była taka, że mąż ją zostawił.Odszedł któregoś ranka, pewnie z za-miarem rozpoczęcia nowego życia z jakąś kobietą, której ona nawet nie znała.Nigdywięcej o nim nie słyszała.Kiedy znalazła się we Włoszech, wymyśliła historię wła-snego wdowieństwa, żeby mieć o czym opowiadać, bo jej prawdziwa przeszłość doopowiadania się nie nadawała.%7łałobne ubrania i myśl, że inni mogą widzieć w jejoczach ślady przeżytej tragedii i nieutulonego bólu, dawały jej poczucie bezpieczeń-stwa.Nosiła żałobę z godnością i aż do tamtego wieczoru nigdy nie zdradziła pamię-ci swego nieodżałowanego męża.W soboty chodziła na mszę o szóstej po południu, żeby zdążyć z kolacją.Erne-sto już od kilku tygodni okazywał jej swoje zainteresowanie.Po mszy czekał na niąna dziedzińcu kościelnym i z niezmienną ceremonialnością ofiarowywał jej swoje to-warzystwo w drodze do domu.Soledad kurczyła się w swojej ciemnej sukience, alew końcu się zgadzała.On opowiadał jej, jak pracował kiedyś na poczcie i jak długiesą wieczory, które spędza sam w domu, z ciężarem przeżytych lat na barkach i wid-mami przeszłości, z którymi musi sobie jakoś radzić.Ernesto był starszy od Soledad,a jego żona umarła naprawdę, na raka trzustki.Szli godnie, trzymając się pod rękę.Tamtego wieczoru Ernesto chronił ją oddeszczu swoim parasolem, mocząc sobie przy tym głowę i płaszcz, żeby jak najdo-kładniej ją okryć.Chwalił jej znajomość języka włoskiego, która polepszała się z ty-godnia na tydzień, a Soledad uśmiechała się, udając, że ją to krępuje.Tamtego wieczoru, z winy jednego niezręcznego ruchu, chwilowego brakusynchronizacji, zdarzyło się, że zamiast pożegnać się przed bramą domu rodziny Del-la Rocca jak para przyjaciół dwoma niewinnymi cmoknięciami w policzki, ich ustadotknęły się.Ernesto przeprosił ją, ale po chwili ponownie pochylił się nad jej ustamii Soledad poczuła, jak cały kurz, który pokrył w minionych latach jej serce, podniósłsię w jednej chwili i zaprószył jej oczy.To ona zaproponowała, żeby wszedł na górę.Ernesto miał czekać ukryty w jejpokoju przez dwie godziny, to znaczy tyle, ile Soledad potrzebowała, żeby podać Ali-ce kolację i położyć ją spać.Rodzice właśnie wychodzili i mieli wrócić bardzo póz
-no.Ernesto dziękował niebiosom, że w jego wieku spotyka go jeszcze taka okazja.Weszli do domu ukradkiem.Soledad zaprowadziła kochanka do swego pokoju, trzy-mając go za rękę jak podlotek.Palcem położonym na ustach dawała mu znak, żebynie robił hałasu.Potem przygotowała szybko kolację dla Alice i popędzała ją w du-chu, gdy ta zbyt wolno jadła.Poradziła jej, żeby położyła się wcześnie do łóżka, bowygląda na zmęczoną.Alice zaprotestowała: chciała oglądać telewizję.Soledad zgo-dziła się pod warunkiem, że będzie ją oglądać w pokoju na poddaszu.Alice poszła nagórę i korzystając z nieobecności ojca, pociągała przy tym nogami.Soledad wróciła do swojego kochanka.Długo się całowali, siedząc jedno obokdrugiego.Nie wiedzieli, co zrobić z rękami, niezgrabni i odzwyczajeni od takich sy-tuacji.Póz
niej Ernesto odważyÅ‚ siÄ™ przyciÄ…gnąć jÄ… do siebie.Podczas gdy mÄ™czyÅ‚ siÄ™ z tym diabelskim wynalazkiem, który zapinaÅ‚ jej biu-stonosz, i szeptem przepraszaÅ‚ za swojÄ… niezrÄ™czność, ona czuÅ‚a siÄ™ piÄ™kna, mÅ‚odai bezwstydna.Zamknęła oczy, a kiedy je otworzyÅ‚a, na progu swego pokoju zobaczy-Å‚a Alice. Coño!  wyrwaÅ‚o jej siÄ™. Qué haces aquí?Odsunęła siÄ™ od Ernesta i zakryÅ‚a piersi ramieniem [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl