[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dialektyka wolności w sferze życia społecznego w ujęciu Marksa polega na tym że w wyniku aktów wolności wyrażających się w sferze pracy ludzkiej powstaje - jako konieczny ale nie zamierzony rezultat tych działań- obszar, który kształtując się i utrzymując dzięki owym aktom wolności, przekształca się w ich przeciwieństwo , w deterministyczny porządek funkcjonujący na podobieństwo porządku naturalnego.W Marksistowskiej teorii wizji człowieka i świata nie idzie zgoła o to by człowiek zyskał taki wymiar wolności dzięki któremu mógłby wyzwolić się całkowicie od konieczności natury przyrodniczej, ale o to by wykorzystując racjonalnie przyrodę stworzył taką formę uspołecznienia która umożliwiłaby mu pełną afirmację jako podmiotu kreatywnego w sferze życia społecznego.Innym filozofem który rozważał temat wolności woli człowieka był Albert Camus.Pochodził z biednej rodziny francuskich kolonów, urodził się w 1913 r.i wychował w Algierii.W 1930 r.Zdał maturę i zapisał się na studia humanistyczne, które ukończył w 1936 pracą magisterską o związkach chrześcijaństwa z kulturą Grecką na podstawie dzieł Platona i św.Augustyna.Po ukończeniu studiów miał zostać wykładowcą filozofii gdy choroba dwukrotnieuniemożliwiła mu przystąpienie do konkursowego egzaminu.Dlatego nie został filozofem w tym sensie w jakim są nimi akademicy.Musiał zostać pisarzem.Jego najsłynniejsze dzieła to: „Kaligula”, „Dżuma”, „Obcy”.Camus był jednym z egzystencjalistów.Egzystencjalizm - powojenny styl w kulturze Francuskiej.Jeśli w tym znaczeniu mówi się o egzystencjalizmie, obok nazwiska Camusa i oczywiście Sartre'a -patrona kierunku padają nazwiska innych pisarzy Jeana Geanta, Borisa Viana.Istnieje jednak pewien kłopot z definicją egzystencjalizmu ponieważ każdy z ówczesnych filozofów, oprócz dzieł, które ukształtowały egzystencjalizm, w innych tekstach rozwijał myślenie odróżniające się wyraźnie od tego co mogło być wspólną podstawą kierunku.Camus powiedziałby, ze człowiek czuje się w świecie wygnańcem.Oznacza to, że człowiek o ile jest w świecie, nie może być w domu, w świecie zaś nie jest u siebie.Absurd bierze się z tego że żadne poza światem nie istnieje i człowiek właśnie w świecie a nie gdzie indziej musi być u siebie.Będąc w świecie obcym, człowiek choć to absurdalne, jest jednak w domu i u siebie.Przecież egzystencja, życie ludzkie jest tu i nie ma żadnego tam.Nawet więc jeśli tam bardziej niż tu byłoby domem gdy nie ma tam dom musi być tu.Camus sądzi że sama myśl o tam - choćby myśl o religijnym tam utrudnia oswojenie tu i pogłębia jeszcze poczucie absurdu.Natomiast przekonanie że absurdalne tu - w- świecie jest jedynym domem człowieka, pozwala to uczucie absurdu przezwyciężyć.Problem o którym Camus zawsze pamiętał i na wiele sposobów pisał to że myślenie absurdalne nie ma ograniczeń w dziedzinie moralnej.Przez długie wieki kultura europejska strzegła moralnego prawa, uzasadniała je w religii albo w filozofii, budowała humanizm jako niepodważalny fundament wartości i norm postępowania.Epoki współczesnej (Camus wiedział to jeszcze przed II wojną światową) nie sposób jednak pogodzić z religijnym kodeksem nakazów i zakazów ani z przekonaniem humanistów, że człowiek jest najwyższą wartością.Doświadczenie świata, w jakim żyjemy, przeczy obowiązywaniu prawa moralnego i idealnemu poszanowaniu społeczeństwa.Świadczy też o pułapce, w jaką wpędziła się filozofia humanizmu czyli myślenie nowożytnej Europy, próbując połączyć moralność z przekonaniem o wolności ludzkiej i określając człowieka jako istotę całkowicie rozumną.Pojęcie absurdu pozwala inaczej traktować tę ludzką rozumność a także wolność i moralność.Prawdziwą raną tego świata jest jego absurdalność.Lekarstwem nie są normy prawa moralnego ani reguły rozumu: ludzkie decyzje są indywidualne i samotne.Świat człowieka według Camusa pozostanie albo zły albo szalony , czyli nie rozumny - absurdalny właśnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.Dialektyka wolności w sferze życia społecznego w ujęciu Marksa polega na tym że w wyniku aktów wolności wyrażających się w sferze pracy ludzkiej powstaje - jako konieczny ale nie zamierzony rezultat tych działań- obszar, który kształtując się i utrzymując dzięki owym aktom wolności, przekształca się w ich przeciwieństwo , w deterministyczny porządek funkcjonujący na podobieństwo porządku naturalnego.W Marksistowskiej teorii wizji człowieka i świata nie idzie zgoła o to by człowiek zyskał taki wymiar wolności dzięki któremu mógłby wyzwolić się całkowicie od konieczności natury przyrodniczej, ale o to by wykorzystując racjonalnie przyrodę stworzył taką formę uspołecznienia która umożliwiłaby mu pełną afirmację jako podmiotu kreatywnego w sferze życia społecznego.Innym filozofem który rozważał temat wolności woli człowieka był Albert Camus.Pochodził z biednej rodziny francuskich kolonów, urodził się w 1913 r.i wychował w Algierii.W 1930 r.Zdał maturę i zapisał się na studia humanistyczne, które ukończył w 1936 pracą magisterską o związkach chrześcijaństwa z kulturą Grecką na podstawie dzieł Platona i św.Augustyna.Po ukończeniu studiów miał zostać wykładowcą filozofii gdy choroba dwukrotnieuniemożliwiła mu przystąpienie do konkursowego egzaminu.Dlatego nie został filozofem w tym sensie w jakim są nimi akademicy.Musiał zostać pisarzem.Jego najsłynniejsze dzieła to: „Kaligula”, „Dżuma”, „Obcy”.Camus był jednym z egzystencjalistów.Egzystencjalizm - powojenny styl w kulturze Francuskiej.Jeśli w tym znaczeniu mówi się o egzystencjalizmie, obok nazwiska Camusa i oczywiście Sartre'a -patrona kierunku padają nazwiska innych pisarzy Jeana Geanta, Borisa Viana.Istnieje jednak pewien kłopot z definicją egzystencjalizmu ponieważ każdy z ówczesnych filozofów, oprócz dzieł, które ukształtowały egzystencjalizm, w innych tekstach rozwijał myślenie odróżniające się wyraźnie od tego co mogło być wspólną podstawą kierunku.Camus powiedziałby, ze człowiek czuje się w świecie wygnańcem.Oznacza to, że człowiek o ile jest w świecie, nie może być w domu, w świecie zaś nie jest u siebie.Absurd bierze się z tego że żadne poza światem nie istnieje i człowiek właśnie w świecie a nie gdzie indziej musi być u siebie.Będąc w świecie obcym, człowiek choć to absurdalne, jest jednak w domu i u siebie.Przecież egzystencja, życie ludzkie jest tu i nie ma żadnego tam.Nawet więc jeśli tam bardziej niż tu byłoby domem gdy nie ma tam dom musi być tu.Camus sądzi że sama myśl o tam - choćby myśl o religijnym tam utrudnia oswojenie tu i pogłębia jeszcze poczucie absurdu.Natomiast przekonanie że absurdalne tu - w- świecie jest jedynym domem człowieka, pozwala to uczucie absurdu przezwyciężyć.Problem o którym Camus zawsze pamiętał i na wiele sposobów pisał to że myślenie absurdalne nie ma ograniczeń w dziedzinie moralnej.Przez długie wieki kultura europejska strzegła moralnego prawa, uzasadniała je w religii albo w filozofii, budowała humanizm jako niepodważalny fundament wartości i norm postępowania.Epoki współczesnej (Camus wiedział to jeszcze przed II wojną światową) nie sposób jednak pogodzić z religijnym kodeksem nakazów i zakazów ani z przekonaniem humanistów, że człowiek jest najwyższą wartością.Doświadczenie świata, w jakim żyjemy, przeczy obowiązywaniu prawa moralnego i idealnemu poszanowaniu społeczeństwa.Świadczy też o pułapce, w jaką wpędziła się filozofia humanizmu czyli myślenie nowożytnej Europy, próbując połączyć moralność z przekonaniem o wolności ludzkiej i określając człowieka jako istotę całkowicie rozumną.Pojęcie absurdu pozwala inaczej traktować tę ludzką rozumność a także wolność i moralność.Prawdziwą raną tego świata jest jego absurdalność.Lekarstwem nie są normy prawa moralnego ani reguły rozumu: ludzkie decyzje są indywidualne i samotne.Świat człowieka według Camusa pozostanie albo zły albo szalony , czyli nie rozumny - absurdalny właśnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]