Ingulstad Fr

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Głowę i ramiona miała okryte szalem, którym otuliła też dziecko, na nogach miałazniszczone kozaki z wytartymi podeszwami, a na jej twarzy widać było zmartwienie.Był u nichprofesor i kiedy to zobaczył, był tak poruszony, że nie był w stanie wydać z siebie głosu.DoradziłJohanowi, by odlał tę samą rzezbę z brązu.Był pewien, że nie zabraknie chętnych, by ją kupić.Była z niego bardzo dumna, ta duma rozsadzała jej pierś.Johan wziął łyk kawy.- Ten artykuł został napisany przez pewną kobietę i jest skierowany przeciw norweskimwładzom.Zastanawia się, czy kiedyś będzie tak, że dzieci będą mogły być po prostu dziećmi,młodzież młodzieżą, a praca będzie obowiązkiem osób dojrzałych fizycznie i psychicznie.Elise zmarszczyła czoło.- Mam wyrzuty sumienia.Chłopcy musieli pracować po szkole od momentu kiedypokończyli siedem-osiem lat.- Wszyscy chłopcy w tej okolicy musieli tak pracować.Pytanie, czy kiedyś będzie tak, żerobotników z fabryk i innych, którzy mają równie niskie zarobki, będzie stać na to, by ich dziecimogły po szkole zostać w domu.I czy oni sami będą mieli krótszy dzień pracy, tak by moglispędzać więcej czasu ze swoimi rodzinami.Teraz, dzieci prawie w ogóle nie przebywają zdorosłymi, dlatego też nie są należycie wychowane ani nie spędzają miłych chwil z rodzicami.Elise przytaknęła z zamyśleniem.- To właśnie o to będziemy razem walczyć, Johan.Na swój własny sposób.Johan zajrzał do gazety i odnalazł ten artykuł.- Przemysł fabryczny ponosi winę za to, że dzieci wykorzystuje się jako siłę roboczą -kontynuował, wyraznie poruszony tym, co przeczytał.- W Anglii wykorzystuje się dzieci cztero- ipięcioletnie.Są zaprzęgane do małych wózków z węglem kamiennym i zmuszane do ciągnięcia ichprzez wyrobiska korytarzowe, które są tak wąskie, że nie przeciśnie się tam żadna dorosła osoba.Zarówno kobiety, jak i dzieci muszą wytrzymać w pracy po dwanaście, czternaście, a nawet osiem-naście godzin na dobę, często przez kilka nocy z rzędu - przeczytał na głos.- Wiele znanych postaciwysunęło propozycję zredukowania liczby godzin, ale napotkały silny opór - zakończył głosempełnym emocji.- Oprócz nauki w szkole, dzieci muszą pracować osiemdziesiąt godzin tygodniowo.Elise słuchała z uwagą.- Czy w Anglii jest najgorzej? Pokręcił głową.- W Szwecji wysunięto propozycję, by dzieci poniżej dwunastego roku życia nie pracowałydłużej niż dziesięć godzin dziennie, ale ci, co byli przeciwko, mieli miażdżącą przewagę.Wkopalniach siarki na Sycylii dzieci przeżywają piekło, o którym gazety nie mają śmiałości pisać.Liczy się, że w Stanach Zjednoczonych pracują prawie dwa miliony dzieci, z czego wiele tysięcypracuje w kopalniach.Ludzie, którzy tam mieszkają, za nic mają prawo, nawet rodzice fałszująwiek dzieci, żeby te zarabiały pieniądze.Elise była wstrząśnięta.- Nie miałam pojęcia, że jest tak zle.Johan pokręcił głową.- Ja też nie.Moja następna praca będzie przedstawiać małego chłopca na posyłki, któryciągnie za sobą wózek wypełniony towarami.Spotkałem kiedyś takiego.Powiedział mi, że musiałnosić worki z cukrem tak ciężkie, że prawie nie był ich w stanie unieść.Musiał je taszczyć poschodach aż na drugie piętro!Westchnął ciężko i odłożył gazetę.- Mamy ważną pracę do wykonania, Elise.To dobrze, że pozwalasz, by Peder z twojejpowieści mówił różne dziwaczne rzeczy, które sprawiają ludziom radość, ale nie zapomnij ukazać,jak wygląda jego codzienność.Jak ciężko jest mu wstawać o piątej rano w lodowate zimoweporanki i ubierać się w izdebce tak zimnej, że szron zbiera się na wewnętrznej stronie okna.Możeszkazać mu mieszkać w jednym z tych jednoosobowych robotniczych mieszkań, które znajdują sięprzy Hjula albo Gr�being�rden w dzielnicy Gr�nerl�kka.Mieszkają tam setki ludzi w jednejkamienicy.Opowiedz o lodowatym przeciągu z drzwi i okien, o dziurach w ścianie, które sązatykane gazetami.O szczurach, które uciekają spod nóg, i o wszach, które nie dają ludziom spać wnocy.Opowiedz o ssącym głodzie, który sprawia, że niejeden biedak stoi w oknie piekarni, patrzącna wszystkie wspaniałości, które można tam kupić, zapominając o pracy i szkole.Ty chyba niezapomniałaś o tym wszystkim? Pamiętasz, jak bardzo bolało, kiedy paznokcie u stóp i dłoni nampękały, a stopy były zdrętwiałe z zimna? Masz wiele doświadczeń, które możesz wykorzystać.Potrafisz dobrze opisywać takie rzeczy.Pokiwała twierdząco głową.- Boli mnie na samą myśl o tym, co przeżyliśmy, i o tym, że jest nam o wiele lepiej niżwiększości.Nie wiem, czy na to zasługuję.Pogłaskał ją po policzku.- Oczywiście, że zasługujesz.Poza tym nie byłabyś w stanie pisać, gdybyś żyła w równiezłych warunkach, które panowały w twoim dawnym mieszkaniu w Anderseng�rden.To, że ci siępolepszyło, ma swoje uzasadnienie, Elise.Stało się to po to, byś mogła pomagać najuboższym.Szkoda, że jeszcze nie masz ukończonych dwudziestu pięciu lat i że nie możesz jeszcze głosować wtegorocznych wyborach.Po raz pierwszy kobiety będą mogły głosować w wyborachparlamentarnych.Pod oknem przemknęła jakaś postać.Chwilę pózniej ktoś zapukał do drzwi.To byłprzemoczony do suchej nitki dzierżawca.- Pamiętacie o spotkaniu dzisiejszego wieczoru? W przybudówce, w ogrodzie?Elise uśmiechnęła się i pokiwała głową.- Pamiętamy, panie B�rresen.Przyjdziemy obydwoje.B�rresen zniknął, a między Elise iJohanem zapadło milczenie.Zauważyła, że twarz Johana nabrała dziwnego wyrazu i stał sięniespokojny.- Nie masz ochoty tam iść? Uśmiechnął się.- Pójdę ze względu na ciebie.- Nie podobało ci się, kiedy byliśmy tam ostatnio? Bardzo by chcieli, żebyśmy ich wsparli.Skoro tu mieszkamy.- No tak.Oni wszyscy mają takie dobre zamiary i cieszę się, że potomkowie haugian sąbardziej pojednawczo nastawieni do Kościoła i kleru.Wszyscy, którzy wierzą w Boga, powinnitrzymać się razem.Ale mimo wszystko.najlepiej się czuję w kościele na Sagene.Spojrzała naniego.- Nigdy nie lubiłeś słuchać o haugianach.- Już się ich nie nazywa haugianami, mimo że wielu świeckich kaznodziejów i emisariuszypodąża śladami Hansa Nielsena Hauge'a.Po wielu latach spędzonych w niewoli jego nastawieniebyło bardziej pojednawcze i zachęcał swoich zwolenników, aby trzymali się naszej narodowejreligii i chodzili do kościoła.- Większość ludzi łagodnieje wraz z wiekiem.Poza tym przeżył wiele złego.Jego pierwszażona umarła w trakcie porodu, ale jego syn przeżył.Jednak dwójka dzieci, które miał z drugą żoną,umarła.- Jego historia nie jest wyjątkowa.Pomyśl o starej Lisie z Sandakerveien, która straciła całąszóstkę, którą wydała na świat.Elise pokiwała głową.- Nie rozumiem, jak oni to znoszą.Kiedy Lort-Anders chciał wrzucić Hugo do wodospadu,myślałam, że nie przeżyję, jeśli to się stanie.Twarz Johana pociemniała.- Nigdy mu nie wybaczę, że przestraszył ciebie i Hugo w taki sposób.To była straszliwazemsta, poza tym nie miał za co się mścić.- Teraz o tym nie rozmawiajmy.Dlaczego nie podoba ci się pomysł pójścia na to dzisiejszespotkanie?- Nie wierzę w Boga mściwego i gotowego do osądzania, nie wierzę w istnienie piekła iuważam że nie powinno się ludzi straszyć, by ich nawrócić.Wpatrywała się w niego z przerażeniem.- Uważasz, że Bóg nie karze nas, kiedy zrobimy coś złego? Pokręcił głową [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki