W dalekim kraju Holeman Linda

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wyglądało na to, że praca w zenanach ciodpowiada.- Pokręciła głową.- I tak bardzo pomogłaś kobietom idzieciom.Zwietnie sobie radziłaś.Dlaczego to wszystko chcesz popsuć?Nadal milczałam.Nie wiedziałam, co mogę jej powiedzieć, w co uwierzylub nie.Okazałam się niegodna zaufania.- To ten młody człowiek, z którym Aim�e widziała cię w zenanie,prawda? Widziałaś się z nim?Wreszcie skinęłam głową.- Ale.właśnie wróciłam z Bala Hisar.Zmarszczyła brwi.- Cóż tam.- Został uwięziony.- Za co?Zwilżyłam językiem usta.- On jest niewinny, Heleno.On nigdy.- Za co? - powtórzyła.- Nie wiem.Nie chcieli mi powiedzieć.Ale o cokolwiek go podejrzewają,to pomyłka.Znam go, Heleno.Znam go od dziecka.Czekała.Mówiłam z przekonaniem w głosie i sama chciałam wierzyć wswoje słowa.A jednak nie mogłam zaprzeczyć, że kawałki układankizaczęły do siebie pasować.Brak reakcji Kaia na pytania o jego pracę ipowód przyjazdu do Peszawaru.Wyrazne oznaki niepokoju.I oczywiściesłowa kapitana Gimble'a, że Kai miał już kłopoty z władzą w Peszawarze.I pewnie gdzie indziej też.Powróciły wspomnienia z przeszłości.Wiedziałam, jakim Kai jestczłowiekiem; zawsze wiedziałam.Był pełen gniewu i nienawiści - wstosunku do matki, ojca, władzy.Chciał naprawiać zło, nie potrafiłzaakceptować rządów Brytyjczyków i walczył z represjami tubylców.Był pełen pasji, odważny i zdesperowany.Gotów walczyć o to, w cowierzył; nie miał czasu, by go marnować na swoje własne potrzeby.Bykogokolwiek do siebie dopuścić.Dlatego odsunął mnie.I dlatego ja nie mogłam do niego dotrzeć.- Jakkolwiek było - powiedziała Helena, przerywając bieg moich myśli -nie wiem, co robić, Pree.Nie chodzi tylko o to, że związałaś się wtajemnicy z tym mężczyzną, lecz również o to, że ma on coś na sumieniu.Bardzo mnie to boli.Widziałam, że różnisz się od innych kobiet, ale nieże łączy was nić bolesnych wspomnień, choć nie mam pojęcia, co to zawspomnienia.Jednak postawiłaś mnie w okropnym położeniu.Jeślipozwolę ci zostać, inne kobiety mogą odnieść wrażenie, że pochwalamzachowanie, któremu misja się sprzeciwia.Muszę.Zerwałam się z miejsca.- Rozumiem twoją sytuację, Heleno.Ale proszę, pozwól mi spróbowaćmu pomóc.A jeśli go powieszą? On nie może umrzeć.Nie wolno mibłagać, żebyś pozwoliła mi zostać, aleproszę, proszę tylko, żebym mogła tu zostać na tyle długo, żebym mogłamu pomóc.A ty, Heleno.- ciągnęłam, wiedząc, że to nie w porządku,zważywszy na jej dobroć, cierpienie i wspomnienia -.rozumiesz, co toznaczy stracić ukochaną osobę.Nigdy nie wypowiedziałam słowa miłość w odniesieniu do Kaia.Czykiedykolwiek przyszło mi to do głowy?- Muszę tu zostać, dopóki nie znajdę sposobu, by mu pomóc.Siedziała nieruchomo.Wiedziałam, w jak straszliwej postawiłam jąsytuacji.- A kiedy będzie już wolny - powiedziałam, bo nie dopuszczałam dosiebie myśli, że może być inaczej - opuszczę misję i wyjadę z nim zPeszawaru.- Słowa spływały mi z ust tak łatwo, choć wiedziałam, że tomoże być kłamstwo.Kłamstwo albo tylko moja nadzieja, wypowiedzianana głos po raz pierwszy, podobnie jak miłość.- Ale teraz nie mam dokądpójść.- Cisza przedłużała się.- Heleno? - zapytałam w końcu.W blasku wieczoru wpadającym przez okna twarz Heleny była blada inapięta.- Jeśli pozwolę ci tu zostać na krótko, nie będziesz mogła pracować wzenanach.Nie możesz nas reprezentować jako kobieta pracująca dlaPana.Zostaniesz tutaj, w budynku, i zrobisz to, co musisz, żeby pomóctemu człowiekowi, który najwyrazniej wiele dla ciebie znaczy.Ożeni sięz tobą, jeśli zostanie zwolniony?Wiedziałam, że Helena myśli tylko w ten sposób.Nie umiałam jejodpowiedzieć.Wstałam i podeszłam do niej, ujmując jej dłonie w swoje.- Dziękuję, Heleno.Bardzo dziękuję.Nie wiesz, co.Wstała.- Dobrze.Ale nie mów o tym nikomu.To może zrujnować dobre imięmisji, na które tak ciężko pracowałam.Nikomu ani słowa.Skinęłam głową.- Oczywiście.ROZDZIAA CZTERDZIESTY DRUGIWieczorem zaciągnęłam zasłonę przy łóżku.Przy świetle lampy wyjęłamukrytą pod łóżkiem sakwę Kaia, nie chcąc, by zobaczyła ją Aim�e lubRohana.Nie chciałam okazać się wścibska ani szperać w jego rzeczach,ale przejrzałam jej zawartość w nadziei, że coś odkryję.Powtarzałamsobie, że szukam wskazówki związanej z tym, co mógł zrobić, lecz byćmoże tylko pragnęłam zrozumieć, kim naprawdę jest Kai.W sakwie znalazłam książki zarówno po angielsku, jak i w urdudotyczące politycznych spraw Indii oraz kilka zrolowanych map.Rozłożyłam jedną na łóżku; przedstawiała północną część Indii zeznaczkami - krzyżykami i gwiazdkami - w różnych miejscach.Wblaszanej puszce były pióra i atrament.Kiedy pociągnęłam złożonąkoszulę, by sprawdzić, co się pod nią znajduje, okazała się dziwnieciężka.Wsunęłam obie dłonie, by ją chwycić i okazało się, że koszula jestowinięta wokół piękne rzezbionej szkatułki z drewna sandałowego.Położyłam ją na kolanach, przesunęłam dłońmi po rzezbionym wieczku iuniosłam je.W środku znajdowała się mała Biblia oprawiona w cielęcą skórę.Napierwszej stronie widniała dedykacja wypisana pełnym zawijasówpismem ojca: Dla Kaia, z okazji Bożego Narodzenia 1862 roku.Były toświęta, kiedy trzynastoletni Kai był sam.Potem wyjęłam zwitek paskówmateriału pofarbo-wanych na czerwono.Rozpoznałam je dopiero pochwili: były to wstążki z majowego pala.Znalazłam też wyblakłypapierowy latawiec, który zrobiłam dla Kaia, kiedy miałam osiem czydziewięć lat; pamiętam, jak długo nad nim praco-wałam, topiąc żółty wosk i malując nim wzory na szorstkim brązowympapierze.Była tam też malutka marszczona sukienka z białej bawełny: nosiła jąAdriana, gdy miała miesiąc.Siedziałam bez ruchu.Szkatułka kryła w sobie cenne wspomnienia ipamiątki z przeszłości Kaia.Pamiątki po człowieku, który był jego ojcemi który nigdy nie uzna I go za swego syna.Po kobiecie, która jako jedynapokazała mu, czym jest troska.Po mnie, kiedy byłam dla niego małqsiostrzyczką.I po jego jedynej prawdziwej, malutkiej siostrze.Azy napłynęły mi do oczu.Czy człowiek przechowujący tyle znaczącychwspomnień mógł być zdolny do czynów, które miały go zawieść naszubienicę? Czy naprawdę mógł zaprzeczać, że nie chce i nie potrzebujew swoim życiu nikogo?Przesunęłam palcami po czerwonym jedwabiu, który wyścielał szkatułkę.Nie był jednak przymocowany do dna i udało mi się go wyciągnąć.Wyraznie coś owijał.Czy była to pamiątka po Glory? Z pewnościązachował coś po niej.Wewnątrz znajdował się jednak tylko oddarty kawałek kocyka,miękkiego i białego.Na dole wyhaftowane zieloną nicią widniały literyPRL Reszta kocyka była podarta, a wełniane nici wisiały jak poplątanapajęczyna.Przesunęłam palcami po literach, początku mojego imienia.To musiałbyć mój kocyk.Przytuliłam go do twarzy, zastanawiając się, czyprzywoła jakieś wspomnienia.Pomyślałam o palcach mojej matki -jedynej matki, jaką znałam -grubych i stwardniałych, które nie radziłysobie z nicią i igłą.Ona nigdy nie byłaby w stanie wyhaftować czegoś takdelikatnego.Nawet kiedy zszywałam ranę Lalasy - robiąc pierwsze wżyciu szwy na żywym ciele - wiedziałam, że robię to lepiej od niej.Mojamatka nie mogła zrobić tego kocyka na drutach cienkich jak nóżkijaskółki i wyhaftować go tak delikatnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki