Lena Oskarsson Zima w bikini

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. I to tu widać? Zatrzymała film. Mięso jest martwe, a krew ciągle żywa. To pana podnieca? rzuciła, nie tłumiąc oburzenia. Krew zawsze mnie fascynowała.Dlatego mój artystyczny pseudonim brzmi Jucha.Skrzywiła się.Niezależnie od wartości swoich produkcji artystycznych, facet wyglądał naniezle zaburzonego. Nie wiem, co jest fascynującego we krwi. Wzruszyła ramionami. Poza tym, że krew tożycie. Krew to nasza podziemna rzeka.Kiedy wysycha, umieramy. Wielka metafora rzuciła kpiąco.Nowicki agresywnym ruchem chwycił pilota i wyłączył odtwarzanie. Koniec wernisażu? zająknęła się. Liczyłam na jakiś spektakularny happy end. Prawdziwa sztuka nie uznaje happy endu wyjaśnił. No tak, bo przecież prawdziwa sztuka naśladuje prawdziwe życie uzupełniłasarkastycznie.Nie miała pojęcia, dlaczego się droczy z tym Juchą.Ale coś jej mówiło, że to jedyny sposób,by nie okazać po sobie strachu. Bzdury! oburzył się. Sztuka nie zniża się do poziomu życia.Podszedł do regału z książkami i zaczął nerwowo bębnić palcami po półce.Złapała jego wzrok. Szukam córki.Nie chce mi się gadać o filozofii sztuki.Chyba nie muszę pokazywać panuzdjęcia Selmy, bo doskonale pan wie, jak wygląda.Namalował ją pan.Wiem, że ma pan się z niąspotkać.Pojedziemy tam razem.I ostrzegam.Jest ze swoim ojcem.To całkiem wysportowanykoleś i dałby się pokroić za jedyną córeczkę. � propos pokroić przerwał jej Jucha spokojnym tonem. Czy pani wie, że córka maw sobie około pięciu litrów krwi? Cierpi pan na zaburzenia o podłożu sadystycznym! podniosła głos.Rozłożył ręce w geście bezbronności. To diagnoza czy jedno z pani pragnień? Skąd pan wie, że jestem psycholożką. Nie wiem. Użył pan słowa diagnoza. Na chybił trafił. Posłał jej uśmieszek. Trafiłem& ?! W jakim celu namalował pan moją córkę? Artystycznym. Powiedzmy& Często jezdzisz do Szwecji?! Byłem tam raz czy dwa razy. Po co?! prawie krzyknęła. %7łeby się przekonać, że czysto tam i zimno.Jak w prosektorium.I jeśli się dobrze rozejrzeć,pełno tam świeżego mięska, które dygocze z rozkoszy i chce emanować rozbryzgami krwi,śladami ściekania.Rozmazy z żył, wytryski z tętnic&Havermann zauważyła, że mężczyzna ma w sobie dwie natury.Nowicki mówił szybko,bywało, że się jąkał, szukając właściwych słów.Natomiast Jucha głosił swoje artystyczne brednieopanowanym tonem.Okazywał niezachwianą pewność siebie.Zrozumiała, że bezpieczniejbędzie rozmawiać z nawiedzonym kontrowersyjnym artystą niż z kimś w równym stopniunieufnym i chwiejnym co nieprzewidywalnym.Dwoista, schizoidalna natura gospodarza niepokoiła.Jucha kontynuował: Wystarczy sześć minut, żeby krew zakrzepła w artystycznie unikatowej formie, a podziesięciu minutach zasycha i trzeba się naprawdę napracować, żeby ją wyczyścić.Wysłuchała go w milczeniu, a potem nabrała powietrza, by możliwie najlepiej zapanowaćnad głosem.Nie chciała, by jego brzmienie ujawniło potworny lęk, jaki rozsadzał ją od środka. Jest pan artystą, który ma swoje obsesje.Potrafię to zrozumieć.Krew jest dla pana swoistąmuzą. Myli się pani przerwał jej spokojnie. Nie sama krew, ale również naczynia, w którychpłynie.Człowiek jako system naczyń połączonych.Kiedyś namalowałem dziewczynkę tak, że jejciało przypominało czerwone dorzecze.Zlewnię krwi. Niech pan przestanie! wrzasnęła, tracąc nad sobą kontrolę. Skąd pan wiedział, że mojacórka w ogóle istnieje?! Dostałem jej zdjęcie. Od kogo? Od kogoś, kto zauważył jej niewinne piękno.I pomyślał, że powinno zostać utrwalone nawieki. Kto to jest?!Nowicki łypnął na nią spode łba: Prosił o dyskrecję.Była pewna, że nic jej nie powie.Wątpiła w istnienie tego anonimowego dostawcy obiektówmalarskich.Poszperała w torebce.Wyciągnęła papierosy i zapalniczkę.Nie zamierzała prosićo pozwolenie.Zaciągnęła się mocno dymem, co ją trochę odprężyło. Kupuje pan mięso zamiast farb do malowania?Jucha fuknął: Nie kupuję mięsa, zdobywam je w inny sposób. To znaczy? Mam znajomości wśród grabarzy.Havermann parsknęła. Chce pan mnie przestraszyć? Przestraszyć Matildę Havermann?! Demonstracyjnie wzniósł oczy do nieba. Nie takłatwo ją przestraszyć. Wie pan, jak się nazywam? Havermann, czyż nie? Przedstawiłam się jako matka Selmy.Spojrzał na nią spokojnie. I Havermann.Doskonale to zapamiętałem. Dlaczego? Bo kiedyś znałem kogoś o tym nazwisku. Mikaela Havermanna? To pani ojciec?%7łachnęła się. Mąż. No cóż, proszę mu pogratulować młodej i ślicznej&Przerwała mu: Mój mąż nie żyje. Nie powiem, że mi przykro wyznał szczerze. Znał pan mojego męża? Przeklinam dzień, w którym go poznałem.Splunął na środek stolika do kawy.Zapadła cisza.Havermann była zaskoczona. Czyj to wyrostek? zapytała, byle coś powiedzieć. Mojego braciszka.Dał mi go facet, który robił sekcję jego zwłok. Dziwny zwyczaj. A może dobry, ludzki odruch w nieludzkich czasach komuny. Pana brat& zginął, walcząc z reżimem? zapytała bez zainteresowania. Nie, ale i tak zginął bohaterską śmiercią. Wnioskuję, że to było już dawno temu. Bohaterstwo się nie przedawnia. Nowicki zacisnął usta. To prawda. Pani matkę też znałem rzucił szorstko, jakby ją zaatakował.Matildę z lekka zemdliło. Był pan jej kochankiem?Roześmiał się wisielczo. Byłem jej mężem. Był pan mężem Evy Isaksson?! wychrypiała.Pokiwał głową. Eva Isaksson.Przedtem Ewa Nowicka, a jeszcze wcześniej Rogulska. Co pan opowiada? wyjęczała. Prawdę.Pierwszy raz miała ochotę dopaść kogoś i go skopać.Ale nawet nie mogła ruszyć ręką.Jakbyktoś jej wylał na głowę wiadro cementu, a on tężał na ciele. Mama miała przed moim ojcem dwóch mężów? poruszała ustami. Nowicka i todrugie& chyba też polskie nazwisko& Rogulska. Miała dwóch mężów z Polski? Rogulska to jej nazwisko rodowe.Ewa Rogulska.Tak właśnie się nazywała, gdy byłapanienką.To ostatnie słowo zabrzmiało w jego ustach jak kurewką. Była w połowie Polką?! Moja mama?! podniosła głos. Pani mama jest Polką.Również po matce.Jest Polką.Tego się nie zapomina [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki