15. Robert Jordan Koło Czasu t8 cieżka Sztyletów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na szczycie wzgórza Nynaeve Uzdrowiła ich licz-ne obrażenia, nic prawie nie mówiąc, a już na pewno za nic ich nie karcąc.Niezwykły tobył znak, ale z pewnością mile widziany.Ulga Nynaeve, że oto odnalazła je żywe, zma-gała się na jej twarzy z niepokojem.Okazało się, że przed Uzdrowieniem jej rany należy wpierw usunąć seanchański bełtz uda Birgitte, a do tego niezbędna będzie siła Lana.Podczas operacji Birgitte tylko syk-nęła przez zęby, mimo że z twarzy złotowłosego Strażnika uciekła wszelka krew, Elaynezaś dzięki więzi poczuła ukłucie śmiertelnego bólu, bólu tak ogromnego, że miała ocho-tę głośno wrzasnąć. Tai shar Kandor mruknął Lan, ciskając na ziemię grot bełtu tak ostrego, że mógłprzebić najgrubszą zbroję.Prawdziwa krew Kandoru.Birgitte zamrugała, a on milczałprzez chwilę. Wybacz, jeśli się pomyliłem.Na podstawie twojego ubioru uznałem, żepochodzisz z Kandoru. O, tak. wydyszała Birgitte. Pochodzę z Kandoru. Uśmiechała się z wysił-kiem, zapewne z bólu, natomiast zniecierpliwiona Nynaeve odganiała już Lana, chcącjak najszybciej położyć na niej swe dłonie.Elayne miała nadzieję, że ta kobieta wieo Kandorze coś więcej niż tylko tyle, że to takie państwo, kiedy Birgitte rodziła się poraz ostatni, mapa świata jeszcze nie obejmowała Kandoru.�w epizod należało trakto-wać chyba jako omen.Pięć mil drogi wiodącej do krytego dachówkami dworu Birgitte przejechała razemz Nynaeve na jej krępej brązowej klaczy, a Elayne i Aviendha dosiadły wspólnie wyso-kiego ogiera Lana.W każdym razie w siodle siedziała sama Elayne, Aviendha obejmo-wała ją w pasie od tyłu, a Lan prowadził Mandarba.Dobrze ułożone rumaki bojowe po-342trafiły być taką samą bronią jak miecz i bywały grozne dla nie znanych sobie jezdzców. Bądz pewna siebie, dziewczyno zawsze powtarzała jej Lini ale nie nazbyt pew-na , i Elayne starała się o tym pamiętać.Pamiętać zwłaszcza o tym, że nad zdarzeniamima kontrolę nie lepszą niż panowanie nad wodzami Mandarba.Kiedy dojechali do trzypiętrowego kamiennego domostwa, pan Hornwell, krępy i si-wowłosy, oraz pani Hornwell, nieznacznie tylko szczuplejsza i nie tak siwa, ale nad wy-raz podobna do męża, zapędzili wszystkich ludzi, którzy pracowali w majątku, a takżePol, pokojówkę Merilille, oraz odzianych w biało-zielone liberie służących z Pałacu Ta-rasin do szykowania noclegu dla ponad dwustu gości, przeważnie kobiet, którzy poja-wili się jakby znikąd, i to tuż przed zapadnięciem nocy.Przygotowania miały zaskaku-jąco sprawny przebieg, mimo że niektórym mieszkańcom majątku zdarzało się niekie-dy przystanąć i zagapić na pozbawione śladów wieku oblicza Aes Sedai, na Strażnikóww mieniących się płaszczach, względnie na odziane w barwne jedwabie kobiety z Lu-du Morza.Kuzynki z Rodziny stwierdziły, że teraz już mogą się bać i popłakać sobiedo woli, nie zważając na to, co mówi im Reanne i członkinie Kółka Dziewiarskiego, Po-szukiwaczki Wiatru narzekały, że oto znalazły się tak daleko od morza, wbrew ich woli,co głośno podkreślała Renaile din Calon, natomiast arystokratki i rzemieślniczki, którejeszcze niedawno za wszelką cenę chciały uciec przed tym, co im groziło w Ebou Dar,gotowe nawet były nieść cały swój dobytek na plecach, teraz dąsały się, gdy pokazanoim posłania przygotowane na stryszku z sianem.Kiedy Elayne i jej przyjaciółki dotarły nareszcie do majątku a wielka czerwonakula słońca muskała już zachodni horyzont wielki rwetes i bieganina wokół dworui otaczających go krytych słomianymi strzechami zabudowań zdążyły rozkręcić się nadobre, przy czym Alise Tenjile, ciepło uśmiechnięta i nieubłagana niczym lawina, zda-wała się panować nad wszystkim znacznie lepiej niż Hornwellowie.Kobietom z Rodzi-ny, które rozszlochały się jeszcze rozpaczliwiej, gdy Reanne spróbowała je pocieszyć,wystarczyło tylko jedno mruknięcie Alise i zaraz otarły łzy, po czym zaczęły się krzą-tać z wprawą nabytą podczas wielu lat, kiedy to musiały same dbać o swoje interesy wewrogim świecie.Wyniosłe arystokratki z małżeńskimi nożami dyndającymi w owal-nych, obrzeżonych koronką dekoltach i rzemieślniczki, które demonstrowały niemaltyle samo arogancji co ciała, nawet jeśli nie obleczonego w jedwabie, wzdrygały się nawidok zbliżającej się Alise i natychmiast czmychały w stronę wysokich stodół, tuląc dopiersi tobołki i głośno się zarzekając, że pomysł spania na sianie zawsze im się wyda-wał kuszący.Również Poszukiwaczki Wiatru, w tym kobiety cieszące się wielkim auto-rytetem wśród Atha an Miere, przestawały narzekać, kiedy obok była Alise.Nawet Sa-reitha, która jeszcze nie dorobiła się charakterystycznego oblicza Aes Sedai, spojrzałaz ukosa na tę kobietę i odruchowo dotknęła szala z brązowymi frędzlami, jakby chciałasobie przypomnieć, że ciągle go ma na sobie.Wreszcie Merilille Merilille, której nic343nigdy nie wytrącało z równowagi obserwowała Alise z mieszaniną aprobaty i jawne-go zdumienia.Nynaeve zsiadła niezdarnie z konia przed frontowymi drzwiami dworu, spojrzałaspode łba na Alise, potraktowała swój warkocz jednym, zdecydowanym szarpnięciem,którego tamta, zanadto zajęta, nie zauważyła i dopiero wtedy wkroczyła do środka, podrodze ściągając niebieskie rękawiczki i mrucząc coś pod nosem.Lan, który odprowa-dzał ją wzrokiem, zaśmiał się cicho, ale kiedy Elayne zsiadła z konia, natychmiast stłu-mił śmiech.Zwiatłości, jakiż on miał zimny wzrok! Dla dobra Nynaeve żywiła nadzieję,że tego mężczyznę uda się uchronić przed przeznaczeniem, a jednak teraz, kiedy wej-rzała w jego oczy, niemal straciła wiarę. Gdzie Ispan? mruknęła, jednocześnie pomagając Aviendzie przy zsiadaniuz konia.Tyle towarzyszących im kobiet wiedziało o Aes Sedai, Czarnej siostrze, trzy-manej przez nie w niewoli, że informacja musiała się rozejść po majątku niczym ogieńpo uschłej trawie, niemniej jednak trzeba było w miarę oficjalnie uprzedzić tutejszych,z kim mają do czynienia. Adeleas i Vandene zabrały ją do małej chatki drwala, pół mili stąd odparł rów-nie cicho. Moim zdaniem, przy takim zamieszaniu nikt nie zauważył kobiety z wor-kiem na głowie.Siostry obiecały, że zostaną tam z nią na noc.Elayne zadygotała.Wychodziło na to, że gdy tylko wzejdzie słońce, ta kobieta zno-wu będzie przesłuchiwana.Znajdowali się już na terytorium Andoru, co sprawiało, żeprzejmowała się tym o wiele bardziej, prawie jakby sama wydała rozkaz.Niebawem siedziała w miedzianej wannie, rozkoszując się perfumowanym mydłemi tym, że jej ciało jest znowu czyste, śmiejąc się i bryzgając wodą na Birgitte, która nu-rzała się w drugiej wannie i też na nią pryskała, obie chichotały na widok Aviendhy,która krzywiła się przerażona, że oto siedzi po piersi w wodzie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki