Sienkiewicz Henryk W pustyni i w puszczy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Kto zamyka uszy na głos boży rzekł z wolna, zmienionymgłosem Mahdi jest tylko drzewem na opał.Na to znany ze srogości i okrucieństwa kalif Abdullahizabłysnął swymi białymi zębami jak dziki zwierz i ozwał się: Zuchwała jest mowa tego chłopca, przeto ukarz go, panie, lubpozwól, abym ukarał go ja. Stało się! pomyślał Staś.Lecz Mahdi pragnął zawsze, by sława jego miłosierdziarozchodziła się nie tylko między derwiszami, ale i w całym świecie,pomyślał więc, że wyrok zbyt surowy, zwłaszcza na małego jeszczechłopca, mógłby zaszkodzić tej sławie.Przez chwilę przesuwał paciorki różańca i myślał, a następnierzekł: Nie.Te dzieci porwano dla Smaina, więc choć ja w żadneukłady z niewiernymi wchodzić nie będę, trzeba odesłać jeSmainowi.Taka jest wola moja. Stanie się wedle niej odpowiedział kalif.Lecz Mahdi wskazał mu Idrysa, Gebhra i Beduinów: Tych ludzi nagródz ode mnie, o Abdullahi, albowiem wielką iniebezpieczną odbyli podróż, aby służyć Bogu i mnie.Po czym skinął na znak, że posłuchanie skończone, a zarazemrozkazał Grekowi, by wyszedł także.�w, gdy znalazł się znowu wciemnościach na placu modlitw, schwycił za ramię Stasia i począłnim potrząsać z gniewem i rozpaczą.116 Przeklęty! zgubiłeś to dziecko niewinne mówił wskazując naNel zgubiłeś siebie, a może i mnie. Nie mogłem inaczej odpowiedział Staś. Nie mogłeś! Wiedz, że skazani jesteście na drugą podróżstokroć gorszą od pierwszej.I to jest śmierć rozumiesz? WFaszodzie febra zabije was w ciągu tygodnia.Mahdi wie, dlaczegowysyła was do Smaina. W Omdurmanie pomarlibyśmy także. Nieprawda! Nie pomarlibyście w domu Mahdiego, w dostatku iwygodach.A on gotów był wziąć was pod swoje skrzydła.Wiem, żebył gotów.Odpłaciłeś się także dobrze i mnie za to, żem się za waswstawiał.Ale róbcie teraz, co chcecie! Abdullahi wysyła pocztęwielbłądzią za tydzień do Faszody, a przez ten tydzień róbcie, cochcecie! Nie zobaczycie mnie więcej!.I to powiedziawszy odszedł, ale po chwili znów wrócił.Byłwielomówny jak wszyscy Grecy i potrzebował się wygadać.Chciałwylać żółć, która się w nim zebrała, na głowę Stasia.Nie był okrutnyi nie miał złego serca, pragnął jednakże, by chłopiec zrozumiałjeszcze dokładniej okropną odpowiedzialność, jaką wziął na siebienie posłuchawszy jego rad i przestróg. Kto by ci zabronił zostać w duszy chrześcijaninem? mówił.Myślisz, że ja nim nie jestem? Ale nie jestem głupcem.Tyś zaś wolałsię popisać ze swym fałszywym bohaterstwem.Oddawałem dotądwielkie usługi białym jeńcom, a teraz nie będę mógł ich oddawać, boMahdi zagniewał się i na mnie.Wszyscy poginą.A twoja małatowarzyszka niedoli na pewno! Zabiłeś ją! W Faszodzie doroślinawet Europejczycy giną z febry jak muchy, a cóż dopiero takiedziecko.A jeśli każą wam iść piechotą przy koniach i wielbłądach, toona padnie pierwszego dnia.To tyś tego narobił.Cieszże się teraz.ty chrześcijaninie!I oddalił się, a oni skręcili z placu modlitwy przez ciemne uliczkiku szałasom.Szli długo, gdyż miasto było rozciągnięte na ogromnejprzestrzeni.Nel, zbiedzona przez trudy, głód, bojazń i okropnewrażenia całego dnia, poczęła ustawać.Idrys i Gebhr napędzali ją, byszła prędzej.Lecz po pewnym czasie nogi omdlały zupełnie pod nią.Wtedy Staś wziął ją bez namysłu na ręce i niósł.Po drodze chciał doniej mówić, chciał się usprawiedliwić przed nią, że nie mógł inaczejpostąpić, ale myśli zdrętwiały i jakby obumarły mu w głowie, tak żepowtarzał tylko w kółko: Nel! Nel! Nel! i tulił ją do siebie nie117mogąc nic więcej powiedzieć.Po kilkudziesięciu krokach Nel usnęłamu z wyczerpania na ręku, więc szedł w milczeniu wśród ciszyuśpionych uliczek przerywanej tylko rozmową Idrysa i Gebhra.A ich serca przepełniała radość, co było rzeczą pomyślną dlaStasia, inaczej bowiem może by znowu chcieli ukarać go za zuchwałeodpowiedzi Mahdiemu.Byli jednak tak zajęci tym, co ich spotkało,że nie mogli myśleć o czym innym. Czułem się chory mówił Idrys ale widok proroka uzdrowiłmnie. Jest on jak palma na pustyni i jako zimna woda w dzień upalny,a słowa jego są jako dojrzałe daktyle odpowiedział Gebhr. Kłamał Nur-el-Tadhil mówiąc, że on nie dopuści nas przed sweoblicze.Dopuścił, pobłogosławił i kazał nas obdarzyć Abdullahiemu. Który obdarzy nas hojnie, albowiem wola Mahdiego jest święta. Bismillach! Niechaj tak będzie, jak mówisz ozwał się jeden zBeduinów.A Gebhr począł marzyć o całych stadach wielbłądów, bydłarogatego, koni i o workach pełnych piastrów.Z tych marzeń rozbudził go Idrys, który wskazawszy na Stasianiosącego uśpioną Nel zapytał: A co uczynimy z tym szerszeniem i z tą muchą? Ha! Smain powinien wynagrodzić nas za nich osobno. Skoro prorok mówi, że na żadne układy z niewiernymi niepozwoli, to Smainowi nic już na nich nie zależy. W takim razie żałuję, że nie dostali się w ręce kalifa, którybyłby nauczył tego szczeniaka, co to jest szczekać przeciw prawdzie ibożemu wybrańcowi. Mahdi jest miłosierny odpowiedział Idrys.Po czym zastanowił się przez chwilę i rzekł: Jednakże Smain mając oboje w ręku będzie pewien, że aniTurcy, ani Anglicy nie zabiją jego dzieci i Fatmy. Więc może nas wynagrodzi? Tak.Niech ich poczta Abdullahiego zabierze sobie do Faszody.Nam spadnie ciężar z głowy.A gdy Smain tu powróci, upomnimy sięu niego o zapłatę. Mówisz zatem, że pozostaniemy w Omdurmanie? Allach! Nie dość ci drogi z Fajumu do Chartumu? Przyszedłczas na odpoczynek.118Szałasy były już niedaleko.Staś jednak zwolnił kroku, bo i jegosiły poczęły się wyczerpywać.Nel, jakkolwiek lekka, ciężyła mucoraz bardziej.Sudańczycy, którym pilno było do snu, krzyczeli naniego, by pośpieszał, a następnie popędzali go bijąc kułakami pogłowie.Gebhr ukłuł go nawet boleśnie nożem w łopatkę.Chłopakznosił to wszystko w milczeniu, ochraniając przede wszystkim swąmałą siostrzyczkę, i dopiero gdy jeden z Beduinów pchnął go tak, żeo mało nie upadł, rzekł im przez zaciśnięte zęby: Mamy żywi dojechać do Faszody.I słowa te powstrzymały Arabów, albowiem bali się przestąpićrozkazu Mahdiego.Jeszcze skuteczniej powstrzymało ich jednak to,że Idrys dostał nagle zawrotu głowy tak silnego, że musiał wesprzećsię na ramieniu Gebhra.Po chwili zawrót przeszedł, ale Sudańczykprzestraszył się i rzekł: Allach! coś ze mną niedobrze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki