Marina

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I daj mu wygrać.- Z tym akurat nie będzie problemu.Posłusznie podreptałem do salonu, zostawiając ją samą.Germ�n już na mnie czekał.Zasiadłem po drugiej stronie szachowego stolika, pod kryształowym żyrandolem, by spędzić znim jakiś czas, tak jak sobie życzyła jego córka.- Pan zaczyna, panie Oskarze.Wykonałem ruch.Mój przeciwnik zakasłał znacząco.- Przypominam, że piony nie poruszają się w ten sposób.- Przepraszam.- Nie ma o czym mówić.Młodzieńczy impet.Niech mi pan wierzy, zazdroszczę go panu.Młodość to kapryśna kochanka.Zaczynamy ją rozumieć i doceniać dopiero wtedy, gdyodchodzi z innym, by nigdy nie wrócić.Ach, młodość& Ale dość już tych dywagacji.Skupmysię& Pion&O północy jakiś dziwny hałas wyrwał mnie ze snu.Dom tonął w mroku.Usiadłem na łóżkui znów go usłyszałem.Był to stłumiony, dobiegający gdzieś z daleka kaszel.Zaniepokojonywstałem i wyszedłem na korytarz.Hałas dochodził z parteru.Przeszedłem obok sypialniMariny.Drzwi były otwarte, a łóżko - puste.Poczułem lekkie ukłucie strachu.- Marina?Nie doczekałem się odpowiedzi.Na palcach zszedłem po zimnych schodach.U podnóżaschodów dostrzegłem błyszczące w ciemności oczy Kafki.Kot zamiauczał cicho i poprowadziłmnie ciemnym korytarzem.W głębi, spod zamkniętych drzwi sączyło się światło.To tam ktośzanosił się kaszlem.Bolesnym.Gwałtownym.Kafka podszedł do drzwi i zatrzymał się przynich, miaucząc.Delikatnie zapukałem.- Marina?Zapadło długie milczenie.- Odejdz, Oskarze.Jej głos zabrzmiał jak rozpaczliwy jęk.Odczekałem kilka sekund i wszedłem do środka.Stojąca na podłodze świeczka rzucała skąpe światło na wyłożoną białymi kafelkami łazienkę.Marina klęczała, z czołem opartym na umywalce.Trzęsła się i była zlana potem.Koszulanocna, w której wyglądała jak zjawa, przyklejała się do jej ciała.Odwróciła twarz, ale zdążyłemzobaczyć lecącą z jej nosa krew i szkarłatne plamy na piersi.Nie byłem zdolny zareagować.Całkiem, mnie sparaliżowało.- Co ci jest? - wymamrotałem.- Zamknij drzwi - niemal mi rozkazała.- Natychmiast.Zrobiłem co mi kazała, i wróciłem do niej.Płonęła gorączką.Włosy oblepiały jej czołozlane lodowatym potem.Przerażony rzuciłem się, chcąc zawołać na pomoc Germ�na, ale jejdłoń powstrzymała mnie z siłą, o którą trudno ją było podejrzewać.- Nie!- Ale&- Nic mi nie jest.- Właśnie, że jest!- Nie wołaj Germ�na, błagam! Nie rób tego! On i tak nic tu nie pomoże.Już mi lepiej.Czujęsię dobrze.Już mi przeszło.Jej opanowanie zamiast mi się udzielać, przerażało mnie.Czułem, że szuka mojegowzroku.I choć unikałem jej oczu, w końcu poddałem się.Wówczas pogłaskała mnie po twarzy.- Nie bój się.Naprawdę czuję się dobrze.- Blada jesteś jak trup& - wyjąkałem.Wzięła mnie za rękę i przyłożyła ją do swojej piersi.Poczułem serce bijące pod żebrami.Cofnąłem dłoń, skonsternowany.- Widzisz, zipię i żyję.Przyrzeknij mi, że nic nie powiesz Germ�nowi.- A niby dlaczego? - zaprotestowałem.- Możesz mi szczerze powiedzieć, co ci jest?Spuściła wzrok, skrajnie już wymęczona.Zamilkłem.- Musisz mi przyrzec.- Musisz iść do lekarza.- Oskarze, przyrzeknij mi.- Zgoda, ale pod warunkiem, że ty z kolei mi przyrzekniesz, że pójdziesz do lekarza.- Dobrze.Przyrzekam.Zmoczyła ręcznik i zaczęła wycierać sobie nim krew z twarzy.Zły byłem na siebie, że niepotrafiłem jej pomóc.Czułem się całkowicie bezużyteczny.- Niezbyt gustowny widok, co? Pewnie teraz przestanę ci się podobać.- Głupstwa gadasz.Wycierała się w milczeniu, wciąż wpatrując się we mnie.Jej ciało oblepioneprzezroczystym niemal płótnem sprawiało wrażenie niezwykle słabego i kruchego.Ku swemuzdziwieniu nie odczuwałem najmniejszego zmieszania, widząc ją w tym stanie.A i po niej niewidać było żadnych oznak zawstydzenia z powodu mojej obecności.Wytarła cały pot i krew ztwarzy i ciała.Ręce jej drżały.Dostrzegłem wiszący na drzwiach czysty szlafrok kąpielowy iokryłem nim jej ramiona.Marina włożyła go na siebie, przewiązała się i odetchnęła głęboko.- Co mogę zrobić? - zapytałem skołowany.- Zostań przy mnie.Usiadła przed lustrem.Wzięła szczotkę i spróbowała uczesać zmierzwione od wycieraniaręcznikiem włosy.Szybko się poddała, brakowało jej sił.- Pozwól, ja cię uczeszę - powiedziałem, biorąc szczotkę z jej rąk.Czesałem ją w milczeniu.Od czasu do czasu nasze spojrzenia spotykały się w lustrze.Wpewnym momencie Marina chwyciła raptownie moją dłoń i przycisnęła ją do twarzy.Poczułemspływające po jej policzku łzy, ale zabrakło mi odwagi, żeby zapytać, dlaczego płacze.Odprowadziłem Marinę do sypialni i pomogłem jej się położyć.Nie dygotała już, a napoliczki wracał rumieniec.- Dziękuję - wyszeptała.Uznałem, że najlepiej będzie zostawić ją samą, by spokojnie odzyskała siły, wróciłem doswego pokoju.Wyciągnąłem się na łóżku i spróbowałem zasnąć, ale bezskutecznie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki