Welsh Natalie Skazana na piekło

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dziwne, ale w ogóle się nie przejęłam.Jos� się nie odzywał,ale też nie wyglądało na to, by się denerwował.Kobieta wróciłapo chwili z dwoma urzędnikami imigracyjnymi.- Proszę z nami - usłyszeliśmy.Nadal nie panikowałam.Przecież nie na darmo pokonaliśmy dotąd tyle przeszkód.Urzędnicy chcieli wiedzieć, jak wjechaliśmy na teren Kolum�bii bez stempli w paszportach.Na szczęście mieliśmy przygoto�wane wyjaśnienie.- Przyjechaliśmy z Wenezueli.- To dlaczego nie podstemplowali państwo paszportówna granicy?- Jak to? - Udawaliśmy głupich.- Nikt nam nie kazał.Na granicy powiedzieli, żeby jechać.- Powinni państwo byli podbić paszport wcześniej.- Ale nigdzie nie było o tym mowy.Skąd mieliśmy wiedzieć?- broniłam się.Odpowiedz ich nie zadowoliła i pomału zaczę�łam tracić nadzieję.Rozdzielono nas i przeszukano nasze bagaże.Modliłam się, żebyśmy zdążyli na samolot, i od razu wróciłowspomnienie przeżyć na lotnisku na Margaricie w lipcu 2001roku.Urzędnicy imigracyjni zaczęli mnie szczegółowo wypy�tywać.Uprzedzili, że podejrzewają przemyt narkotyków.Roze�śmiałam się serdecznie.Gdyby tylko wiedzieli.- Musimy panią prześwietlić.- Proszę bardzo.Ale szybko, bo inaczej spóznimy sięna samolot - błagałam.Wymyśliliśmy z Jos� historyjkę, że spędzałam wakacjena Margaricie, potem z przyjaciółmi pojechałam do Caracasi tam poznałam Jos�.Zakochałam się w nim i zamieszkaliśmyw M�ridzie, gdzie pracował.Staraliśmy się trzymać możliwieblisko prawdy.Ku mojej wielkiej uldze uwierzyli nam i zrezy�gnowali z prześwietlenia.Pozostało już tylko zdążyć na samo�lot.Gdy biegliśmy korytarzem, znów zatrzymali nas gwardziścii chcieli przeszukać nasze torby.- Nie mamy czasu, już nas przeszukano.- Jakoś udało sięich przekonać.Wpadliśmy do poczekalni dla pasażerów.Byłapusta, bo wszyscy już siedzieli w samolocie.Zdążyliśmy dosłow�nie w ostatniej chwili.Stewardessy roznosiły lampki szampana,ponieważ był to pierwszy lot tych linii bezpośrednio do Hisz�panii.Jeszcze zziajani po biegu, stuknęliśmy się kieliszkami.Myto dopiero mieliśmy powód do świętowania.Do tej pory Jos� zawsze mnie wspierał, chronił i mi poma�gał.Teraz role się odwróciły i to on zdany był na mnie.Niebawem mieliśmy się znalezć w moim świecie, któregozupełnie nie znał.Uprzedziłam go, że na lotnisku będą goszczegółowo wypytywać o cel podróży, a mnie przepuszcząbez problemu.- Mów, że jesteś ze mną i przyjechaliśmy na dwa tygo�dnie na wakacje.Powiedz, że chciałam zobaczyć Kolumbię,więc wzięliśmy urlop i postanowiliśmy zaliczyć od razuHiszpanię.W samolocie było dość pusto.Ułożyłam się na czterech sie�dzeniach i spałam, spałam i spałam bez końca, jakby wreszciespłynęły ze mnie wszystkie dotychczasowe traumy.Jos� też spałgłęboko.Ucieczka z więzienia to bardzo stresujące przeżycie.Kochałam Jos�, ale już podczas tej podróży ogarnęły mniewątpliwości, czy rzeczywiście zrobiliśmy dobrze.A co, jeśliz Jos� stanie się podobnie jak z Delroyem, kiedy to najpierwbyłam szaleńczo zakochana, a potem szybko się odkochałam?Czy on rzeczywiście dokonał dobrego wyboru? Trudno jest żyćw zupełnie obcym kraju, w dodatku z dala od dziecka, o czymprzekonałam się na własnej skórze.Rozterki szybko znikły, gdy wylądowaliśmy w Madrycie.Ogarnęła mnie wielka radość.Wszystko mi się podobało, łącz�nie z szarą europejską pogodą po latach bezlitośnie błękitnegonieba w Wenezueli.Podczas kontroli paszportowej rozdzie�lili nas inni pasażerowie.Ja przeszłam do razu, nikt mi nawetnie zajrzał do paszportu.Jednak urzędnicy imigracyjni byliczujni i Jos� został zatrzymany.- Jestem z moją dziewczyną - wyjaśnił.Pomachałam z daleka i puścili go.Nigdy nie wyjeżdżał z Wenezueli, a zanim mnie poznał,nie miał nawet na to ochoty.Z miłości do mnie w ciągu kilkudni zaliczył dwa obce kraje.Zgodnie z ustalonym planem pozostało nam skontaktowaćsię ze znajomym naszego Hiszpana, żeby nas odebrał z lotniska.Tymczasem okazało się, że mamy zły numer.Takiego obrotuspraw się nie spodziewaliśmy.- Nie rozumem, przecież obiecywał, że nam pomoże -nie mógł się nadziwić Jos�.Nie mieliśmy pojęcia, co robić dalej.Pomyślałam, że pewnie trzeba będzie jechać do Anglii,a ja nie czułam się jeszcze na to gotowa.Zadzwoniliśmy do Vivi z wiadomością, gdzie jesteśmy,i poprosiliśmy, żeby skontaktowała się z tym Hiszpanem.Oka�zało się, że zniknął.- A jaka była reakcja na zniknięcie moje i Jos�?- Nie ucieszyli się specjalnie.Myślą, że jesteście w Wenezu�eli, że pojechaliście do Caracas.- Mają nas za głupich czy co?Przyjemnie było znalezć się ponownie w znajomym świe�cie, na dużym międzynarodowym lotnisku ze sklepami, baramii bajerami.Chciałam pokazać Jos� ten świat, tak bardzo różnyod Ameryki Południowej.Jednak nagle cała moja radośćzgasła, gdy okazało się, że nikt nie przyjedzie po nas na lot�nisko.Kompletnie nie wiedziałam, co robić dalej.Na szczę�ście Jos� wpadł na pomysł.Ten były strażnik, który pomógłnam opracować trasę ucieczki, miał w Bilbao kuzyna o imie�niu Pedro.Jos� zadzwonił do niego, a on obiecał, że oddzwoniza dziesięć minut [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki