Grzędowicz Jarosław Pan Lodowego Ogrodu 02

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odchodzą w noc.I nie chcą się budzić.I ja też odchodzę, tylko wypiję ostatni łyk palmowego wina, dopalęfajkę i przełknę ten napar.Gdybyś przybył, kiedy słońce będzie na trzy palce, już by mnie niebyło.%7łegnam się z Amitrajem.Spojrzę ostatni raz i pochłonie mnie pustynia, tak samo jakwypluła.%7łal mi.Porzuciłem mój piękny dom i ogród, tu wokół mnie zasypiają mojedziewczęta.%7łal.To były piękne lata.Zebrałem tyle pięknych rzeczy, a teraz wszystkiezmienią się w brudną sól.Olimwengu usuri.Wiesz co? %7łal mi też wujka Tygrysa.Spełnięjego ostatnią prośbę.- Strasznie dużo słów - powiedział Brus.- Będziesz musiał na nowo przywyknąć dokebiryjskiej powściągliwości.Wujek Tygrys prosi, byś przyjął sześciu ludzi i powędrował znimi szlakiem soli do kraju ludzi-niedzwiedzi.Tam, gdzie chodziły twoje karawany.- Jak na konającego wujek Tygrys ma czuły słuch.Mówiłem, że wracam do domu.Ijestem z Gombany.Tam mówi się dużo i pięknie.- Wujek Tygrys wie, że jesteś mądry.Na co komu w Kebirze tyle brudnej soli? Każdywie, że sprzedałeś wszystko.Nie poszedłbyś też południowym szlakiem, który zarazprzeorają rydwany %7łmijowych".Ludzie-niedzwiedzie zapłacą ci za sól i skóry kamiennychwołów więcej, niż był wart cały ten twój majątek.Chcesz jechać za Erg Krańca Zwiata.Jesteśnajlepszym żeglarzem pustyni, jaki istniał.Wiem, że masz stamtąd własny szlak na południe.Daleko od rydwanów.Tam, gdzie nikt się nie zapuszcza.Zabierz więc sześciu wojownikówwięcej.Przecież twoi siostrzeńcy nie wystarczą do ochrony, a za erg nikt poza nimi nie będziechciał iść.Tylko my.Wiesz, ile w spokojniejszych czasach wzięłoby sześciu prawdziwychtropicieli? A tak możesz mieć nas za darmo.- Umiecie jezdzić na ornipantach? Zniesiecie upał, który topi kamień? Skoro tak, zgoda.Ale ruszamy zaraz.Kiedy tylko wypiję ostatnią kroplę wina, obejmę ostatnią nałożnicę iuronię ostatnią łzę.Poczekajcie w ogrodzie.Pozwólcie mi się pożegnać z Amitrajem.Błogosławieni gościnę dający! Gość wszedł;gdzie ma on zasiąść?Spieszno bardzo jest temu, kto koło ogniskaratunku szukać musi.(H�vam�l - Pieśni Najwyższego)Słońce ciemnieje, ziemia osuwa się w morze,spadają z nieba jasne gwiazdy,szaleją dymy i ogień, co życie ożywiał,płomieni żar wysoko strzela pod niebo.(VQlusp�)Rozdział 9Dom OgniaTo nie było rzetelne, regularne oblężenie.Raczej rodzaj nękającejblokady.To tu, to tam wokół jeziora płonęły ogniska i stałynamioty, niewielkie oddziały Ludzi Węży pojawiały się i znikały,po lasach snuły się kraby.Jedni odchodzili, przybywali inni.Chodziło raczej o to, żeby Ludzie Ognia, którzy schronili się zawałami swojej głównej siedziby, nie mogli swobodnie poruszać siępo okolicy, wypasać stad ani polować.Kiedy tracili cierpliwość iwytaczali się w znaczniejszej sile za mury swojej sadyby, Węże rozpierzchali się, znikali,wsiąkali w puszczę.Bitwę podejmowano jedynie wtedy, gdy zza bramy Domu Ogniawychodziły grupy mniejsze niż dwudziestu zbrojnych.Jednocześnie nie atakowano ziemno - drewnianych częstokołów Domu Ognia, nieprzypuszczano szturmów.Na co dzień tylko z rzadka ostrzeliwano domostwa, szyjąc zbezpiecznej odległości w niebo, tak by strzały spadały w obrębie palisady.Czasem stojące totu, to tam arkabalisty pluły w gród głazami bądz okutymi żerdziami.W odpowiedzitrebuszety Ludzi Ognia z łoskotem miotały w stronę obozowisk Węży dzbany smoczej oliwy,na skalistym brzegu jeziora i przed ścianą lasu rozbryzgiwał się płynny płomień, pożar huczałprzez jakiś czas, pozostawiając po sobie czarną plamę pogorzeliska.O kilkadziesiąt krokówod wałów twierdzę otaczał cały pierścień takich nieregularnych plam.Wielkich strat jednak po żadnej ze stron nie było.Nocami rozlegało się ponure zawodzenie zakutych w członowane blachy krabów albodzikie rzępolenie muzykantów.Dopóki w lasach trafiali się jeńcy, przywlekano ich na brzeg jeziora, by nagim podrzynaćgardła w blasku wielkich ognisk, a ich sercami karmić święte węże.Po takichprzedstawieniach ostrzał potrafił trwać i pół nocy, rozwścieczeni Ludzie Ognia przypuszczaliwtedy kilka dzikich szturmów, choć bez większego rezultatu.Węże cofali się zawczasu wpuszczę i w górę rzeki, by rano powrócić znowu.Robili to, czego nauczył ich Wielki Aaken.Siali strach i terror.Oni byli Wężami.Resztaświata karmą dla Węży.Tamtej nocy jednak wszystko się zmieniło.Ktoś poszedł po chrust do lasu i nie wrócił.Czekający w obozowisku usłyszeli tylko przerazliwy wrzask.Dwoje wojownikówsiedzących najbliżej dobyło mieczy i pognało w miotaną wiatrem i spłukiwaną mżawkąciemność.Byli w głębi serca radzi, że coś się dzieje.Nikt ich więcej nie widział.Dopiero po paru chwilach tuż obok ogniska spadły dwie odrąbane głowy.Tym razem w puszczę popędziło kilkunastu Węży, pilnując jeden drugiego, pokrzykującdo siebie w ciemnościach i świecąc pochodniami.Nie znalezli nikogo ani niczego, nawet ciałtowarzyszy.Obeszli cały teren wokół obozu, trzymając się blisko siebie, dzgając włóczniamikrzaki i zaglądając za każdy wykrot.Nic.Po krótkim czasie dwadzieścia kroków dalej, w kolejnym obozowisku rozległ sięprzerazliwy wrzask [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki