Dodd William Edward Dziennik ambasadora 1933 1938

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyraziłem pogląd, że oba te posunięciamogą stać się sprawdzianem nastawienia opinii publicznej, ale zaznaczyłem, że zwłoka możeuniemożliwić osiągnięcie ostatecznego celu.Poinformowałem również Prezydenta, że baronvon B�low, najmądrzejszy człowiek w niemieckim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, drugiw hierarchii po ministrze, powiedział: Wrócimy do Ligi natychmiast, jeżeli przystąpią do niejStany Zjednoczone".Poruszyliśmy poza tym wiele innych tematów; mówiliśmy o wojowniczym nastawieniuNiemiec, agresywności Włoch i brytyjskich obawach przed możliwością ponownej depresji, atakże o dążeniu Wielkiej Brytanii do współdziałania ze Stanami Zjednoczonymi w politycemiędzynarodowej.30 grudnia 1934.Niedziela.Przyszła depesza, że umarła matka mojej żony.Cieszyliśmy się bardzo, że mogliśmy się znią zobaczyć po powrocie do Ameryki, ale teraz czuję, że koniec jej przyśpieszyła naszawizyta i przyjazd na Boże Narodzenie jej kilkorga dzieci, a chyba i to, że nas tak serdecznieprzyjmowała.Troszczyła się o nas i radowała, że nas wszystkich razem ma u siebie w domu,ale te uczucia były dla niej za silne.Tak czy owak bardzo dobry i bezinteresowny człowiekodszedł od nas na wieki.Mattie natychmiast wyjechała na pogrzeb.16 stycznia 1935.Zroda.Dziś po południu przyjechałem do Trenton.Na dworcu czekał na mnie w swoimsamochodzie prof.Thomas J.Wertenbaker.Jadąc do jego domu, zatrzymaliśmy się po drodzeu Alberta Einsteina.W czasie herbaty rozmawia-liśmy z nim o nieprzyjemnej sytuacji w Berlinie.Na własny los nie narzekał.W 1933 r.usunięto go z uniwersytetu berlińskiego i skonfiskowano mu cały majątek.Kilka dni temu wprasie amerykańskiej ukazała się wiadomość z Berlina, że córce Einsteina skonfiskowano domi małą działkę gruntu w Poczdamie; był to jej cały majątek.Jedna córka Einsteina niedawnoumarła i współwłaścicielem tej posesji był jej mąż, drugą współwłaścicielką była jej siostra,jedyne żyjące jeszcze dziecko Einsteina.Ludzie ci nie mają obecnie w Niemczech żadnegooparcia; dzieje się to w kraju, w którym ich ojciec był uważany za najwybitniejszegouczonego naszych czasów.Pomimo tych prześladowań Einstein nie powiedział ohitlerowskim ustroju ani jednego słowa, które z niemieckiego punktu widzenia mogłoby mubyć poczytane za nie licujące z postawą niemieckiego patrioty.Po zjedzeniu obiadu u Wertenbakerów, na którym jednym z gości był Abraham Flexner,długoletni energiczny pełnomocnik Fundacji Rockefellera, pojechałem db Princeton, gdzie wauli uniwersytetu wygłosiłem odczyt o Waszyngtonie i problemach, którymi musiał sięzajmować, poświęcając szczególną uwagę problemowi polityki zagranicznej.I tym razemwydawało mi się, że moi słuchacze rozumieją, iż stanowisko zajmowane przez StanyZjednoczone po 1918 r.było politycznym błędem.Amerykański świat uniwersytecki z pe-wnością życzy sobie, żeby rząd federalny w miarę możności przyczynił się do zwiększeniaznaczenia Ligi Narodów jako środka zapobiegania wojnie.17 stycznia 1935.Czwartek.Przyjechałem do Nowego Jorku o 11-ej.Natychmiast odezwały się różne instytucje:National City Bank, koncern Siemensa i Foreign Policy Association.Z bankierami spotkałemsię o 4-ej, a z prezesem Siemensa o 4.30.Z pułkownikiem Housem umówiłem się na lunch.Wyglądał bardzo dobrze, mimo że sięprzeziębił i przez tydzień był chory.Dużo uwagi poświęcił polityce zagranicznej; mówił okonieczności przystąpienia Stanów Zjednoczonych do Ligi, o współpracy z Anglią naDalekim Wschodzie i o tym, w jaki sposób nakłonić Japonię do zaprzestania imperialistycznejagresji w Chinach.Realność tego pomysłu w sprawie Japonii wydała mi się wątpliwa, aleHouse mi powiedział, że jutro ma się zobaczyć z amerykańskim ambasadorem w Tokio.Poprosiłem go, aby mnie zawiadomił, gdyby Japonia zdradzała chęć współpracy.Obiecał, żeto uczyni.Mówiąc o poglądach prezydenta Roosevelta doszliśmy zgodnie do wniosku, że jegopodejście do problemów międzynarodowych jest bardzo zbliżone do naszego, obawia się onjednak, że każdy jego krok o bardziej postępowym charakterze, może spotkać się z gwałtownąopozycją.Moim zdaniem, dalekowzroczna i bezinteresowna polityka zawsze spotyka się zgwałtowną opozycją.Poza tym nie było jeszcze z wyjątkiem Waszyngtona takiegoprezydenta, który by potrafił dokonać czegoś godnego uwagi w okresie drugiej kadencji;Waszyngton zaś, który musiał dokonać dwóch tego rodzaju posunięć, został za nie przez całykraj potępiony.Roosevelt musi coś zdziałać jeszcze w tym roku, bo inaczej przegra sprawęuregulowania stosunków ze zwariowaną Europą.House będzie się starał zobaczyć z Prezydentem w ciągu najbliższych dwóch miesięcy.Pochwalił oświadczenie Roosevelta z 29 grudnia w sprawie zamiaru wysłania ambasadora doGenewy, co byłoby wstępem do przystąpie-nia Stanów Zjednoczonych do Ligi. Byłoby dużo lepiej powiedziałem gdyby Prezydentod razu zażądał zgody Kongresu na przystąpienie do Ligi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki