[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tylko nie to.- Nie! W porządku! - wykrzykuje dziewczyna wesoło.-Już się zaręczyliśmy! Po zaledwie trzechlatach! - Pokazuje mi brylantowy pierścionek.- I będę miała suknię jak ty! Dokładnie taką samą, odVery Wang, z białymi.152 - Zwietnie się spisałaś, Natalie! - pospiesznie włącza się Erie.- Chyba powinniśmy iść dalej.Jon, teraztwoja kolej.Wstaje Jon, który siedzi naprzeciwko mnie.- Cześć - mówi swoim powściągliwym głosem.- Jestem Jon.Poznaliśmy się wcześniej.- Milknie.- No i co, Jon? - podpowiada Erie.- Jakie pamiętne zdarzenie łączy cię z Lexi?Jon przez chwilę patrzy na mnie przenikliwie swoimi ciemnymi oczami i zaczynam się zastanawiać,co zamierza powiedzieć.Drapie się po szyi, marszczy brwi i upija łyk wina, jakby intensywnierozmyślał.W końcu rozkłada ręce.- Nic nie przychodzi mi do głowy.- Nic? - Mimo woli czuję się lekko dotknięta.- Zupełnie nic? - pyta Erie zachęcająco.- Jakiś szczególny moment, który przeżyliście.Wszyscy patrzą na Jona.On znowu marszczy czoło, potem wzrusza ramionami, najwyrazniejzapędzony w kozi róg.- Nic takiego sobie nie przypominam - oświadcza w końcu.- Nic, co mógłbym przywołać.- Musi być coś takiego, Jon - mówi z przejęciem dziewczyna siedząca po przeciwnej stronie stołu.- Nie sądzę.- Uśmiecha się do niej półgębkiem.- No dobrze - rezygnuje Erie z pewnym zniecierpliwieniem.-Nieważne.Idzmy dalej.Zanim wszyscy zebrani wokół stołu przedstawili się i zaprezentowali swoją anegdotkę, zapomniałamjuż, kim są ci, którzy wystąpili na wstępie.Ale to przecież dopiero początek.Gianna i jej siostrzenicapodają carpaccio z tuńczyka, rokiettę i pieczone gruszki, a ja rozmawiam z niejakim Ralphem o jegosprawie rozwodowej.Potem talerze zostają zebrane i Gianna obchodzi stół, zbierając zamówienia nakawę.- Ja zaparzę kawę - mówię, zrywając się z miejsca.-Miałaś tyle roboty tego wieczoru, Gianno.Odpocznij trochę.Czułam się coraz bardziej niezręcznie, widząc, jak ona biega wokół stołu z ciężkimipółmiskami.Nikt jej nawet nie161 zauważał, gdy tak krążyła.A ten okropny facet, Charlie, warknął na nią, gdy chciał jeszcze wody.- Lexi! - mówi Erie ze śmiechem.- To naprawdę niekonieczne.- Ależ ja chcę - odpowiadam z uporem.- Gianno, usiądz.Zjedz ciasta albo coś.Przecież mogęzaparzyć kilka filiżanek kawy.Naprawdę, proszę cię.Gianna wydaje się zmieszana.- No to pójdę i przetrzepię pościel - mówi w końcu i rusza do sypialni, a za nią jej siostrzenica.Nie to miałam na myśli, mówiąc, żeby trochę odpoczęła.Ale trudno.- No dobrze.- Uśmiecham się do gości.- Kto ma ochotę na kawę? Ręce w górę.- Zaczynam liczyćtych, którzy się zgłosili.- A może ktoś chciałby herbaty miętowej?- Ja ci pomogę - proponuje nagle Jon, odsuwając krzesło.- Och - mówię zaskoczona.- Dobrze.W porządku.Dzięki.Idę do kuchni, nalewam wody do czajnika i włączam go.Potem zaglądam do szafek w poszukiwaniufiliżanek.Może mamy jakąś specjalną szpanerską zastawę na przyjęcia.Zaglądam szybko doniezbędnika małżeńskiego, ale nic na ten temat nie mogę znalezć.Tymczasem Jon kręci się po kuchni, z grymasem na twarzy, jakby błądził myślami gdzieś daleko, iwcale mi nie pomaga.- Wszystko w porządku? - pytam wreszcie w przypływie irytacji.- Raczej nie wiesz, gdzie są filiżankido kawy, mam rację?Jon jakby nie słyszał pytania.- Halo?! - Macham mu ręką przed nosem.- Czy nie miałeś mi pomóc?W końcu przystaje i patrzy na mnie z jeszcze dziwniejszym wyrazem twarzy.- Nie wiem, jak ci to powiedzieć - zaczyna.- Więc chy-162 ba powiem wprost.- Bierze głęboki oddech, a potem znowu jakby zmienia zdanie i podchodzi bliżej,patrząc na mnie badawczo.- Naprawdę nie pamiętasz? To nie jest jakaś gierka, którą ze mnąprowadzisz?- Co takiego miałabym pamiętać? - pytam zaskoczona.- No dobrze.No dobrze.- Odwraca się i znowu zaczyna krążyć po kuchni, wsuwając palce we włosy imierzwiąc je na czubku głowy.W końcu znowu odwraca się ku mnie.- No więc tak.Kocham cię.- Co takiego? - Patrzę na niego skonsternowana.- A ty kochasz mnie - ciągnie, nie dając mi czasu, żebym mogła powiedzieć coś więcej.- Jesteśmykochankami.- Kotku! - Drzwi otwierają się gwałtownie i Rosalie wsadza głowę.- Jeszcze dwie herbaty miętowe ikawa bezkofe-inowa dla Clive'a.- Już idę! - mówię zdławionym głosem.Rosalie znika i drzwi zamykają się głośno.Zapada cisza, najbardziej krępująca, jaką pamiętam.Niemogę wykonać żadnego ruchu ani nic powiedzieć.To śmieszne, ale mój wzrok stale wędruje doleżącego na bufecie niezbędnika, jakbym tam mogła znalezć odpowiedz.Jon podąża za moim spojrzeniem.- Przypuszczam - mówi sucho że tam nie ma o mnie wzmianki.Dobra.Muszę się pozbierać.- Ja.nie rozumiem - mówię, starając się odzyskać równowagę.- Co to znaczy kochankami"? Chceszmi powiedzieć, że mamy romans?- Spotykamy się od ośmiu miesięcy.- Nie spuszcza ze mnie spojrzenia swoich ciemnych oczu.-Zamierzasz dla mnie odejść od Erica.Nie mogę powstrzymać się od parsknięcia śmiechem.Ale natychmiast zasłaniam usta ręką.- Przepraszam.Nie chciałam być niegrzeczna, ale.miałabym zostawić Erica? Dla ciebie?155 Zanim Jon zdąży odpowiedzieć, drzwi otwierają się znowu.- Hej, Lexi? - Wchodzi facet o czerwonej twarzy.- Mogę prosić wody mineralnej?- Proszę.- Wciskam mu dwie butelki.Drzwi się zamykają i Jon wsuwa ręce do kieszeni.- Zamierzałaś powiedzieć Ericowi, że nie możesz być z nim dłużej - wyjaśnia coraz szybciej.- Miałaśgo opuścić, poczyniliśmy plany.- Urywa i oddycha głęboko.- A potem przydarzył ci się tenwypadek.Nagle jego twarz staje się śmiertelnie poważna.On nie żartuje!- Ale to śmieszne!Przez chwilę Jon wygląda tak, jakbym go spoliczkowała.- Zmieszne?- Tak, śmieszne! Nie jestem typem kobiety niewiernej.Poza tym mam świetne małżeństwo,fantastycznego męża, jestem szczęśliwa.- Nie jesteś szczęśliwa z Erikiem.- Jon nie pozwala mi dokończyć.- Wierz mi.- Ależ oczywiście, że jestem - odpowiadam ze zdumieniem.- On jest przemiły! Wręcz idealny!- Idealny? Lexi, on nie jest idealny.- Dla mnie wystarczająco - odcinam się, nagle wkurzona.Co ten facet sobie myśli? Za kogo sięuważa? Zakłóca mi zabawę na przyjęciu i mówi, że mam z nim romans? - Posłuchaj, Jon.kimkolwiek jesteś.Nie wierzę ci.Nie mogłam mieć kochanka, rozumiesz? Mam wymarzonemałżeństwo.%7łyję jak w bajce!- Jak w bajce? - Jon przeciera ręką czoło, jakby usiłował zebrać myśli.- Tak sądzisz?Ten facet wytrąca mnie z równowagi.- Oczywiście, że tak! - Macham rękami, wskazując kuchnię.- Rozejrzyj się tylko! Popatrz na Erica!To jest fantastyczne! Dlaczego miałabym wszystko porzucić dla jakiegoś.Urywam nagle, bo znowu ktoś otwiera drzwi.164 - Kochanie.- Erie uśmiecha się w progu.- Co z tą kawą?- Zaraz będzie - mówię nerwowo.- Przepraszam, mój drogi.Odwracam się, żeby ukryć rumieniec na twarzy, i drżącymi rękami zaczynam wsypywać kawę dodzbanka [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.- Tylko nie to.- Nie! W porządku! - wykrzykuje dziewczyna wesoło.-Już się zaręczyliśmy! Po zaledwie trzechlatach! - Pokazuje mi brylantowy pierścionek.- I będę miała suknię jak ty! Dokładnie taką samą, odVery Wang, z białymi.152 - Zwietnie się spisałaś, Natalie! - pospiesznie włącza się Erie.- Chyba powinniśmy iść dalej.Jon, teraztwoja kolej.Wstaje Jon, który siedzi naprzeciwko mnie.- Cześć - mówi swoim powściągliwym głosem.- Jestem Jon.Poznaliśmy się wcześniej.- Milknie.- No i co, Jon? - podpowiada Erie.- Jakie pamiętne zdarzenie łączy cię z Lexi?Jon przez chwilę patrzy na mnie przenikliwie swoimi ciemnymi oczami i zaczynam się zastanawiać,co zamierza powiedzieć.Drapie się po szyi, marszczy brwi i upija łyk wina, jakby intensywnierozmyślał.W końcu rozkłada ręce.- Nic nie przychodzi mi do głowy.- Nic? - Mimo woli czuję się lekko dotknięta.- Zupełnie nic? - pyta Erie zachęcająco.- Jakiś szczególny moment, który przeżyliście.Wszyscy patrzą na Jona.On znowu marszczy czoło, potem wzrusza ramionami, najwyrazniejzapędzony w kozi róg.- Nic takiego sobie nie przypominam - oświadcza w końcu.- Nic, co mógłbym przywołać.- Musi być coś takiego, Jon - mówi z przejęciem dziewczyna siedząca po przeciwnej stronie stołu.- Nie sądzę.- Uśmiecha się do niej półgębkiem.- No dobrze - rezygnuje Erie z pewnym zniecierpliwieniem.-Nieważne.Idzmy dalej.Zanim wszyscy zebrani wokół stołu przedstawili się i zaprezentowali swoją anegdotkę, zapomniałamjuż, kim są ci, którzy wystąpili na wstępie.Ale to przecież dopiero początek.Gianna i jej siostrzenicapodają carpaccio z tuńczyka, rokiettę i pieczone gruszki, a ja rozmawiam z niejakim Ralphem o jegosprawie rozwodowej.Potem talerze zostają zebrane i Gianna obchodzi stół, zbierając zamówienia nakawę.- Ja zaparzę kawę - mówię, zrywając się z miejsca.-Miałaś tyle roboty tego wieczoru, Gianno.Odpocznij trochę.Czułam się coraz bardziej niezręcznie, widząc, jak ona biega wokół stołu z ciężkimipółmiskami.Nikt jej nawet nie161 zauważał, gdy tak krążyła.A ten okropny facet, Charlie, warknął na nią, gdy chciał jeszcze wody.- Lexi! - mówi Erie ze śmiechem.- To naprawdę niekonieczne.- Ależ ja chcę - odpowiadam z uporem.- Gianno, usiądz.Zjedz ciasta albo coś.Przecież mogęzaparzyć kilka filiżanek kawy.Naprawdę, proszę cię.Gianna wydaje się zmieszana.- No to pójdę i przetrzepię pościel - mówi w końcu i rusza do sypialni, a za nią jej siostrzenica.Nie to miałam na myśli, mówiąc, żeby trochę odpoczęła.Ale trudno.- No dobrze.- Uśmiecham się do gości.- Kto ma ochotę na kawę? Ręce w górę.- Zaczynam liczyćtych, którzy się zgłosili.- A może ktoś chciałby herbaty miętowej?- Ja ci pomogę - proponuje nagle Jon, odsuwając krzesło.- Och - mówię zaskoczona.- Dobrze.W porządku.Dzięki.Idę do kuchni, nalewam wody do czajnika i włączam go.Potem zaglądam do szafek w poszukiwaniufiliżanek.Może mamy jakąś specjalną szpanerską zastawę na przyjęcia.Zaglądam szybko doniezbędnika małżeńskiego, ale nic na ten temat nie mogę znalezć.Tymczasem Jon kręci się po kuchni, z grymasem na twarzy, jakby błądził myślami gdzieś daleko, iwcale mi nie pomaga.- Wszystko w porządku? - pytam wreszcie w przypływie irytacji.- Raczej nie wiesz, gdzie są filiżankido kawy, mam rację?Jon jakby nie słyszał pytania.- Halo?! - Macham mu ręką przed nosem.- Czy nie miałeś mi pomóc?W końcu przystaje i patrzy na mnie z jeszcze dziwniejszym wyrazem twarzy.- Nie wiem, jak ci to powiedzieć - zaczyna.- Więc chy-162 ba powiem wprost.- Bierze głęboki oddech, a potem znowu jakby zmienia zdanie i podchodzi bliżej,patrząc na mnie badawczo.- Naprawdę nie pamiętasz? To nie jest jakaś gierka, którą ze mnąprowadzisz?- Co takiego miałabym pamiętać? - pytam zaskoczona.- No dobrze.No dobrze.- Odwraca się i znowu zaczyna krążyć po kuchni, wsuwając palce we włosy imierzwiąc je na czubku głowy.W końcu znowu odwraca się ku mnie.- No więc tak.Kocham cię.- Co takiego? - Patrzę na niego skonsternowana.- A ty kochasz mnie - ciągnie, nie dając mi czasu, żebym mogła powiedzieć coś więcej.- Jesteśmykochankami.- Kotku! - Drzwi otwierają się gwałtownie i Rosalie wsadza głowę.- Jeszcze dwie herbaty miętowe ikawa bezkofe-inowa dla Clive'a.- Już idę! - mówię zdławionym głosem.Rosalie znika i drzwi zamykają się głośno.Zapada cisza, najbardziej krępująca, jaką pamiętam.Niemogę wykonać żadnego ruchu ani nic powiedzieć.To śmieszne, ale mój wzrok stale wędruje doleżącego na bufecie niezbędnika, jakbym tam mogła znalezć odpowiedz.Jon podąża za moim spojrzeniem.- Przypuszczam - mówi sucho że tam nie ma o mnie wzmianki.Dobra.Muszę się pozbierać.- Ja.nie rozumiem - mówię, starając się odzyskać równowagę.- Co to znaczy kochankami"? Chceszmi powiedzieć, że mamy romans?- Spotykamy się od ośmiu miesięcy.- Nie spuszcza ze mnie spojrzenia swoich ciemnych oczu.-Zamierzasz dla mnie odejść od Erica.Nie mogę powstrzymać się od parsknięcia śmiechem.Ale natychmiast zasłaniam usta ręką.- Przepraszam.Nie chciałam być niegrzeczna, ale.miałabym zostawić Erica? Dla ciebie?155 Zanim Jon zdąży odpowiedzieć, drzwi otwierają się znowu.- Hej, Lexi? - Wchodzi facet o czerwonej twarzy.- Mogę prosić wody mineralnej?- Proszę.- Wciskam mu dwie butelki.Drzwi się zamykają i Jon wsuwa ręce do kieszeni.- Zamierzałaś powiedzieć Ericowi, że nie możesz być z nim dłużej - wyjaśnia coraz szybciej.- Miałaśgo opuścić, poczyniliśmy plany.- Urywa i oddycha głęboko.- A potem przydarzył ci się tenwypadek.Nagle jego twarz staje się śmiertelnie poważna.On nie żartuje!- Ale to śmieszne!Przez chwilę Jon wygląda tak, jakbym go spoliczkowała.- Zmieszne?- Tak, śmieszne! Nie jestem typem kobiety niewiernej.Poza tym mam świetne małżeństwo,fantastycznego męża, jestem szczęśliwa.- Nie jesteś szczęśliwa z Erikiem.- Jon nie pozwala mi dokończyć.- Wierz mi.- Ależ oczywiście, że jestem - odpowiadam ze zdumieniem.- On jest przemiły! Wręcz idealny!- Idealny? Lexi, on nie jest idealny.- Dla mnie wystarczająco - odcinam się, nagle wkurzona.Co ten facet sobie myśli? Za kogo sięuważa? Zakłóca mi zabawę na przyjęciu i mówi, że mam z nim romans? - Posłuchaj, Jon.kimkolwiek jesteś.Nie wierzę ci.Nie mogłam mieć kochanka, rozumiesz? Mam wymarzonemałżeństwo.%7łyję jak w bajce!- Jak w bajce? - Jon przeciera ręką czoło, jakby usiłował zebrać myśli.- Tak sądzisz?Ten facet wytrąca mnie z równowagi.- Oczywiście, że tak! - Macham rękami, wskazując kuchnię.- Rozejrzyj się tylko! Popatrz na Erica!To jest fantastyczne! Dlaczego miałabym wszystko porzucić dla jakiegoś.Urywam nagle, bo znowu ktoś otwiera drzwi.164 - Kochanie.- Erie uśmiecha się w progu.- Co z tą kawą?- Zaraz będzie - mówię nerwowo.- Przepraszam, mój drogi.Odwracam się, żeby ukryć rumieniec na twarzy, i drżącymi rękami zaczynam wsypywać kawę dodzbanka [ Pobierz całość w formacie PDF ]