Carre John le Zdrajca w naszym typie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Siedzieli w poczekalni i gapili się naścianę.Minęły dwie godziny, ze stacji odeszło w oba kierunki kilkapociągów, a oni wciąż tam tkwili.Ollie miał tylko jedno wytłuma-czenie takiego zachowania - nieporozumienie.Grupa obserwacyjna,która miała ich zluzować, spózniła się na pociąg, więc ta para czeka-ła, aż ich zwierzchnicy zdecydują się, co z nimi zrobić.Albo, biorącpod uwagę, że obrali sobie pozycję na wprost peronu pierwszego,patrzyli, kto wysiada z pociągów z Lauterbrunnen.- Poza tym ta miła pani w sklepie z serami zapytała mnie, ile wkońcu osób karmię, co nie za bardzo przypadło mi do gustu, alemogła też mieć na myśli mój nieco za duży brzuszek - zakończył,jakby chciał ulżyć Luke'owi, choć dobry humor raczej przychodziłim z trudem.Luke denerwował się też tym, że w ich grupie znajdowało sięczworo dzieci w wieku szkolnym.Szwajcarskie szkoły pracują pełnąparą, więc dlaczego nasze dzieci nie chodzą do szkoły? To samo360pytanie zadała mu już pielęgniarka w miejscowej przychodni, gdyposzedł na kontrolę z ręką.Głupia odpowiedz, że szkoły międzyna-rodowe mają teraz przerwę międzysemestralną, nawet jemu wydałasię nieprzekonująca.*Do tej pory Luke zmuszał Dimę, by nie wychodził na zewnątrz, naco Dima godził się z wdzięcznością, acz niechętnie.W nimbie chwa-ły, zyskanym w szamotaninie na schodach Bellevue Palace, z po-czątku wszystko, co Luke robił, było świetne w oczach Dimy.Alegdy dzień wlókł się za dniem, a Luke musiał wynajdywać wymówkęza wymówką, by usprawiedliwić londyńskich aparatczyków, nastrójDimy przeszedł w opór, a następnie w bunt.Nie wskórawszy nic zLukiem, przedstawił swe żądania Perry'emu ze swą charakterystycz-ną otwartością:- Jak ja chcę wziąć Tamarę na spacer, to ją wezmę - warczał.-Ja widzę piękną górę, ja chcę jej pokazać.Tu nie zasrana Kołyma.Wy to powiedzcie Paulowi, słyszycie, profesor?Tamara uznała, że musi mieć wózek inwalidzki, by pokonać ła-godne podejście betonową dróżką do ławek z widokiem na dolinę.Wysiano Olliego.Tamara wyglądała jak straszydło z ubarwionymihenną włosami, niezdarnie nałożoną szminką i w ciemnych okula-rach; Dima w kombinezonie i wełnianej czapce narciarskiej prezen-tował się niewiele lepiej.Na szczęście dla miejscowych, przyzwy-czajonych do wszelkich rodzajów ludzkich aberracji, stanowili wręczidealną starszą parę, kiedy Dima powoli pchał Tamarę pod górę zadomem, by pokazać jej wodospady Staubbach i dolinę Lauterbrun-nen w pełnej glorii.361A gdy towarzyszyła im Natasza, bo czasem się to zdarzało, szłajuż nie jako znienawidzone, nieślubne dziecko miłości Dimy, któreTamara chcąc nie chcąc musiała przyjąć pod swój dach, lecz jakkochająca i posłuszna córka, wszystko jedno, rodzona czy adopto-wana.Ale Natasza głównie poświęcała się lekturze i starała się znaj-dować sam na sam z ojcem, tulić się do niego, głaskać po łysinie icałować ją, jakby to on był jej dzieckiem.Gail i Perry też należeli nierozerwalnie do tej nowo formującejsię rodziny: Gail wciąż wymyślała nowe zajęcia dla dziewczynek,prowadząc je do krów na łąkach i do serowarni, by oglądały, jakhebluje się Hobelkase, albo podchodząc sarny i wiewiórki w lesie;tymczasem Perry bawił się w uwielbianego przez swych chłopcówdrużynowego i kanalizował nadmiar ich energii.Dopiero gdy Gailzaproponowała raz poranną partię debla z chłopcami, Perry odmówił,co było bardzo do niego niepodobne.Przyznał się, że po tym strasz-nym meczu w Paryżu musi dojść do siebie.*Zachowanie w tajemnicy miejsca pobytu Dimy i jego trupy byłotylko jednym z coraz liczniejszych zmartwień Luke'a.Wyczekującpo nocy w swym pokoju na piętrze na nieregularnie przychodzącewiadomości od Hectora, miał aż za dużo czasu, by zbierać dowody,że ich obecność w wiosce zaczyna zwracać nadmierną uwagę.Spę-dzał długie bezsenne godziny na wymyślaniu teorii spiskowych,które z nadejściem ranka wydawały się niepokojąco rzeczywiste.Martwił się o swojego Brabazona - martwił się, czy skrupulatnyHerr Direktor z Bellevue nie skojarzył już dokonanych przez Braba-zona oględzin hotelu z dwoma pobitymi Rosjanami u stóp schodów iczy rozpoczęte w tym punkcie wyjściowym śledztwo nie doprowadziło362policji do pewnego BMW, zaparkowanego pod bukiem przy stacjikolejowej Grindelwald Grund.Najbardziej drastyczny scenariusz, częściowo zainspirowany bez-troską rekonstrukcją zdarzeń dokonaną przez Dimę w samochodzie,przebiegał w sposób następujący:Jednemu z ochroniarzy - zapewne kościstemu filozofowi - udajesię dowlec po schodach na górę i załomotać w zamknięte drzwi.W dodatku może domysły Olliego na temat szczegółów funkcjo-nowania elektronicznego zabezpieczenia wyjścia awaryjnego okaza-ły się mniej szczegółami, a bardziej domysłami.Tak czy inaczej wszczęto alarm, a wiadomość o zajściu dotarła douszu lepiej poinformowanych gości wydanego przez Arenę ap�ro wSalon d'Honneur: zaatakowano ochroniarzy Dimy, Dima zniknął.Teraz wszystko zaczyna dziać się równocześnie.Emilio dell Oropowiadamia Siedmiu Czystych Przedstawicieli, którzy chwytają swekomórki i powiadamiają swych worskich braci, ci zaś z kolei powia-damiają Księcia na zamku.Emilio powiadamia swych znajomych szwajcarskich bankierów,którzy z kolei powiadamiają swoich znajomych na szczytachszwajcarskiej administracji państwowej, nie wyłączając policji isłużb bezpieczeństwa, których najważniejszym obowiązkiem jestochrona reputacji świętych szwajcarskich bankierów i aresztowaniekażdego, kto chciałby ją zszargać.Emilio dell Oro powiadamia też Aubreya Longrigga, Bunny'egoPophama i de Salisa, którzy powiadamiają każdego, kogo zwyklepowiadamiają (patrz poniżej).Ambasador rosyjski w Bernie otrzymuje z Moskwy pilne instruk-cje, na których pilność wpłynął Książę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki