Ib Melchior Operacja Werwolf

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hasło: Feuerkampf! - odzew: Siegreich!Potem dwugodzinna jazda do podziemnego lotniska leżącego naskraju obszaru Reduty, na południe od Salzburga.Tam przesiądą się do oczekujących samolotów.Trzy amerykań-skie transportowe C-47, złożone z fragmentów zestrzelonych maszyni uzupełnione częściami innych rozbitych C-47.Proste.I sprytne.Gdy znajdą się nad miejscem zrzutu, będzie panowała ciemnanoc.Wydobył z kabury lugera i po raz dziesiąty w ciągu ostatniej go-dziny sprawdził broń.Usunął jakiś nie istniejący pyłek.Już wkrótce.Skorzenyemu się udało, uda się i im.Przeprowadzą taką samą operację.Tyle że na opak.Celem będzie nie odbicie - lecz zlikwidowanie!MonachiumGodzina 16.03Oberrechtsrat doktor Meister z monachijskiego St�dtischen Er-n�hrungs und Wirtschaftsamt stał na stopniach ratusza.Przypadłmu w udziale smutny obowiązek poddania stolicy Bawarii.Monachium zostało straszliwie zniszczone przez wielokrotne na-loty bombowe, wszystkie ulice były wymarłe.Od wczesnych godzin poniedziałku 30 kwietnia przez śródmieściemiasta przetaczał się złowrogi łoskot artylerii wielkiego kalibru, do-chodzący z ciężko ostrzeliwanych przedmieść.Teraz jednak panowała cisza.Kilkanaście pojazdów Siódmej Armii Stanów Zjednoczonych wje-chało na plac i zatrzymało się przed ratuszem.Z jednego z wozówwyskoczył major i zbliżył się do Oberrechtsrata.Niemiec spojrzał na zegar na wieży.Było dokładnie pięć po piątejpo południu.Monachium skapitulowało.Niemal do ostatniej chwili miasto stawiało zacięty opór.JednostkiSS, które zgromadzono na peryferiach, miały za wszelką cenę274powstrzymać pochód wojsk amerykańskich.W dzielnicach central-nych plutony egzekucyjne rozstrzeliwały cywilów i oficerów opowia-dających się za zaprzestaniem oporu.Wszędzie dookoła rozpościera-ły się zniszczenia będące w większości dziełem artylerii polowej; bu-dynki wzdłuż wszystkich dróg dojazdowych do miasta stały w ruinie.Na poboczu szosy z Heidendorfu, tuż obok poznaczonego lejamiod bomb pola, rozrzucone były szczątki furmanki, wciąż jeszcze za-przężonej w dwa konie, których zniekształcone ścierwa leżały obok.Przechodzące obok kolumny żołnierzy omijały rozbity wóz szero-kim łukiem.Zmierdziało przerazliwie, na furmance zainstalowanobowiem zbiornik na płynny nawóz.Nikt z Amerykanów nie odczuwałnajmniejszej chęci sprawdzenia, co - lub kto - mogło tkwić w lśniącejwilgocią, cuchnącej masie.Porozrywane i pogięte odłamki metalu iszkła, zmieszane z rozłupanym drewnem, nie przykuły niczyjej uwa-gi.GrafenheimGodzina 19.52Noc była bezchmurna.Okolica okryła się ciemnością tak powoli,że Erik niemal nie zauważył, kiedy zapadł zmrok.Stwierdził jednak,że widzi wszystko nadspodziewanie wyraznie.Spojrzał na zegarek.Dochodziła ósma.Gdzie oni się, do diabła,podziewali? Czyżby coś zle skalkulował? Ta niepewność doprowadza-ła go do szału.Powrócił do obserwowania terenu przed sobą.Widział jak na dło-ni rozwidlenie wychodzącej z lasu ścieżki: jedna odnoga prowadziłado Grafenheim, druga omijała wieś i wiodła na północ; widział teżpola po obu stronach drogi, niewielki gaik opodal północnego odga-łęzienia, szczątki furmanki w rowie tuż przed rozwidleniem.A lu-dzie? Był pewien, że wszyscy sana swoich stanowiskach, choć do-strzegał tylko leżącego obok na ziemi Dona i porucznika Jamesa.Obaj milczeli, wpatrzeni w cichą opustoszałą ścieżkę.Znów zerknął na zegarek.Zdziwił się: do ósmej wciąż jeszcze bra-kowało kilku minut.A może czekali w niewłaściwym miejscu?275Przybyli do Grafenheim, gdy słońce chowało się za niewysokimigórami łańcucha Bayrischer Wald na zachodzie, spowijając zalesioneszczyty purpurą.Przeprowadzili dokładne oględziny terenu, po czymstarannie wybrali miejsce na zasadzkę.Nic więcej nie mogli przed-sięwziąć.Wszelkie próby wywabienia werwolfowców z ich podziem-nych kryjówek, położonych gdzieś w oddalonym lesie, byłyby bezna-dziejnym szaleństwem.Zwłaszcza w ciemnościach.Musieli czekać, ażtamci uczynią pierwszy ruch.Zcieżka, którą miał przed sobą, była jedyną drogą wychodzącą zleśnego obszaru, gdzie według mapy znajdowały się kwatery Jed-nostki C.A więc Niemcy na pewno nadejdą właśnie tędy.Chyba że.Znów spojrzał na zegarek.Wciąż nie było ósmej.Czekali już bliskodwie godziny.Ich plan wydawał się rozsądny.Na pewno przyniesie efekty.Jeśli werwolfowcy nadejdą.Cholera jasna, przecież muszą nadejść! Nie mieli innego wyjścia,mogli tylko jeszcze przekroczyć czeską granicę.Ale nie miałoby tosensu, skoro ich punktem wypadowym było Grafenheim.Jeśli jed-nak tak właśnie zrobią.?Korpusowi nie pozwolono wejść pełnymi siłami na terytoriumCzech i ryzykować zderzenia z prącymi od wschodu wojskami rosyj-skimi.Po przecięciu na dwoje obszaru Rzeszy przez Amerykanów,wojska niemieckie mające obsadzić Fortecę Alpejską zostały za-mknięte w kotle na terenie Czech.Nie pozostało im nic innego, jaktylko czekanie na coś, co spowoduje otwarcie kotła.Spojrzał na zegarek.Z góry wiedział, co zobaczy, ale nie mógł siępowstrzymać.�sma.No szybciej, sukinsyny!Wyczuł, że leżącego tuż za nim Dona ogarnia napięcie.Z lasu wyłoniły się dwa cienie.W pobliżu rozwidlenia znierucho-miały.Przez chwilę nic się nie działo.Erik niemal wstrzymał oddech.Modlił się, żeby nikt się nie poru-szył.Wiedział doskonale, jak daleko i wyraznie niesie się głos nocą.276Jedna z postaci, trzymająca w ręku coś, co wyglądało z daleka nakarabin, odwróciła się w kierunku lasu, a potem podniosła broń, kie-rując lufę wprost w rozgwieżdżone nocne niebo.Erik odetchnął z ulgą, bo sygnał oznaczał: teren wolny od nieprzy-jaciela.Nie odkryli ich.Ujrzał na drodze następnych dwóch [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki