Harrison John M. Pusta przestrzen (CzP)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Silniki dynaflow zakrztusiły się, przestały na chwilę działać,a potem włączyły się znowu, tworząc we wspomnieniach przerwę przypominającą skutkiprzemijającego ataku niedokrwiennego.Fala przeszła też przez płyty pokładu ładowni, jakby materia również mogła paśćofiarą udaru.Zwiatło i ciemność straciły na ostrości.Trupie klatki obijały się o siebie jakzacumowane łodzie.Pokrywa K-tanku spadła gwałtownie i odtoczyła się z brzękiem,odsłaniając ukryty wewnątrz proteom, pluskający jak brudna słona woda nocą.Spod jegopowierzchni wyłonił się mieszkaniec tanku - wychudzony Ziemianin z częściowo odrosłymirokezem i dwoma wytatuowanymi wężami.Od przepony w dół jego ciało przypominałozwęglony wystrzępiony płaszcz.Do kręgosłupa w neurotypowych punktach energetycznychpodłączono przewody.Na wpół utopiony, wymiotujący z powodu zawrotów głowyspowodowanych przerwanym lotem międzygwiezdnym mężczyzna rozejrzał się w panice poładowni z jej trupimi klatkami.Spływał z niego proteom cuchnący klejem z końskich kopyt,wytapianym tłuszczem, białkiem zepsutych jaj.Cokolwiek mogło mu się śnić, zniknęło bezśladu.Nie był przyzwyczajony do nieelektronicznej obecności we wszechświecie: minął jakiśczas, odkąd ostatnio był dostępny w tej formie.Spojrzał na siebie.- Jezu, Renoko - poskarżył się pustemu powietrzu.- Nie mam nóg, niech to chuj.Niepowiedziałeś mi o tym.Zaczął wyciągać z kręgosłupa grube gumowe kable.- Kurwa - dodał.Stan, w jakim był K-tank, wyraznie mu zaimponował.- Przypomnij mi, żebym następnym razem wrócił łatwą drogą.Czy ktoś ma serwetki?- zapytał, zwracając się do trupich klatek.Co sądziły o tym występie?Spodobał im się.Były obcymi.Spędziły już dwa tygodnie w klaustrofobicznejładowni Nova Swing z jej czarno-żółtymi ostrzegawczymi pasami, luznymi drzwiami szafekna narzędzia oraz ostrzeżeniem nakazującym ostrożne obchodzenie się z plazmą.Zdawałysobie sprawę, gdzie są, i rozumiały, dlaczego się tu znalazły.Nie robiły tego po raz pierwszy.Praca dla Sandry Shen wymagała co najmniej stuleci podróży z odległych miejsc.Grałykluczowe role w zakończeniu działalności jej Obserwatorium i Hodowli Wrodzonej Karmy.Porzuciły sensowne środowiska, zostawiły za sobą domy i rodziny, by stać się elementamiprodukującej zmianę maszyny kierowanej przez pseudo-Chinkę.Podobnie jak ona, przybyłytu, by pracować dla innych.Spalony mężczyzna przypadł im do gustu, ponieważ akceptowałyten fakt.***Nova Swing wygryzała długą dziurę między gwiazdami, a załoga straceńcówwyglądała na zewnątrz.Twarze jej członków czasami pojawiały się przy lukach razem, a winnych przypadkach pojedynczo.Policja szukała jej na kilku światach.Zarzut: przemytartefaktów.Możliwe złamanie zasad kwarantanny.Poszukiwana w związku ze śmierciąfaktora z Saudade znanego jako Toni Reno.Przekradała się wzdłuż Plaży ze świata na świat.Odkąd przyjęła na pokład uszkodzone K-tanki zakradła się dyskretnie na Kozie Oko i naOdwróconego Aabędzia; spadła przez puste przestrzenie między Zatoką Radiową a samymTraktem; dryfowała przez siedemdziesiąt cztery godziny, wyłączywszy wszystkie systemy, wpunkcie o starannie zakodowanych współrzędnych, znajdującym się w obłoku Oortaosławionej dXVII-Channing.MP Renoko nie pokazał się w żadnym z tych miejsc.Potem,gdy już stracili nadzieję, że go odnajdą, wsadził głowę do środka przez ścianę kabiny dlazałogi i oznajmił Grubemu Antoyne owi, jakby kontynuując rozmowę, którą zaczęli we Wschodniouralskim Rezerwacie Przyrody na Zwiecie Very Rubin:- Każdy jest swym własnym projektem ewolucyjnym, Gruby Antoyne!- Jezu! - zawołał Antoyne.- Kim jest ta mała stara pizda? - zainteresowała się Irene.Obrzuciła Renokospojrzeniem od stóp do głów.Jej tęczówki pociemniały w zapowiedzi satyry.- Och, to ty.Antoyne, zejdz ze mnie.To nie bródka Renoko budziła jej niechęć, ani nawet nie wygląd pedofila z latsześćdziesiątych dwudziestego wieku.Odnosiła wrażenie, że Renoko zawsze ukrywa jakąśczęść siebie.A może nawet nie część, lecz całość.- Wejdz - zaprosiła go, zakrywając biodra fragmentami stroju.- Mamy twojebezużyteczne zabawki.- Spisaliście się bardzo dobrze - przyznał.- Takie gadki nic ci nie dadzą, Renoko.Może ci pomóc jedynie to.- wykonałapowszechnie zrozumiały gest oznaczający pieniądze -.potem zabierz swoje zardzewiałeżelastwo i znikaj.Mowa ciała Irene sugerowała, że jeśli kierują nim nieznane siły, lepiej niech się doniej nie zbliża.Antoyne położył dłoń na jej ramieniu.- Dlaczego zabiliście Toniego Reno? - zapytał gościa.- Nie rozumiem tego.- Nie zrobiliśmy tego - odparł Renoko ze zdziwioną miną.Irene znowu wyciągnęła rękę, zwracając dłoń wewnętrzną powierzchnią ku górze.- My również nie - oznajmiła.- Dziękuję za informację - odparł Renoko.- Wszystko załatwię - zapewnił Antoyne a.Mrugnął znacząco i jego twarz znowu zanurzyła się w ścianie.Nie miał na myśli pieniędzy,ale Antoyne nie mógł o tym wiedzieć.- W ciągu najbliższej godziny możecie mieć pewnetrudności z komunikacją - dodał jeszcze przed zniknięciem.- Bez paniki.W głównej ładowni, gdzie następnie się zmaterializował, znalazł zwęglonegomężczyznę, który trudził się przy jednej z trupich klatek ze spawarką impulsową sprzedczterystu lat.Iskry sypały się na wszystkie strony.W ich żarze i blasku obskurne ciasnepomieszczenie wyglądało jak kuchnia samego Boga.Renoko przyglądał się temu przezminutę albo dwie.Wyraznie był pod wrażeniem.- Osłona gazu aktywnego? - zapytał.Zwęglony mężczyzna przesunął gogle na czoło i potrząsnął głową.- Obojętnego.Spawałeś kiedyś?- Nigdy - odparł Renoko.- Ale uwielbiam na to patrzeć.Zwęglony mężczyzna skinął głową.�w gest świadczył, że słyszał to już wiele razy,lecz mimo to docenia komplement.Nie każdy potrafi spawać.Pozwolili sobie na chwilkędzielenia się wspólnym entuzjazmem.- Hej, znalazłeś mi naprawdę gówniane ciało! - poskarżył się wreszcie.- To twoje własne - zauważył Renoko.- Nie przypominam sobie, żebym zrobił mu coś takiego.- Spełni swoje zadanie.Powiedziała, że możesz zacząć w każdej chwili.Na orbitachkwarantannowych są gotowi na twoje przybycie.Zwęglony mężczyzna podrapał się po irokezie.- Jeśli nie teraz, to kiedy? - zapytał sam siebie, sprawiał jednak wrażenie, że mazastrzeżenia.Po chwili wzruszył ramionami, roześmiał się i klepnął Renoko w bark.- Hej, awięc jednak przyszła się z tobą pożegnać? La Chinoise?- W końcu przyszła - potwierdził z uśmiechem Renoko.- Zatem czujesz się dobrze?- Tak - zgodził się Renoko.- To świetnie - stwierdził zwęglony mężczyzna.Wyciągnął rękę i wsadził dłoń dogłowy rozmówcy.- Och! - zawołał Renoko.Widział coś bardzo szczególnego.- Ona stara się daćwszystkim to co najlepsze.Upadł na plecy i pomknął z westchnieniem wzdłuż grodzi.Po chwili zdołał usiąść izaczął tracić siebie z oczu.To było niesamowite wrażenie. W moim przypadku , powiedziałsobie po raz kolejny, błędem jest mówić �myślę� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki