Faulkner William Absalomie,Absalomie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak,więc na razie nikt nie zwrócił uwagi na to, że go już wcale nie widać w miasteczku; to dopierolekarz okręgowy powiedział dziadkowi, że on zachorował na żółtą febrę i że Judith go przeniosłado dużego domu i pielęgnowała, i teraz sama jest chora.Dziadek poprosił wtedy lekarza ozawiadomienie panny Coldfield, po czym pojechał do Setki Sutpena.Nie zsiadł z konia; zacząłtylko wołać, aż Clytie wyj�rzała z jednego z okien na piętrze i powiedziała - Im nic nie trzeba.W ciągu tego samego tygodnia dziadek się dowiedział, że Clytie miała czy też ma jednakrację, bo tak czy owak, rzeczywiście nic im już nie trzeba, chociaż to Judith umarła pierwsza.- Och - powiedział Quentin. Właśnie - pomyślał.- Za dużo, za długo mi o tym opowiadali.I przypomniał sobie, jak patrząc w tym deszczu pod cedrami na piąty grób, doszedł downiosku, że ów ktoś, kimkolwiek był, kto pochował Judith, widocznie bał się, żeby pozostaliumarli nie zarazi�li się od niej żółtą febrą, i dlatego ona leży po przeciwnej stronie, tak daleko odpozostałych grobów, jak tylko pozwala na to szerokość tego cmentarzyka.I pomyślał wtedy: Tym razem ojciec już mi nie potrzebuje mówić: Zastanów się� - bojeszcze zanim odczytał napis na tym pią�tym nagrobku, już wiedział, kto go zamówił i postawił.Nie podszedł tam jednak od razu, jeszcze stał przy grobie Charlesa Etienne Saint-Valery Bona iwyobrażał sobie, jakie to staranne, drukowanymi lite�rami wypisane wskazówki Judith musiała(może nawet otrząsając się z maligny) dać Clytie, kiedy sobie uświadomiła nadchodzącą śmierć; iwyobrażał sobie, jak Clytie musiała żyć przez następne lat dwana�ście, wychowując to dzieckourodzone w starej chacie niewolników, jak musiała skąpić i oszczędzać pieniądze, żeby do końcaspłacić nagrobek, na który Judith złożyła u dziadka sto dolarów przed dwu�dziestu czterema laty;wyobrażał sobie, jak ona (Clytie) przywoziła to pieniądze i kiedy dziadek wzbraniał się, nie chciałich przyjąć, stawiała na biurku zardzewiałą blaszankę pełną pięcio - i dziesięciocentówek iposzarpanych banknotów, po czym bez słowa wychodziła z kancelarii.I z tego piątego nagrobka również musiał odgarnąć mokre cedrowe igły, żeby odczytać napis;patrząc na te litery, tak samo jak tamte powoli wyłaniające się pod jego ręką, zastanawiał się wmilczeniu, jak to się stało, że igliwie mogło do nich przywierać całe i nienaruszone, zamiastzmienić się w popiół w chwili zetknięcia z tą szorstką, nieubłaganie nienawistną grozbą:JUDITH COLDFIELD SUTPEN, C�RKA ELLEN COLDFIELD.URODZONA 3PAyDZIERNIKA 1841 R.CIERPIAAA ZNIEWAGI I MOZOAY TEGO ZWIATA PRZEZ 42 LATA: 4 MIESICE I 9DNI.ODESZAA NA WIECZNY ODPOCZYNEK 12 LUTEGO 1884 R.ZATRZYMAJ SI, ZMIERTELNIKU;POMNIJ PR�%7łNOZ I GAUPOTI STRZE%7ł SI.Teraz to sobie przypominając myślał: Tak.Nie potrzebowałem pytać, kto ułożył to epitafium,kto to postawił - i myślał: Właśnie, za dużo, za długo mi o tym opowiadali.Nie potrzebowałemwtedy słuchać, ale słyszeć to musiałem i teraz znów słyszeć to muszę, bo on, Shreve, podchodzi dotego akurat tak jak ojciec: Pięknym życiem żyją kobiety - naprawdę pięk�nym. Samym oddechemczerpią pokarm i napitek z pięknej i rozrze�dzonej nierzeczywistości, w której cienie i kształtyfaktów rzeczywi�stych-narodzin i żałoby, cierpienia, zdumienia i rozpaczy-poruszają się na nibyjak żywe obrazy podczas zabawy w szarady na ogrodo�wym przyjęciu, doskonałe w każdymgeście, pozbawione znaczenia, rozbrojone z jakichkolwiek zdolności do uczynienia krzywdy.Tennagrobek zamówiła panna Rosa.Obarczyła tą sprawą sędziego Benbowa.Benbow był opiekunemspadku po jej ojcu, nie wyznaczonym wprawdzie przez żaden testament, bo pan Coldfield przecieżtesta�mentu nie spisał, jak i nie zostawił majątku oprócz domu i wypatroszonego kompletniesklepiku.Więc sędzia Benbow musiał sam sie�bie wyznaczyć - zapewne sam się wybrał na jakimśkonklawe sąsiadów panny Coldfield, tych obywateli, którzy się gromadzili ce�lem omówienia jejspraw i ustalenia, co dalej z nią robić, kiedy już było jasne, że nic na tym świecie, z pewnościążaden człowiek, ża�den zespół ludzi nie zdoła jej nigdy skłonić, by wróciła do szwagra i do Judith;to ci sami sąsiedzi i obywatele, którzy na próg jej ganku nocą podrzucali te koszyki z żywnością, aona je brała, zjadała, co tam było, po czym te talerze, te serwetki wkładała brudne do koszy�ków,stawiając je z powrotem tam, gdzie je znalazła, zupełnie jakby chciała utrzymać złudzenie, że tychkoszyków nigdy nikt jej tam nie stawia czy że przynajmniej ona nigdy ich nie rusza i nic z nich niewyjmuje, i nie bierze z ganku; ale przecież je brała z miną obojętną, otwarcie, bez żenady, nawetbez wyzwania, i niewątpliwie zawsze oceniała smak, krytykowała jakość, sposób przyrządzaniatych po�traw, przeżuwając, łykając je, czując, jak je pózniej przetrawia; po�mimo to ciągle z tymswoim niepoprawnym, spokojnym uporem cze�piała się złudzenia, że to, co jest faktem, copotwierdzają wszelkie niezbite dowody, w ogóle nie istnieje.Tak jest z kobietami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki