Kucharz Suter Martin

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wkrótce po deserze panowie wraz ze swoimi paniami po-żegnali się.Maravan i Andrea również skończyli pracę.Wgarderobie wisiał już tylko jeden płaszcz.Andrea rozpoznałago: należał do Makedy.Na wieczór sylwestrowy roku 2008 nikt nie zamówił LoveFood.Maravan w aneksie kuchennym swojej kawalerki na175jedynym palniku ugotował klasyczne kodzi kari, curry z kur-czaka, którego nauczyła go jeszcze Nangay, kiedy był małymchłopcem.Dodał klasyczne przyprawy plus trochę więcejnasion kozieradki.A do mieszanki przypraw ze zmielonychziaren kopru włoskiego, owoców kardamonu i gozdzików,którą na koniec posypał gotową potrawę, zanim pokropił jąsokiem z cytryny, dodał dodatkową porcję cynamonu, tak jakto czyniła jego mistrzyni.Andrea była słomianą wdową, jak to określiła.Makeda by-ła zajęta.Przed godziną musiała się z nią rozstać.Makedawłożyła zapiętą pod szyję długą, czarną suknię, a myśl, żespędzi noc z jednym z tych starych, bogatych worków pienię-dzy, których tu w górach nie brakowało, przyprawiała Andreęo obłęd.Przyniosła napoje na party sylwestrowe samotnych serc.Dwie butelki szampana dla siebie i dwie butle wody mineral-nej dla Mara vana.Gazowanej.Siedziała na jedynym fotelu w tym pomieszczeniu, aMaravan na łóżku.Między nimi stał mały okrągły stolik klu-bowy.W pokoju było zimno.Maravan wyznawał zasadę, że wmieszkaniu nie powinno pachnieć jedzeniem, i dopiero na krót-ko przed jej przyjściem zamknął okno.Na dworze z pewnościąbyło jakieś piętnaście stopni mrozu.Musiała go poprosić o pi-kowaną kołdrę, którą zarzuciła sobie na szyję niczym etolę.Jedli rękami, tak jak za pierwszym razem.Curry przypo-minało jej smakiem jakąś potrawę z dzieciństwa, ale w dzie-ciństwie nie jadła nigdy curry.Raz, w zwykłej restauracji, byłato potrawa o nazwie riz colonial - ryżowy wieniec z drobnopokrojonym kurczakiem w żółtym sosie z dużą ilością śmieta-ny i owoców z puszki.Opowiedziała to Maravanowi.176- Może to cynamon - odrzekł.- W tym jest dużo cynamonu.Owszem, to był cynamon.Ryż na mleku z cukrem i cyna-monem, jedna z jej ulubionych potraw z dzieciństwa.I cia-steczka na Boże Narodzenie z cynamonem.I pierniki.- Czy dzisiaj u was jest też sylwester?- Kiedyś w Kolombo, przed wojną, obchodziliśmy wszyst-kie święta: hindusów, buddystów, muzułmanów i chrześcijan.Za każdym razem nie szliśmy do szkoły.W noc sylwestrowąwszyscy wychodzili na ulice i odpalali fajerwerki.- Pięknie.Jak myślisz, czy kiedyś znowu tak będzie?Maravan długo się zastanawiał.- Nie - zdecydował w końcu.- Nigdy nie będzie już tak,jak było kiedyś.Andrea milczała chwilę.- Racja - powiedziała.- Ale czasem może być jeszczepiękniej.- Nigdy jeszcze nie miałem takiego doświadczenia.- Czy teraz nie jest lepiej niż u Huwylera?Wzruszył ramionami.- Praca tak.Za to mam większe kłopoty.- I opowiedziałjej o Ulagu, swoim ulubionym siostrzeńcu, który został dziec-kiem-żołnierzem.- I nic się nie da zrobić?- Owszem, coś robię.Ale czy to pomoże.- Dlaczego nie masz żony? - zagadnęła go po chwili prze-rwy.Uśmiechnął się znacząco i zmilczał.Andrea zrozumiała.- Nie, Maravan, wybij to sobie z głowy.Nie jestem wolna.- Jesteś z kimś, kto śpi z mężczyznami.- Za pieniądze.- Jeszcze lepiej.177Andrea się rozzłościła.- Ty też robisz dla pieniędzy rzeczy, których nigdy byśinaczej nie robił!Maravan poruszył głową, ni to przecząco, ni twierdząco.- Nigdy nie wiem, co to u was znaczy.Tak czy nie?- U nas nieuprzejmie jest mówić nie.- Trudna sprawa, kiedy jest się dziewczyną.- Andrea sięroześmiała.- A mimo to nie masz żadnej przyjaciółki.Nie odpowiedział jej uśmiechem.- U nas rodzice aranżują małżeństwa.- W dwudziestym pierwszym wieku? Nabierasz mnie.Wzruszył ramionami.- I jesteście z tego zadowoleni?- Niezle to funkcjonuje.Pokręciła głową z niedowierzaniem.- A dlaczego nie zaaranżowali jakiegoś dla ciebie?- Nie mam tu rodziców ani rodziny.Nikogo, kto mógłbyzaświadczyć, że nie jestem rozwiedziony ani nie mam poza-małżeńskich dzieci, że nie prowadzę niemoralnego trybu życiai jestem z właściwej kasty.- Myślałam, że kasty zniesiono.- Owszem, ale musisz być z właściwej zniesionej kasty.- A z jakiej ty jesteś?- O to się nie pyta.- To w jaki sposób można się dowiedzieć?- Pyta się kogoś innego.Roześmiała się i zmieniła temat.- Wyjdziemy na dwór zobaczyć fajerwerki?Maravan pokręcił głową.- Boję się eksplozji.*178Znowu zaczął padać śnieg.Rakiety dopalały się, pękały igasły za zasłoną z białych płatków, która tylko gdzieniegdziebarwiła się lekko na zielono, czerwono albo żółto.Dzwony kościelne ogłosiły początek nowego roku, o któ-rym nic jeszcze nie wiedziano oprócz tego, że będzie trwał osekundę dłużej niż stary rok.Dalmann bawił się w jednym z pięciogwiazdkowych hotelii przechodził właśnie u boku Schelberta, inwestora z północ-nych Niemiec, przez gwarny hol, pełen dekoltów, minispódni-czek i markowych butów.- Cholerna moda w tym sezonie - westchnął Schelbert.-Po czym poznam dziwki?- To te, które na to nie wyglądają.Styczeń 200932.Andrea już wkrótce miała znowu zobaczyć pana Schaeffe-ra.Właśnie przygotowywali love menu dla czterech osób przyFalkeng�sschen.Wkrótce mieli przyjść goście.Chciała zapalićświece, ale stwierdziła, że jej zapalniczka jest bez gazu, a pu-dełko zapałek, które miała zawsze przy sobie na wszelki wy-padek, gdzieś się zapodziało.W kuchni był piecyk gazowy, ale w szufladach nie znalazłanigdzie zapałek ani zapalniczek.Sprawdziła w innych po-mieszczeniach, bez skutku.- Skoczę do baru naprzeciwko - powiedziała Maravano-wi, narzuciła płaszcz na sari, zjechała windą, przebiegła ulicz-kę i kupiła u barmana pudełko zapałek.Kiedy wychodziła zbaru, zobaczyła, że obaj mężczyzni właśnie nadchodzą, okwadrans za wcześnie.Popędziła do wejścia i zdążyła ichwyprzedzić.Wjechała na górę, rzuciła płaszcz na krzesło wkuchni i poprosiła Maravana o wpuszczenie gości, tymczasemzapaliła świece.Jednego z gości rozpoznała.Schaeffer, chłopiec Dalmannado wszystkiego.Drugi też wydał jej się znajomy.Kiedy świe-ce już się paliły, a drugi z gości przywitał się z nią, mówiąc zsilnym holenderskim akcentem, wiedziała już, skąd go zna:180z lokalu Huwylera.Był wtedy w towarzystwie Dalmanna.Schaeffer pokazał mu teraz drogę, sam nie wjechał na górę.Holender upewnił się, że jest pierwszy, kazał sobie pokazaćpokój, w którym mieli jeść, gwizdnął z uznaniem i uparł się,żeby poczekać na drugiego gościa w salonie.Ten przybył jeszcze przed paniami.Jego Andrea też jużwidziała u Huwylera.Był to dość korpulentny mężczyzna,bliższy pięćdziesiątki niż czterdziestki, ostrzyżony na jeża.Miał na sobie oficjalny granatowy garnitur z nieco za krótkimispodniami i wydawał się onieśmielony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki