Boyd William Bez wytchnienia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie potrafiła w wielkiej maszynie dojrzeć trybiku zwanego Eva De-lektorską.Nagle uświadomiła sobie, że straciła już z pola widzenia samąmaszynę. Nie nam o to pytać - powiedział Morris i z żalem pomyślała, żema rację.Wykroiła mały kawałek turbota i włożyła do ust - pyszny.Jakmiło było siedzieć sobie tu w Brukseli, z dala od sterty francuskich i rosyj-skich gazet, jeść z tym uroczym, kulturalnym, młodym człowiekiem. Nienarozrabiaj, szukając odpowiedzi, nie psuj tego, co masz - powiedziałasobie.Konferencja prasowa odbyła się pod przewodnictwem podsekretarza stanui miała zaprezentować stanowisko belgijskiego rządu dotyczące inwazjiRosji na Finlandię.Przy drzwiach poproszono Evę o nazwisko i inne dane,a potem dołączyli z Morrisem do około czterdziestu innych dziennikarzy iwysłuchali przemowy podsekretarza.Po minucie czy dwóch Eva odpłynęłamyślami gdzie indziej.Przypomniał jej się ojciec, którego ostatnio widziaław Paryżu, w sierpniu, podczas kilkudniowego urlopu przed wyjazdem doOstendy.Wyglądał mizernie - był bardzo szczupły, a zmarszczki pod brodąstawały się coraz bardziej widoczne.Zauważyła, że jego dłonie drżą nawetpodczas spoczynku.Najbardziej zaniepokoił ją tik - nieustannie oblizywałwargi.Spytała go, czy nie chce mu się może pić, a on się zdziwił.Nie,skądże znowu, dlaczego pyta? Pomyślała, że może to uboczny skutek le-ków, które dawano mu na serce, ale nie mogła już dłużej się okłamywać -jej ojciec wkroczył na powolną drogę ku schyłkowi życia.Lata energiczne-go staruszka już minęły i teraz zaczynała się dla niego ostatnia ziemskabitwa.Pomyślała, że przez te kilka miesięcy, kiedy jej nie było, przybyłomu dziesięć lat.Ir�ne była wręcz oziębła i nie wykazywała żadnego zainteresowania jejnowym życiem w Anglii.Kiedy Eva spytała o zdrowie ojca, Ir�ne podzię-kowała jej uprzejmie, mówiąc, że wszyscy lekarze są z niego bardzo zado-woleni.Kiedy ojciec spytał ją o pracę, powiedziała mu, że pracuje w łącz-ności i że jest teraz ekspertką w dziedzinie alfabetu Morse'a.81- Kto by pomyślał?! - wykrzyknął.Na chwilę wróciła mu dawna ener-gia, położył jej swoje drżące dłonie na ramionach i dodał cicho, tak żebyIr�ne nie słyszała: - Podjęłaś słuszną decyzję, moja droga.Dobra dziewczynka.Morris dotknął jej łokcia i wyrwał ją z zadumy.Podał jej kawałek pa-pieru.Było to pytanie po francusku.Popatrzyła na nie, nic nie rozumiejąc.- Romer chce, żebyś je zadała - wyjaśnił Morris.- Dlaczego?- Zdaje się, że dzięki niemu zyskamy powszechny szacunek.Więc kiedy podsekretarz stanu skończył swoje przemówienie,a prowadzący dyskusję poprosił o pytania, Eva poczekała, aż zadało jeczterech czy pięciu dziennikarzy, i podniosła rękę.Prowadzący dojrzał ją iwskazał:- La Mademoiselle, l�.Wstała.- Eve Dalton - przedstawiła się.- Agence d'Information Nadal.Zau-ważyła, że prowadzący skrzętnie zapisuje jej imię, a potem - gdy kiwnąłgłową - zadała pytanie.Nie miała tak naprawdę pojęcia, czy jest ono ważneczy nie.Chodziło o jakąś partię mniejszościową w parlamencie, VlaamsNationaal Verbond, i jej politykę La neutralit� rigoureuse.Wywołała sporąkonsternację - podsekretarz odpowiedział szorstko i z lekceważeniem, alenatychmiast podniósł się las rąk.Usiadła, a Morris posłał jej ukradkiemuśmiech.Po pięciu minutach dał jej znak, że czas na nich, i wyszli dyskret-nie bocznym wyjściem.Przebiegli przez Grand Place pogrążony w zacina-jącym deszczu i schronili się w kawiarni.Siedzieli w środku, palili i popija-li herbatę, wyglądając przez okna na bogato zdobione, strzeliste fasadybudynków okalających olbrzymi plac - zaklęte w nich poczucie zupełnejpewności siebie i dobrobytu przypominało o minionych wiekach.Deszczwzmagał się, a kwiaciarki pospiesznie pakowały swoje stoiska, kiedy zła-pali taksówkę.Do Ostendy podróżowali już swoim samochodem bez prze-szkód i opóznień.Tym razem nie było już żadnych konwojów na drodze w Ghent i jechalibardzo szybko - do domu dotarli na siódmą wieczorem.W drodze82rozmawiali o tym i o tamtym, nie tracąc ani na chwilę czujności - jak wszy-scy ludzie Romera.Mieli poczucie pewnej solidarności, przynależności domałej drużyny wybranych - temu nie dało się zaprzeczyć - ale nie było totak naprawdę najważniejsze.Nikt nie był szczery ani otwarty.Ich rozmowyograniczały się do frywolnych uwag, bezbarwnych uogólnień.Nigdy niepadały żadne konkretne szczegóły z ich przeszłości, żadne miejsca czy datyz czasów przed Romerem.- Twój francuski jest wspaniały - powiedział Morris.- Pierwsza klasa.- Tak, jakiś czas mieszkałam w Paryżu.- I w zamian spytała, jak długozna Romera [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki