Lewis Susan Mroczne pragnienia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Chciałem cię o coś zapytać - powiedział nagle - o coś bardzoosobistego.Mogę?- Naturalnie - skinęła głową.- Czy ty.Czy wy, to znaczy ty i Franciszek, jesteście szczęśliwi? Naopuchniętej i okaleczonej twarzy Klaudyny pojawił się uśmiech takpromienny, że Beavis niemal odczuł jego ciepło i zrozumiał, że wątpliwoścignębiące go od dnia, kiedy przywiózł córkę po raz pierwszy do Lorvoire,powoli ustępują.Już wcześniej z rozmów z zięciem, które przeprowadził wciągu ostatniej doby, wywnioskował, że Franciszek kocha Klaudynęuczuciem głębokim i silnym, ale ciągle brakowało mu potwierdzenia, żecórka odwzajemnia to uczucie.Teraz nie wątpił, że tak jest, i chociaż nienależał do ludzi pobożnych, w duchu dziękował Bogu, że tak pokierowałich losem.Póznym popołudniem Klaudyna, Franciszek i Beavis zasiedli wbibliotece.Beavis w związku z pracą w wywiadzie wiedział oczywiście, co dziejesię we Francji, ale nie znał w szczegółach układów, jakie wiążą Franciszka zvon Liebermannem i Abwehrą, a sprawa Halunke była dla niego całkiemnowa.Z coraz bardziej ponurą miną słuchał teraz relacji zięcia.- Tak w tej chwili wyglądają te sprawy - zakończył Franciszek.-Przestałem być dla Abwehry użyteczny jako szpieg i von Liebermann wie otym.Przypuszczam, że wydany przez Himmlera rozkaz zlikwidowania mnieten człowiek trzyma w kieszeni.Chce jednak, by załatwił to Halunke.Dlatego polecił uwolnić Klaudynę, a mnie zająć się miejscowymi %7łydami.W istocie zależy mu, żeby jego nikczemną grę Halunke doprowadził dokońca.Chce być tylko świadkiem.W pokoju zapadła grobowa cisza.- A co z Halunke? - zapytał Beavis.Nie użył imienia Lucjana, żeby nieranić uczuć Franciszka.- Wiecie, co się z nim teraz dzieje?Franciszek potrząsnął głową.- Jest tu gdzieś w okolicy.Obserwuje i czeka na właściwy moment -powiedział.Potem zwrócił się do Klaudyny.- Mam nadzieję, że to miałaśna myśli, kiedy zapewniałaś mnie, że teraz będziesz posłuszna.Niechciałbym, żebyś kiedykolwiek oddalała się sama od zamku, a jeśli jużbędziesz musiała wyjść, to najlepiej w moim towarzystwie.Zrozumiałaśmnie dobrze?RS478- Zrozumiałam - odparła salutując żartobliwie.Twarz miała jednakpoważną.- Wobec tego pozostaje nam odpowiedzieć sobie na pytanie, co robićdalej - stwierdził Beavis.Znów wszyscy zamilkli.Wreszcie odezwał się Franciszek.- Pierwsze kroki już podjąłem.Poprosiłem Bertranda Raffault, żebyzorientował się, czy udałoby się przerzucić do Anglii Klaudynę i Ludwika, ajeśli to będzie możliwe - to również Solange i Celinę.Najlepiej łodzią zNantes.Spojrzał na Klaudynę czekając na jej reakcję.Zachowała spokój.Kuogromnej uldze Franciszka wstała z krzesła i pocałowała go w czoło.- Dobrze, Franciszku - powiedziała.- Nie będę się z tobą spierać, tylkopowiedz, czy popłyniesz z nami?Franciszek ujął dłoń Klaudyny.- Porozmawiamy o tym pózniej, ch�rie.- Co tymczasem możemy zrobić, żeby was ochronić? - zapytał Beavis.Po długim zastanowieniu Franciszek odparł:- Myślę, że jedyne, co nam pozostaje, to zachować spokój.Nie zwracaćna siebie uwagi, nie podejmować niepotrzebnego ryzyka, a przedewszystkim, Klaudyno, zaniechać wszelkich działań w ruchu oporu.Absolutnie wszelkich.- Kiedy Bertrand skontaktuje się z nami? - zapytał Beavis.- Nie wiem, ale mam nadzieję, że wkrótce - odpowiedział Franciszek.Mijały długie dni oczekiwania.Codzienne zajęcia wszyscy wykonywalina ogół w milczeniu.Nikt nie chciał kłopotać innych swymi lękami ipragnieniami.Franciszek prawie całe dnie spędzał w zamku d'Artigny lub wCamp Ruchard, gdzie przetrzymywano %7łydów przed wywiezieniem ich doBeaune-la-Rolande.Wracał wieczorami do domu w stanie skrajnegoprzygnębienia.Pomimo błagań i próśb Klaudyny każdej nocy wymykał siędo lasu w nadziei, że spotka Lucjana.Bez rezultatu.Wszelki ślad po nimzaginął.%7łandarmi, którzy poszukiwali go w związku z zamordowaniemEstelli, również byli bezradni.Klaudyna dzielnie walczyła z odbierającymjej siły przygnębieniem, jakie nachodziło ją, ilekroć pomyślała oArmandzie.Starała się wypełniać dzień domowymi zajęciami, by nie miećczasu na rozmyślanie, jednak poczucie winy jej nie opuszczało.Skazałamgo na śmierć, myślała, mężczyznę, którego jedyną winą było to, że mnieRS479kochał i pragnął bronić.Mimo zapewnień Franciszka wiedziała, że nigdysobie tego nie wybaczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki