Sołtysik Marek Legowisko szakali

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Taki widocznie kaprys.Kiedy w pomieszczeniu, do którego Fetter zaglądał, trzasnę-ły drugie drzwi, odwrócił się - i te pierwsze drzwi zostawiłotwarte.Podszedł do Anki z otwartymi ramionami.- Akuszerkę, tę moją niby asystentkę, która zastępujebiednego Jaśka, ech, ech, co z ludzi robi gruzlica, wysłałem popapieroski.Jesteśmy sami.- Anka zesztywniała.- Julijka, sły-szysz, ćwiczy w bawialni na dole pod okiem mojej żony, bo tacoś nie ufa temu muzykusowi, co daje lekcje.Aleś cudna!- Jedno mi powiedz, Władku.Ale bez tych gładkich cywili-zacyjnych pierdoł, tych ę, ą wszystkich! Czy ty wierzysz, że janie jestem agentką?- Czy muszę wierzyć, że nie jesteś agentką? Nie muszę.Boja wiem o tym! - Nagle ukląkł przed nią.- Choćbym nawet niechciał, do jasnej cholery!Objął Ankę za nogi, wstawał, opierając się o nią, przylgnąłtwarzą do bioder, brzucha, do ud, znów do brzucha, chciał ca-łować - wyśliznęła mu się.Podeszła do okna i patrzyła, jak ga-zownik zapala latarnię uliczną.Fetter sunął ku niej, lecz zastygłw pół ruchu, ponieważ urwał się na dobre dzwięk skrzypiec.- Przecież kto ma wiedzieć lepiej jak nie ja, że nie jesteś -szeptał urywanym głosem.- Usłużni koledzy donieśli, gdzietrzeba, że podczas porannych obchodów w szpitalu nie zasta-wano cię przy niemowlęciu nieraz i przez kilka dni z rzędu.Aatwe stąd podejrzenie, że wtedy potajemnie jezdziłaś doWarszawy i spotykałaś się z tymi z ochrany.Co za głupcy! Gdy-byż wiedzieli, jak nam - kochana, tobie i mnie - było cudowniew tym czasie w naszym ciepłym, naszym tak niekiedy niepo-wtarzalnie rozkosznym, miłosnym pied-�-terre.Anka stała nadal z czołem przy szybie.- A gdybyś nagle to wszystko stracił?- Co? Co gdybym stracił?- Pozycję, dochody, zaszczyty, katedrę uniwersytecką, pie-niądze, to tutaj całe mieszkanie, fortepian, powozy, laboratorium,114jedną trzecią kliniki, akcje, wszystkie udziały, prosperującąhodowlę koni pełnej krwi, willę w Marienbadzie; i żona gdybyod ciebie uciekła z dziećmi?Mówiąc to, odwróciła się.Zmieniona.Oczy zaczerwienione.Rozglądała się z pozoru znacząco (w istocie półprzytomnie) poobszernym, zasobnie urządzonym gabinecie.Trafiała wciąż na odpór w postaci milczenia mężczyzny.Mówiła dalej, spokojnie: - Mógłbyś być jedynym świadkiem wmojej sprawie.Wyszłabym z honorem.A tamci może by zostalipogrążeni raz na zawsze.Wiem.Nie zwariowałam.Nie możnamieć skarbu na zawołanie.- Znowu zaczęła się rozglądać i na-gle wbiła wzrok w profesora Fettera: - No tak, ale ty byś zwa-riował, gdybyś to wszystko nagle stracił.Za dużo tego nazbiera-łeś.żeby nie zwariować.I starszy już jesteś.Fetter porozpinał kitel i tak grzebał w wewnętrznej kieszenisurduta, jakby chciał stamtąd wyszarpnąć serce.TymczasemAnka przeszła do łagodniejszej części gabinetu - gdzie kwiaty wwazonach, ciasteczka, francuskie bomboniery, lustra, syfon zwodą sodową - wzięła ze stolika torebkę, złym trafem (a możecudem, bo u niej, tak uważającej, to niespotykane) wypuściła jąz rąk.Na dywan wypadła cała zawartość z eksponującym sięnatrętnie, pysznie a groznie rewolwerem.Fetter dobiegł, znówukląkł, skrzętnie pomagał, wrzucał jej notesik z przytroczonymołówkiem z miedzianą skuwką, pastylki miętowe, haftowanąchusteczkę, nim jeszcze zaczęła zbierać; podczas gdy ona byłazajęta układaniem w kalendarzyku karteluszków, chwycił re-wolwer - i natychmiast tak dostał po łapie, że broń niebez-piecznie upadła i uskoczyła poza dywan, na podłogę.Wstał,zrobił parę kroków - i jednak podniósł, odniósł.Już spokój.To,co wcześniej wygrzebał z zanadrza, okazało się banknotami.Teraz te sześć albo siedem zadrukowanych papierków trzymałnad kucającą.(Mogło mu się zdawać, że Anka już tu będzie kucać wiecz-nie).Podniosła głowę i spojrzała na Fettera tak, jakby tenchciał jej ofiarować martwego od tygodnia gołębia.- Zawsze to coś, zawsze, zawsze - mówił zduszonym szeptem115- dla pamięci o nieżyjącym dziecku naszym i, najwspanialszaistoto pod słońcem, na lepszy los Irci.Zawsze to, zawsze, Anko,pókim żyw.- i wcisnął jej te pieniądze.Prosto z dłoni wrzuciła je do otwartej torebki.Jeden zbanknotów nie chciał sfrunąć.Krzyknęła:- Pieniądze lepią mi się do rąk!Fetter zdziwiony, nawet już podejrzliwy, uskoczył.Anka wreszcie odlepiła banknot, wygładziła go, wrzuciła dotorebki, wytarła chusteczką ręce - i wszystko to robiła natural-nie.- Ciasteczko bardzo słodkie przed chwilą jadłam.Rękąjadłam.i stąd to.Sam mnie poczęstowałeś.43.Cień zdrady.Zdrada?Gabriel w pięknym czarnym ubraniu leżał wstrząsanydrgawkami na plugawym posłaniu malarza w mansardzie hote-lu Astoria.Malarz miał ręce i czoło brudne od rozmaitych farb, a na so-bie - zupełnie wyjątkowo - biały kitel zapięty po szyję i ze stój-ką.Oderwany od pracy, mógł sądzić, że nie nadaje się jeszczedo życia pozaartystycznego, gdyż od odległej chwili, gdy usły-szał hałasy i jęki za drzwiami i w końcu wciągnął gościa z ciem-nego korytarza, niewiele się zmieniło, i to, co widział i słyszał,brzmiało nadal jak pomruk z zaświatów.Gabriel bowiem, roz-gorączkowany (w malignie?) stękał:- Nie powiedziałem Wisience mojej o tym samobójcy uDymla, nie mogłem jej powiedzieć, bo do tej pory nie mogę sięwyzbyć pogardy do samego siebie.A pan do siebie nie czujepogardy? Siedzieliśmy, panie, jak w cyrku, patrząc na tragedięczłowieka.Panie kochany, jak Nerony jakie! Teraz za pózno.Wisieńka odkryje ukrywane przeze mnie.- Rozkaszlał się.-Tak, już wie, żem ukrywał.i koniec, panie; właśnie.- Będzie dobrze, panie Gabrielu - powiedział malarz, na-chylił się nad leżącym, wprawnie zrobił mu zastrzyk i odłożył116strzykawkę na stolik przywalony książkami, gdzie na uprząt-niętym, ciemnym fragmencie blatu srebrzył się pojemnik dogotowania igieł.Gabriel zastygł.Blask świecy nadawał jego twarzy ton nie-pokojąco żółty.Malarz podszedł do obrazu.No, wielka zmianaw portrecie Gabriela Husiatyckiego! Jego postać stojąca - którąniedawno podziwiał Stefan Korowski - zeszła na drugi plan.Napierwszym planie teraz Gabriel przerzucony przez całą szero-kość płótna.Na krzyż.44.Szkoda zmarnowaćStefan stał na ganku.Pił piwo.Przeciągnął się, odstawiłszklanicę na poręcz pod okapem, gdzie w cynowej rynce chło-dziła się bateria jasnego marcowego grybowskiego i porteru.Oj, święty spokój pod Limanową! Cztery bielutkie kolumienki,w oknach pelargonie, wczesne niedzielne słoneczne popołu-dnie.Zamierzył się, żeby zabić wielką muchę, która wreszcieusiadła na oknie.W szybie odbił się zarys rześko idącej służą-cej.Stefan odwrócił się i gęba mu się sama zaśmiała do tejkondensacji świeżości, urody i wdzięku.- Wykąpałam się w rzece!- To już czas.- osłupiał - żeby kąpać się w rzece? Patrzyłzafascynowany.- Woda się ogrzała, bo w tym roku gorąco - mówiła, uśmie-chając się do siebie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki