[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nad jej ramieniem widział to, co pozostało po drzwiach: zaledwie kilka kresek na ziemi.Niebawem i one znikną zmyte przez deszcz.* * *- Jak się nazywasz? - zwrócił się Jake do kobiety, której nogi kończyły się w miejscu,gdzie powinny być kolana.Nagle zdał sobie sprawę, że usiłując uciec dozorcy, stracił spodnie.Pospiesznie obciągnął poły koszuli, zasłaniając majtki.Chociaż i z jej sukni nie pozostało wiele,jeśli o tym mowa.- Susannah Dean - odparła.- Ja już wiem, jak ty się nazywasz.- Susannah - rzekł w zadumie Jake.- Twój ojciec chyba nie jest właścicielem liniikolejowej, prawda?Przez chwilę spoglądała na niego ze zdumieniem, a potem odchyliła głowę do tyłu iparsknęła śmiechem.- Och nie, złotko! Był dentystą, który wymyślił kilka rzeczy, przez co stał się bogaty.Dlaczego zapytałeś o coś takiego?Jake nie odpowiedział.Skupił uwagę na Eddiem.Z twarzy chłopca znikł już strach, aoczy odzyskały swój chłodny, taksujący wyraz, który Roland tak dobrze pamiętał z zajazdu.- Cześć, Jake - rzekł Eddie.- Dobrze cię widzieć, człowieku.- Cześć - odparł Jake.- Widziałem cię już dzisiaj, ale wtedy byłeś znacznie młodszy.- Byłem o wiele młodszy dziesięć minut temu.Jesteś cały?- Tak - odpowiedział Jake.- Trochę podrapany, to wszystko.- Rozejrzał się wokół.-Jeszcze nie znalez
liście pociągu.To nie było pytanie.Eddie i Susannah wymienili zdziwione spojrzenia, lecz Roland tylko pokręcił głową.- Nie znalez
liśmy.- Czy głosy ucichły?- Wszystkie.A twoje?- Też.Znowu jestem zdrowy.Obaj jesteśmy.Jednocześnie, pod wpływem tego samego impulsu, przywarli do siebie.Roland porwałJake a w ramiona, a chłopiec przestał panować nad sobą i zaczął szlochać; z ulgą zanosił siępłaczem.jak dziecko, które zgubiło się, wiele przecierpiało i w końcu znów jest bezpieczne.Gdy Roland objął go w talii, Jake zarzucił mu ręce na szyję i uścisnął z całej siły.- Już cię nie opuszczę - rzekł Roland i w jego oczach też zabłysły łzy.- Już nigdy cię nieopuszczę.Jego serce jednak, ten milczący, czujny, dożywotni więzień ka, przyjęło tęobietnicę nie tylko z podziwem, ale i powątpiewaniem.KSI
GA DRUGALUD -STOS POKRUSZONYCH OBRAZÓWRozdziaÅ‚ czwartyMiasteczko i Ka-tetCztery dni po tym jak Eddie przeciÄ…gnÄ…Å‚ go przez drzwi miÄ™dzy Å›wiatami, bez dżinsów itenisówek, lecz z plecakiem i ocalonym życiem, Jake obudziÅ‚ siÄ™ i poczuÅ‚, że coÅ› ciepÅ‚ego iwilgotnego dotyka jego twarzy.Gdyby ocknÄ…Å‚ siÄ™ z takim wrażeniem w któryÅ› z trzech poprzednich poranków,niewÄ…tpliwie obudziÅ‚by towarzyszy przeraz
liwym wrzaskiem, gdyż w gorączkowych snachdręczyły go koszmary i tynkowy stwór.W tych snach spodnie nie schodziły mu z nóg, dozorcanie wypuszczał go z dłoni, ale wpychał do przepastnej paszczy, w której kły przecinały go nadwoje, jak ostrzem gilotyny.Jake budził się z tych snów z krzykiem, cały roztrzęsiony.Gorączkę wywołał pająk, który ukąsił chłopca w szyję.Kiedy Roland ponownie obejrzałranę i stwierdził, że ślad powiększył się zamiast zniknąć, krótko naradził się z Eddiem, po czymdał Jake owi różową tabletkę.- Powinieneś brać cztery takie w ciągu dnia przez co najmniej tydzień - orzekł.Jake z powątpiewaniem spojrzał na proszki.- Co to takiego?- Cheflet - wymamrotał Roland i zdegustowany popatrzył na Eddiego.- Ty mu powiedz.Ja wciąż nie umiem wymówić tej nazwy.- Keflex.Możesz mu zaufać, Jake.Pochodzi z koncesjonowanej apteki w zacnym starymNowym Jorku.Roland połknął całą garść i jest zdrowy jak koń.Nawet wygląda jak chabeta, jeślidobrze się przyjrzeć.Jake się zdziwił.- W jaki sposób ściągnęliście lekarstwa z Nowego Jorku?- To długa opowieść - rzekł rewolwerowiec.- W swoim czasie poznasz ją całą, ale terazpo prostu połknij tabletkę.Jake zrobił, co mu kazano.Reakcja była szybka i zadowalająca.Czerwona opuchliznawokół ukąszenia zaczęła znikać po dwudziestu czterech godzinach, a teraz gorączka też jużustąpiła.To ciepłe coś znowu go szturchnęło i Jake gwałtownie usiadł, szeroko otwierając oczy.Stworzenie, które lizało go po policzku, pospiesznie cofnęło się o dwa kroki.Był tobilly-bumbler, ale Jake o tym nie wiedział, bo jeszcze nigdy nie spotkał takiego zwierzęcia.Byłochudsze od tych, które Roland i jego towarzysze widywali wcześniej, a jego czarno-szare pasiastefutro było pozlepiane i skołtunione.Na jednym boku miało zaschniętą krew.Niespokojniepatrzyło na Jake a czarnymi ślepiami w złocistych otoczkach, z nadzieję kołysząc tam i zpowrotem tylną częścią ciała.Jake uspokoił się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

przylepto3.keep.pl