[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I tytuł tej piosenki, który wydał jej się nadzwyczaj stosowny, bo Alex tak wspaniale się nią opiekował.Przeżyłajednak wtedy również olbrzymie rozczarowanie, bo spotkałają odmowa.Zdziwiło ją, że tak dobrze pamięta tamtą chwilę.- Bardzo chętnie zatańczę.Zwitało, gdy Alex odwiózł ją do domu.Pokoje były pustei dziwnie ciche.Kwiaty powiędły, a na stołach leżały pogniecione serwetki.Przez okna powoli zaczynało się sączyćświatło brzasku, podśpiewywały pierwsze ptaki.Skłonił przed Anną głowę. - Dziękuję pani.Będę długo pamiętał ten wieczór.- Ja też.A czy.czy jeszcze się spotkamy, Alex?- Jest coś, czego pani nie powiedziałem.- Spoważniał.- Za parę dni wyjeżdżam do Ameryki.To zostało zaplanowane już dawno.- Ojej.- Ta wiadomość rozczarowała Annę i wprawiław złość.- Jak długo pana nie będzie?- Nie wiem.Może pół roku, może dłużej.- Rozumiem.- Głos uwiązł jej w gardle.- Czy musipan tam jechać?- Tak.- Ponieważ Alex wiedział już, że uczucie, jakie żywido Anny, jest głębokie, i chciał jakoś złagodzić ból rozstania,dodał: - Obiecuję, że spotkamy się jeszcze przed moim wyjazdem.Co powiedziałaby pani na obiad w hotelu Dorchester?- Chętnie.- Wpadnę jeszcze to potwierdzić.Znowu działo się między nimi coś, co znał aż za dobrze.Anna też to wiedziała.Sumienie nie pozwalało mu pocałować jej w usta, bo aż bał się myśleć, dokąd mogłoby to zaprowadzić.Pogłaskał ją więc po twarzy i delikatnie cmoknąłw policzek, jakby była jego siostrą.- Dobranoc, Anno.Po jego odjezdzie długo stała bez ruchu, w końcu jednakwytrąciła ją z zadumy krzątająca się służba.Wolno poszła dosiebie na górę, przełykając łzy.Nie mogła pogodzić sięz tym, że Alex, który dopiero co się odnalazł, znowu na długozniknie z jej życia.Czuła się przez to jeszcze bardziej samotna i opuszczona, a co gorsza zaczęła się zastanawiać, co będzie, jeśli Alex już nigdy nie wróci. Następnego dnia, gdy kamerdyner przyszedł powiedziećAnnie, że dzwoni do niej jakiś dżentelmen, pofrunęła do aparatu jak na skrzydłach.Powietrze uszło z niej jednak natychmiast, gdy przekonała się, że to tylko Freddy.- Dzień dobry - powiedział.- Pamięta mnie pani?- Witam, Freddy.- Starała się, żeby w jej głosie nie byłosłychać rozczarowania.- Obiecałem zadzwonić, gdy będę w Londynie.Anno,dziś wieczorem odbędzie się w Olympii mityng.Chciałbymtam panią wziąć, pokazać, jak to wygląda.Najlepiej wpadnędo pani o.- Nie, Freddy, niestety nie mogę - przerwała mu szybko.- Po południu idę z Tamsin na zakupy, a pózniej mamy zjeśćobiad u Ritza z przyjaciółmi jej rodziców.Może kiedyindziej.- Zakupy można odłożyć, a pani nieobecność na obiedziez pewnością zostanie wybaczona.To jest wielki mityng, Anno, musi pani przyjść.- Nie.Zresztą nigdy niczego nie obiecywałam.Miałamtylko się zastanowić i zrobiłam to.Nie podoba mi się ten pomysł.Nie chcę ulegać zbiorowym emocjom i wbijać sobiedo głowy czegoś, w co tak naprawdę nie wierzę.Nie mogępopierać ruchu, który głosi dyktaturę, antysemityzm i państwo dla wybranych.Brytyjski Związek Faszystów jest dlamnie zbyt prawicowy, Freddy.Czy nie może pan iść z kiminnym?- Nie.Pani mnie nie słucha, Anno - odparł ostro.- Chcętam iść z panią.Anna usłyszała w jego głosie złość i rozczarowanie, alenic jej to nie obchodziło. - Niech się pan nie złości, Freddy.- Anno, pani jest szalona, żeby dobrowolnie tracić takąokazję.Mosley ma wielkie grono zwolenników, także wśródzwykłych ludzi.Jest wspaniałym mówcą.Mówi z taką pasjąo kraju i o sprawie.Wiem, że będzie go pani słuchać z przyjemnością.Może pani iść ze mną nawet jako obserwatorz zewnątrz.Tak czy inaczej przyjdę po panią.Będę czekałprzed domem o czwartej.Nie mógł mieć gorszego pomysłu [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl przylepto3.keep.pl
.I tytuł tej piosenki, który wydał jej się nadzwyczaj stosowny, bo Alex tak wspaniale się nią opiekował.Przeżyłajednak wtedy również olbrzymie rozczarowanie, bo spotkałają odmowa.Zdziwiło ją, że tak dobrze pamięta tamtą chwilę.- Bardzo chętnie zatańczę.Zwitało, gdy Alex odwiózł ją do domu.Pokoje były pustei dziwnie ciche.Kwiaty powiędły, a na stołach leżały pogniecione serwetki.Przez okna powoli zaczynało się sączyćświatło brzasku, podśpiewywały pierwsze ptaki.Skłonił przed Anną głowę. - Dziękuję pani.Będę długo pamiętał ten wieczór.- Ja też.A czy.czy jeszcze się spotkamy, Alex?- Jest coś, czego pani nie powiedziałem.- Spoważniał.- Za parę dni wyjeżdżam do Ameryki.To zostało zaplanowane już dawno.- Ojej.- Ta wiadomość rozczarowała Annę i wprawiław złość.- Jak długo pana nie będzie?- Nie wiem.Może pół roku, może dłużej.- Rozumiem.- Głos uwiązł jej w gardle.- Czy musipan tam jechać?- Tak.- Ponieważ Alex wiedział już, że uczucie, jakie żywido Anny, jest głębokie, i chciał jakoś złagodzić ból rozstania,dodał: - Obiecuję, że spotkamy się jeszcze przed moim wyjazdem.Co powiedziałaby pani na obiad w hotelu Dorchester?- Chętnie.- Wpadnę jeszcze to potwierdzić.Znowu działo się między nimi coś, co znał aż za dobrze.Anna też to wiedziała.Sumienie nie pozwalało mu pocałować jej w usta, bo aż bał się myśleć, dokąd mogłoby to zaprowadzić.Pogłaskał ją więc po twarzy i delikatnie cmoknąłw policzek, jakby była jego siostrą.- Dobranoc, Anno.Po jego odjezdzie długo stała bez ruchu, w końcu jednakwytrąciła ją z zadumy krzątająca się służba.Wolno poszła dosiebie na górę, przełykając łzy.Nie mogła pogodzić sięz tym, że Alex, który dopiero co się odnalazł, znowu na długozniknie z jej życia.Czuła się przez to jeszcze bardziej samotna i opuszczona, a co gorsza zaczęła się zastanawiać, co będzie, jeśli Alex już nigdy nie wróci. Następnego dnia, gdy kamerdyner przyszedł powiedziećAnnie, że dzwoni do niej jakiś dżentelmen, pofrunęła do aparatu jak na skrzydłach.Powietrze uszło z niej jednak natychmiast, gdy przekonała się, że to tylko Freddy.- Dzień dobry - powiedział.- Pamięta mnie pani?- Witam, Freddy.- Starała się, żeby w jej głosie nie byłosłychać rozczarowania.- Obiecałem zadzwonić, gdy będę w Londynie.Anno,dziś wieczorem odbędzie się w Olympii mityng.Chciałbymtam panią wziąć, pokazać, jak to wygląda.Najlepiej wpadnędo pani o.- Nie, Freddy, niestety nie mogę - przerwała mu szybko.- Po południu idę z Tamsin na zakupy, a pózniej mamy zjeśćobiad u Ritza z przyjaciółmi jej rodziców.Może kiedyindziej.- Zakupy można odłożyć, a pani nieobecność na obiedziez pewnością zostanie wybaczona.To jest wielki mityng, Anno, musi pani przyjść.- Nie.Zresztą nigdy niczego nie obiecywałam.Miałamtylko się zastanowić i zrobiłam to.Nie podoba mi się ten pomysł.Nie chcę ulegać zbiorowym emocjom i wbijać sobiedo głowy czegoś, w co tak naprawdę nie wierzę.Nie mogępopierać ruchu, który głosi dyktaturę, antysemityzm i państwo dla wybranych.Brytyjski Związek Faszystów jest dlamnie zbyt prawicowy, Freddy.Czy nie może pan iść z kiminnym?- Nie.Pani mnie nie słucha, Anno - odparł ostro.- Chcętam iść z panią.Anna usłyszała w jego głosie złość i rozczarowanie, alenic jej to nie obchodziło. - Niech się pan nie złości, Freddy.- Anno, pani jest szalona, żeby dobrowolnie tracić takąokazję.Mosley ma wielkie grono zwolenników, także wśródzwykłych ludzi.Jest wspaniałym mówcą.Mówi z taką pasjąo kraju i o sprawie.Wiem, że będzie go pani słuchać z przyjemnością.Może pani iść ze mną nawet jako obserwatorz zewnątrz.Tak czy inaczej przyjdę po panią.Będę czekałprzed domem o czwartej.Nie mógł mieć gorszego pomysłu [ Pobierz całość w formacie PDF ]