Luft Monika System argentyński

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To mu mó-wię, panie, ten pajac, który to już kładł poprzednio.Rozmówca najwyrazniej próbował go przekonać, bo Nadolny gwałtowniezaprzeczył.- Ale Sławek, absolutnie nie! Po grzyba? Ty się lepiej zorientuj, czy tosię da łatwo sprzedać! Może tym ruskim przyjaciołom, wiesz którym.Tymon rozglądał się.Stajnie również wybudowano w prowansalskim sty-lu, miały więc kamienną elewację, choć bez białych okiennic, a kryte byłyporządną czerwoną dachówką.- Kiedyś, kurde, chciał to ode mnie ten palant z Millenium wynająć.Wynajmował nie będę, bo mi zniszczą wszystko, bydło.Tymon wodził wzrokiem po zabudowaniach, zastanawiając się, czy tenznawca wytwornych trunków, wielbiciel polo i antyków, z którym miał oka-zję spędzić ostatnie dwie i pół godziny, to na pewno ten sam facet, któryteraz omawia przez telefon sprawy budowlane.- Ale o tym mowy nie ma! - Nadolny prawie krzyczał.- Wszystkie teprzelewane kaskady, ta kurtyna wodna.Dagmara tego w ogóle nie chce!Chwila ciszy, przerywana tylko krótkimi no.- To jest żadne, jak pływasz.- Zmarszczył brwi.- Tu mamy basen dwarazy większy, dwa razy szerszy.A zbudowali w dwa tygodnie.Ludzi miałemz Ameryki i woda ma trzydzieści stopni.Przyciśniesz guzik i ci reguluje.Zwiatła się zmieniają, chcesz mieć, kurde, na niebiesko, masz na niebiesko,chcesz mieć na zielono, masz na zielono.Dwa tygodnie, Sławek.W dwatygodnie zrobione i nie za jakieś miliony, jak tam, w tym jebanym badziejo-landzie!Chyba się zorientował, że go poniosło, bo obejrzał się, parę razy rzuciłjeszcze no i schował telefon do kieszeni.- No, i widzi pan, właśnie o tym rozmawialiśmy - stwierdził, podcho-dząc do Tymona.- Dom mi się buduje pod Warszawą i powiem panu, żemam już tego potąd.Chcę to wszystko sprzedać w.diabły.Corazrzadziej bywamy w Polsce, wie pan.Jest biuro, jakoś tam działa, to wystar-czy.A jak będzie trzeba, to się coś wynajmie.- Stracił swój szampański hu-mor i, zamiast iść do stajni, wsiadł do samochodu.- Proszę się zastanowić,jak by pan chciał wykorzystać to tutaj.- Zatoczył ręką koło.- Jakiś scena-riusz pan napisze, prawda? I sobie to skonsultujemy.- Myślę, że jutro, pojutrze będę miał zarys.Zarys Tymon miał gotowy od dawna - nie musiał w tym celu przyjeżdżaćdo Nicei.Ale wolał dać sobie jeszcze trochę czasu; wizja lokalna zawszerzuca nowe światło na wstępne założenia.- Very good.Gdy zajechali przed rezydencję, Mathieu czekał już w mercedesie na pod-jezdzie.- No, to miłego dnia - powiedział Nadolny, wyciągając rękę.- Jak tomówią tutaj: Bon apr�s-midi.- Wzajemnie.Proszę pożegnać ode mnie panią Dagmarę.I podzięko-wać raz jeszcze za wspaniały obiad.Nadolny nie wspomniał o następnym spotkaniu, lecz Tymon uznał, żeG�raldine będzie wystarczająco dobrą skrzynką kontaktową.W końcu jestrównie czuła jak blaszany pojemnik na listy.Gdy ruszyli z podjazdu, włączył telefon.Po kilkunastu sekundach okazałosię, że są dla niego dwie wiadomości, więc przytknął słuchawkę do ucha.XIXByła chyba dziesiąta rano, gdy Ołenę zbudził szum wody w łazience.Wpierwszej chwili nie bardzo wiedziała, czy to już dzień, czy jeszcze noc, i czyspała kilka godzin, czy tylko kilka minut.Jean-Claude pojawił się w pokojupo chwili, w zawiązanym niedbale białym szlafroku.Zauważył, że Ołena nieśpi, i wcisnąwszy guzik, podniósł rolety.Słoneczne światło zalało naglesypialnię i Ołena schowała głowę pod kołdrę.- Za jasno!Jean-Claude zrzucił szlafrok i wsunął się za nią.- Ale ja lubię cię widzieć nagą - powiedział, a ona nie chciała pamiętaćo tym, jak bardzo poczuła się zawiedziona wtedy, w nocy, gdy mu zaufała, aon.Cóż, oboje powinni uznać za niebyłe te jej niefortunne zwierzenia - iprzez następne długie minuty, wypełnione westchnieniami, bliskością ciał, apotem zmęczeniem, które równocześnie rozleniwia i pobudza do życia, miałaprawo sądzić, że tak właśnie się stało.Pózniej, gdy była pod prysznicem, Jean-Claude z kimś rozmawiał.Zakrę-ciła kurek i osuszała włosy ręcznikiem; wtedy wyraznie dobiegł ją jego głos.Mówił po włosku.Pewnie rozmawia z matką.Jest sobota, jej mama też czę-sto dzwoni w soboty.Na śniadanie zjedli jogurty z płatkami i wypili kawę, po czym Jean-Claude położył na stole klucze.- Nie gniewaj się, ale muszę coś załatwić.Gdybyś chciała pospacero-wać, zamknij drzwi.Idąc cały czas w dół tym dużym bulwarem, dojdziesz doplacu Mass�na, a stamtąd są trzy kroki na stare miasto albo na zone pi�tonne.Wrócę tak prędko, jak tylko będę mógł.Przez chwilę nie mogła wydobyć głosu.- Myślałam, że tych kilka dni spędzimy razem.Umawialiśmy się.- Oczywiście, ma ch�rie.Ale coś mi niespodziewanie wyskoczyło.Za-dzwonię do ciebie.No, głowa do góry.Mamy jeszcze dużo czasu.W ręku trzymał okulary przeciwsłoneczne. Zlicznie wyglądasz , rzuciłna pożegnanie.No i co z tego, skoro teraz wychodził, zostawiając ją samą,zdumioną i upokorzoną! Bo jak to.Dlaczego? Wydawało się, że jest imrazem tak dobrze! Byli dla siebie mili, byli siebie spragnieni i siebie ciekawi.No, to czemu, bladz, tak się zachował?! To ona miała być w ten jeden jedynyweekend jego najważniejszą sprawą, to nią miał się zająć i o nią zadbać!Faceci.Francuzi.Nie, faceci.Nie, może jednak Francuzi.O, przepraszam,nicejczycy.Uprzedzał ją.Szkoda, że nie potraktowała tego poważnie.Azynapłynęły jej do oczu.Nie becz, głupia, nie warto.Nie warto? To ja wszystkorzucam, przyjeżdżam, zdaję się na jego łaskę i niełaskę, wierzę jego zapew-nieniom, daję się omamić jego czułym słówkom.Zupełnie jak w tejstarej piosence, którą śpiewała Dalida i którą puszczali wczoraj w restauracji:Paroles, paroles, paroles.No właśnie.%7łabojady.Des mots faciles, des motsfragiles.Piotruś Pan.Cholerny skurczybyk, nie żaden Piotruś Pan.Chyba że to dalsza część gry, pomysł zaczerpnięty z Dziewięć i pól tygo-dnia.Mickey Rourke wychodzi, a Kim Basinger zostaje sama.Zagląda doszuflad i szaf - nic nie wie o swoim kochanku i właśnie ma okazję, by sięczegoś dowiedzieć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki