Stroud Jonathan Trylogia Bartimaeusa 03 Wrota Ptolemeusza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.ze magowie wyślądemony? Nie dostaną od nas więcej armat!- A gdzie się znajdą twoi robotnicy? - zapytała surowym tonem dama.- Jedni w Tower, inni na dnie Tamizy.Następni zajmą ich miejsce.- Demonom nie wszystko musi się udać - powiedział młody czło�wiek.- Niektórzy znas są odporni, musiała pani o tym słyszeć.Są w sta�nie oprzeć się atakom, przejrzeć iluzje.Kiedy mówił.Kitty nagle zrozumiała.Pod tymi gęstymi wąsami, blond brodą zobaczyłaNicka Drewa, ostatniego towarzysza z mchu oporu, który przeżył.Nick Drew uciekł wnajczarniejszą godzinę z opactwa westmin-sterskiego i zostawił kompanów.Był starszy,bardziej krzepki, ale pełen tej samej fanfaronady.Nadal tylko gadasz o walce, pomyślałazłośliwie.W gadaniu zawsze byłeś dobry.Jestem pewna, że się wycofasz, kiedy strajkującyzaczną mieć kłopoty.Nagle ogarnął ją strach i postanów iła ukryć się przed jego wzrokiem.Jakikolwiek by teraz był Nick.jeśli ją rozpozna.Kitty straci nową tożsamość.Ludzie zajęci byli rozmową na temat odporności.- Widzą magię, jasno jak w dzień - powiedziała kobieta w sile wieku.- Tak słyszałam.Starsza pani znów potrząsnęła głową.- Plotki, okrutne plotki - powiedziała ze smutkiem.- To wszystko gadanina z drugiejręki.Nie zdziwiłoby mnie.gdyby okazało się to robo�tą magów, żeby sprowokować ludzi dowystąpień.Powiedzcie - konty�nuowała - czy któreś z was w ogóle widziało tych odpornych"?W karczmie zapadki cis/a.Kitty przestępowała niecierpliwie z nogi na nogę.chciała cośpowiedzieć, ale już dawno temu postanowiła, że Clara Bell ma pozostać zwyczajnądziewczyną.Poza tym powstrzymywała ją obecność Nicka.Rozejrzała się po barze.Wtowarzystwie, które spoty�kało się tu potajemnie od lat.przeważali ludzie w średnim wiekualbo starsi.Niewiele wiedzieli o odporności.Wyjątkiem był Nick Drew.który posiadał ją wstopniu prawie takim jak Kitty.Ale on siedział cicho, nic nie mówił.Sprzeczka zepsuła nastrój na sali.Po kilku minutach smutnych uwag starszy dżentelmenpowoli wstał.- Przyjaciele - powiedział - nie dajmy odebrać sobie nadziei! Może magowie są zbytniebezpieczni, żeby stawić im czoło, ale przynajmniej możemy oprzeć się ich propagandzie.Dziś wyszło nowe Wydanie Praw�dziwych opowieści wojennych.Wyrzućcie je na śmietnik!Powiedzcie przyjaciołom, jakie to kłamstwa!George Fox.słysząc to.zabrał głos.- Myślę, że tu trochę przesadziłeś.- Podniósł głos nad pomruk niedo�wierzania.- Tak.zebrałem tyle wydań, ile byłem w stanie.- Och.wstydz się Fox - pow iedziała trzęsącym się głosem starsza pani.- Nie.jestem z tego dumny - mówił Fox.- A jeśli któreś z was zechce potem złożyćwizytę w toalecie, to znajdzie tam dowód na wartość tych broszurek.Są niezwykle chłonne.-Rozległ się ogólny śmiech.Trzyma�jąc się tyłem do młodego blondyna.Kitty wyszła zzabaru z dzbanem, żeby dolać gościom piwa.- Cóż, czas pogania - powiedział starszy dżentelmen - musimy się rozejść.Ale najpierw,jak zwykle, złożymy naszą przysięgę.- Usiadł.George Fox sięgnął pod bar i wyciągnął wielki puchar, stary i poobija�ny, z dwoma,skrzyżowanymi kostkami domina na wieczku z lanego sre�bra.Z półki zdjął ciemną butelkę,odkrył wieczko i nalał dużą porcję porto.Kitty wzięła oburącz puchar i zaniosła go staremudżentelmenowi.- Będziemy pili po kolei - powiedział.- Obyśmy dożyli dnia, kiedy znów zbierze sięparlament plebejuszy.Oby podtrzymał stare prawa wszyst�kich ludzi do dyskusji, sporu,wyrażania niezadowolenia z rządów naszych przywódców i wystawiania im rachunku za ichdziałania.- Z należnym szacunkiem uniósł puchar i upił łyk.a potem podał go sąsiadowi.Ten rytuał był zwieńczeniem spotkań w gospodzie.Po debatach, które nigdy nie kończyły sięwnioskami, dawał pocieszenie, bo był czymś sta�łym i znajomym.Srebrny puchar powoliprzechodził z rąk do rąk.ze stołu na stół.Każdy czekał, aż nadejdzie jego kolej, starzybywalcy i nowi go�ście jednakowo, nie licząc starszej damy.która gotowała się do odejścia.George wyszedł przed bar i - razem z barmanem Samem - zaczął uprzątać szklanki ze stołówstojących przy drzwiach.Kitty chodziła z pucharem, podając go na kolejne stoły.Jak mogła,odwracała twarz od Nicka Drewa.- Potrzebne nam jeszcze porto.Claro? - zawołał George.- Mary upi�ła duży łyk.widziałem.Kitty wzięła puchar i sprawdziła.- Zostało jeszcze dużo.- Dobrze.Droga pani, chyba nie chce pani nas już opuścić? Starsza kobieta sięuśmiechnęła.- Muszę iść.mój drogi.Przy wszystkich tych niepokojach na ulicach nie chcę wracaćzbyt pózno.- Oczywiście.Claro.podaj pani puchar, żeby mogła napić się przed wyjściem.- Już idę.George.- Och to nie będzie konieczne, moja droga.Następnym razem wypiję podwójną porcję.-Podniósł się śmiech i wiwaty.Dwóch mężczyzn pod�niosło się.żeby wypuścić starszą panią.Kitty poszła za nią.- Proszę.Jeszcze dużo zostało.- Nie.nie, naprawdę muszę iść.dziękuję.Jest już pózno.- Proszę pani, spadł pani szal.- Nie.nie.Nie mogę czekać, przepraszam.- Chwileczkę, kochanieńka! Patrz, gdzie idziesz.- Przepraszam, przepraszam.Z kamienną twarzą, czarnymi i pozbawionymi wyrazu oczami, jakby wyciętymi w pustejmasce, stara kobieta szybko szła przez salę.co chwi�la odwracając głowę, żeby spojrzeć naKitty.która błyskawicznie podą�żała za nią.Kitty trzymała w wyciągniętych rękach srebrnypuchar -z początku z szacunkiem, jakby dawała komuś podarek, potem wyma�chując nim jakostrzem miecza.Bliskość srebra zdawała się sprawiać starszej pani przykrość, starała się gounikać.George postawił szklanki ostrożnie na bocznym stole i włożył rękę do kieszeni.Samotworzył kre�dens w ścianie, sięgnął do środka.Reszta kompanii siedziała, z wyrazemrozbawienia podszytym niepewnością.- Drzwi.Sam - powiedział George Fox.Stara kobieta pomknęła do przodu.Sam odwrócił się w jej stronę, blo�kując drzwi.W rękutrzymał krótki, ciemny pręt.- Proszę się zatrzymać - powiedział grzecznie.- Zasady są zasadami.Musi się paninapić z pucharu, zanim pani wyjdzie.To swego rodzaju test.- Wykonał przepraszający gest ispojrzał na nią.Przykro mi.Stara dama zatrzymała się.wzruszyła ramionami.- Niepotrzebnie.- Uniosła rękę.Niebieskie światło wystrzeliło z jej dłoni, otaczającSama trzaskającą siecią jasnobłękitnej mocy.Barman skoczył, zatrząsł się.zatańczył jak lalkai upadł na podłogę.Ubranie na nim płonęło.Ktoś w barze krzyknął.Rozległ się gwizd, ostry i nieprzyjemny.Stara kobieta odwróciła się i uniosła dymiącą ręką.- A zatem, moi drodzy.Kitty rzuciła srebrny puchar w twarz starej.Błysk zielonego, jaskrawego światła, syk wrzenia.Starsza pani wark�nęła jak pies.złapała sięza twarz zagiętymi palcami.Kitty odwróciła głowę.- George.!Właściciel gospody wyjął z kieszeni małe pudełko, delikatne, prosto�kątnego kształtu.Rzuciłje szybko Kitty, ponad krzyczącymi bywalcami.Złapała je jedną ręką, zakręciła się na pięcie,żeby trafić nim w wijącą się postać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki