Kroniki rodu Lacey 02 Demony miłoci Edwards Eve

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Klęknij przed ojcem, Janie - mruknął Henry, zamykając jejłokieć w żelaznym uścisku i prowadząc na miejsce kazni.- Błogosławię cię, moje dziecko.Niech ten związek okaże sięszczęśliwy zarówno dla Anglii, jak i dla Francji - rzekł znamaszczeniem hrabia.Jane uklękła, a w duszy, tam gdzie nikt nie mógł wejrzeć,załkała rozpaczliwie.Rozdział 14Katedra św.Pawia, LondynJedynymi ludzmi, którym jeszcze mniej niż Jane spodobałasię nowina o mającym wkrótce nastąpić skoligaceniu rodówWetherby i Val�re, byli Patonowie.Jeśli ustalenia intercyzyślubnej objęłyby majątek, który wniosła do rodu Rievaulx, izapewniłyby Jane władanie wdowią częścią spadku do końcajej życia, Richard Paton miałby raczej marne szanse wygraniasprawy z macochą w sądach Anglii i Francji.W koszmarze,który ją otaczał, ta myśl była dla Jane gorzkim pocieszeniem.Królowa nie wyraziła jeszcze pozwolenia, ale nie zakazała teżmałżeństwa.Jane czuła na sobie badawczy wzrok władczyni,kiedy pełniła służbę w jej apartamentach.Nie liczyła jednak nazrozumienie, gdyż wiedziała, że Elżbieta nie znosi byćwciągana w osobiste sprawy innych ludzi.Poza tym miała owiele ważniejsze sprawy na głowie - jak przedłużające sięperypetie małżeńskie hrabiostwa Shrewsbury.W porównaniuze skandalem dotyczącym dwóch czołowych postaci królestwasprawa jednej z dworek i jakiegoś pośledniego francuskiegoszlachcica nie była warta monarszej uwagi.Montfleury albo Cl�ment, jak kazał mówić do siebie swejch�re Jeanne, więcej jej nie napastował - co wcale niedziwiło, gdyż nie miał już publiki.Za to z wielkim szumemwodził Jane po wszystkich dworskich uroczystościach, jakostatnie nabożeństwo wielkanocne w katedrze św.Pawła.Usiadła z nim pod samym ołtarzem, z roztargnieniem słuchającdługiego kazania.Wokół niej kwiat królewskiego dworupysznił się wspaniałymi nowymi strojami, uszytymi specjalniena celebrację Zmartwychwstania.Ona sama wybrała czerń.Ujej boku Montfleury zwracał powszechną uwagę szatami zjedwabiu w fioletowo-różowe pasy.To mówiło samo za siebie.Spojrzenie Jane wędrowało po znudzonym tłumie, a potemposzybowało wyżej, ku tęczowym blaskom witraży.Jakiś ptakzabłąkał się do wnętrza i teraz miotał się po nawie w daremnejpróbie znalezienia wyjścia z pułapki.Uderzył w witraż, przezchwilę trzepotał gwałtownie, po czym przysiadł na gzymsie,aby nabrać sił.Jane z całego serca życzyła mu, żeby odzyskałwolność, lecz musiałby wtedy obniżyć lot i celować w otwartezachodnie drzwi - a na to się nie zapowiadało.Azy zakręciły sięjej w oczach, kiedy biedak znów zerwał się do lotu i rąbnął wokno z takim rozpędem, że oszołomiony zwalił się naposadzkę.Leżał tam nieruchomo i mógł zostać w każdej chwilizadeptany.Jane nie mogła pozwolić, by zginął.Wstała i zaczęłaprzepychać się w ławie, aby dotrzeć do bocznej nawy, gdzieleżał ptak.Montfleury usiłował ją zatrzymać, ale strząsnęłajego rękę z ubrania.Kapłan urwał na moment, a potem podjąłkazanie, lekko podnosząc głos.Jane dopadła ptaka i troskliwieowinęła go w chusteczkę.Czuła, jak szybko bije maleńkieprzerażone serduszko.Musi go wynieść na zewnątrz!Przepychając się przez zaciekawiony tłum, dotarławreszcie do zachodnich drzwi.Ale i tam tłoczyli się ludzie,którzy nie zmieścili się we wnętrzu.Ruszyła więc dalej, kupółnocnej stronie katedry, aż dotarła do dziedzińca.Teraz byłpusty, choć zwykle zajmowały go kramy sprzedające religijneksiążki i pisma.Wybrała drzewo z nisko zwisającym konarem,ostrożnie położyła ptaka w jego rozwidleniu i cofnęła się o parękroków, aby mógł ochłonąć ze strachu.Ptak - teraz zobaczyła,że był to kos - trwał przez chwilę nieruchomo, wpatrując się wnią czarnym oczkiem.%7łółty dziób odcinał się na tlepołyskujących, atramentowych piór.Kos powoli podniósł sięna nogi, zatrzepotał skrzydłami i poleciał.Zatoczył koło wpowietrzu, usiadł na szczycie drzewa i zaśpiewał pieśńodzyskanej wolności.Jane poczuła przypływ szalonej, dziwnejradości.Rozejrzała się, czy ktoś był świadkiem tegowskrzeszenia, ale wokół nie było nikogo z dworskiego tłumku.Była sama, nie licząc paru żebraków i kalek, którzy zwyklekręcili się koło kościoła.Pewnie uznali ją za wariatkę, którapostanowiła się do nich przyłączyć.Albo łatwy cel kradzieży.Jane owinęła się ciaśniej płaszczem.Na szczęście był czarny,więc mógł zwracać uwagę wyłącznie jakością materiału, zjakiego został uszyty.Powoli ruszyła przed siebie.Nigdywcześniej nie chodziła sama po ulicy.Ani rodzina, ani lokajenie szukali jej dotąd; pewnie myśleli, że wróciła do katedry ijest gdzieś w tłumie.Nagle doznała przypływu dziecinnejradości - jest wolna! Co zrobią, jeśli pójdzie dalej i rozpłyniesię w tym wielkim mieście? Wszystkie ich misterne intrygiwezmą w łeb! Z góry uznali, że przystanie na wszystkiewarunki, lecz przecież niezbędna jest jej oso-ba, by przed obliczem kapłana dopełnić farsy zwanejzaślubinami.A co będzie, jeśli się nie stawi?Zmiejąc się w głos, Jane przyspieszyła kroku i skręciła w małąuliczkę Paternoster Row, aby wyjść na szeroką Cheapside.Postąpiła nader nierozsądnie, ale myśl o ucieczce, choćbychwilowej, była zbyt kusząca.Przyparli ją do ściany i musiałasię wyrwać.Ulice wypełniał tłum mieszkańców, którzy wylegli na miasto,by świętować wolne dni wielkanocne.Podążali na mszeodbywające się we wszystkich kościołach bądz z nichwychodzili.Biły dzwony, a ich dzwięk kruszył lodowateokowy, w których Jane tkwiła od paru tygodni, przypominającjej, że na świecie istnieje jeszcze miłość i normalne życie.-Chrystus zmartwychwstał, Alleluja! - zawołała jakaśszczerbata pannica w nowym słomkowym kapeluszu, nad-chodząca z przeciwka.-Zaiste zmartwychwstał, Allejuja! - odpowiedziała jaknależało Jane, po czym w radosnym odruchu chwyciładziewczynę za ręce i okręciła nią jak w tańcu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki