Day Sylvia Ma ktrego nie znaam 18

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gerard spojrzał na witrynę, ciekaw powodów ekscytacji napotkanego mężczyzny.Sięgnął z uśmiechem do klamki.- Jubiler? - spytała Isabel, marszcząc brwi.- Zgadza się, lisiczko.Już wiele lat temu powinienem był dopilnować pewnej sprawy.Wprowadził ją do środka, a subiekt uśmiechnął się do nich znad ksiąg rachunkowych.- Witam szanownego pana.Szanowna pani.- Pański zakład opuścił właśnie bardzo szczęśliwy człowiek - zauważył Gerard.- Zgadza się - potwierdził ekspedient.- �w kawaler zamierza się właśnie oświadczyć,w czym pomoże mu niewątpliwie zakupiony dziś pierścionek.Chcąc zapewnić sobie podobnie wielką radość, Gerard zaczął oglądać wystawioną wprzeszklonych gablotach biżuterię.- Czego szukasz? - spytała Pel, pochylając się też nad gablotą.Jej zapach był takzniewalający, że Gray marzył o tym, by leżeć wśród przesyconej nim satynowej pościeli.Jeślijeszcze ona wtuliłaby się w niego swoim wdzięcznym ciałem, znalazłby się w prawdziwymraju.- Czy ty zawsze tak pięknie pachniałaś, Pel? - Odwrócił się, a jego twarz znalazła siętuż przy niej.Odsunęła się i zamrugała.- Doprawdy, Gray.Czy moglibyśmy zakończyć rozmowę na temat per�fum i skupićsię na tym, czego szukasz?Uśmiechnął się, ujął jej dłoń i spojrzał na usłużnego subiekta.- Ten.- Wskazał największy pierścień w gablocie: ogromny rubin otoczonywianuszkiem diamentów, wsparty na złotej, filigranowej obrączce.- Wielkie nieba - szepnęła Pel, gdy wyciągnięty zza szkła pierścień zalśnił wpromieniach słońca.Gerard uniósł jej dłoń i wsunął jej pierścionek na palec, zadowolony, że pasuje jakulał i nie ściska zbyt mocno rękawiczki.Teraz wyglądała jak mężatka.- Idealny.- Nie.Uniósł brew, dostrzegając niechęć żony.- Czemu nie?- Jest.za duży - sprzeciwiła się.- Ale pasuje do ciebie.- Oparł się o gablotę i uśmiechnął, nie wypuszczając jej dłoni zmocnego uścisku.- Gdy byłem w Lincolnshire.- Byłeś tam? - spytała szybko.- Między innymi - odparł.- Podziwiałem zachody słońca i myślałem o tobie.Czasemsmuga czerwonych chmur miała dokładnie taki odcień jak pasemka twoich włosów.Wświetle ten rubin przybiera niemal dokładnie taki sam kolor.Patrzyła na niego, gdy uniósł jej dłoń do swoich ust.Ucałował najpierw klejnot, apotem wewnętrzną część jej obleczonej w rękawiczkę dłoni, ciesząc się z ponownej bliskości.Wschody słońca spowite cudowną złocistą poświatą przywoływały wspomnienia oEm.Początkowo się ich obawiał.Każdy świt przypominał mu, że nadszedł kolejny dzień,którego jej nie dane było dożyć.Pózniej ciepło słońca okazało się dla niegobłogosławieństwem, przypomnieniem, że ma szansę zmie�nić się na lepsze.Zachody słońca jednak zawsze należały do Pel.Ciemniejące niebo i przyjazna zasłonanocy, obojętna na jego niedoskonałości - to była Isabel, która nigdy nie mieszała się w nieswoje sprawy.Zmysłowy dotyk pościeli i chwila, gdy mógł wypocząć po trudach minionegodnia, to także była Isabel, zrelaksowana na szezlongu w swoim buduarze.Dziwne, że jejbeztroskie towarzystwo zaczęło dla niego tak wiele znaczyć, choć wcześniej, gdy mógł dowoli się nim cieszyć, w ogóle go nie doceniał.- Powinieneś zachować swoje pochlebstwa dla kobiety mniej cynicznej niż ja.- Najdroższa Pel - mruknął z uśmiechem.- Uwielbiam twój cynizm.Nie masz złudzeńco do mojego wypaczonego charakteru.- W tej chwili naprawdę nie mam pojęcia, jaki masz charakter.- Wysunęłaprzytrzymywaną dłoń, a on nie oponował.Wyprostowała się i rozejrzała po niewielkimsklepiku.Widząc, że subiekt wystawia właśnie rachunek za pierścionek, stwierdziła: - Niepojmuję, dlaczego w ogóle rozmawiasz ze mną w ten sposób, Gray.Z tego, co wiem, nigdynie byłeś romantykiem.- Jakiego koloru kwiaty mamy przed domem?- Słucham?- Kwiaty.Wiesz, jakiego są koloru?- Naturalnie.Czerwone.Uniósł brew.- Jesteś pewna?Skrzyżowała przed sobą ręce i też uniosła brew.- Tak, jestem pewna.- A kwiaty w żardynierach od strony ulicy?- Proszę?- W żardynierach przy ulicy zasadzone są kwiaty.Wiesz, na jaki kolor kwitną?Isabel zagryzła dolną wargę.Gerard zdjął rękawiczkę i wysunął jej pełną wargę spod zaciśniętych na niej zębów.- Wiesz czy nie?- Na różowo.- Na niebiesko.Położył jej rękę na ramieniu i pogładził kciukiem mlecznobiałą skórę.%7łar jej ciałasparzył mu palce i popłynął ogniem wzdłuż ręki, rozpalając w nim żądze, których nieodczuwał od lat.Tak długo był wewnętrznie odrętwiały i na wszystko zobojętniały.Odczuwać ten żar, chcieć płonąć pod wpływem jej do�tyku, tak bardzo pragnąć się w niejzanurzyć.Cieszył się z tego.- Kwitną na niebiesko, Pel.- Jego głos brzmiał dużo bardziej ochryple, niżby sobietego życzył.- Zauważyłem, że ludzie uznają za oczywistość to, co widzą na co dzień.Alefakt, że ktoś czegoś nie zauważa, nie oznacza, że to nie istnieje.Isabel dostała gęsiej skórki, którą wyczuł, mimo że miał zgrubiałą skórę na dłoniach.- Błagam.- Odtrąciła jego dłoń.- Nie kłam, daruj sobie piękne słówka i nie próbujzaczarować przeszłości, bo nie wyglądała tak, jak byś dziś sobie tego życzył.Nic dla siebienie znaczyliśmy.Nic a nic.I mnie to odpowiadało.Podobał mi się taki układ.- Zdjęłapierścionek i odłożyła go na ladę.- Dlaczego?- Dlaczego? - powtórzyła za nim [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki