Carey Mike Felix Castor 01 Mój własny diabeł (GTW)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Alice wszystkim kieruje, Jon organizuje, z pomocą paru osób zatrudnionych na pół etatu.Jon wrócił do przerwanych zajęć, czyli kserowania stronic książki na dużej i niecostarożytnej fotokopiarce.Demonstracyjnie odwrócił się do mnie plecami.Zastanawiałem się,co mu się we mnie tak bardzo nie podoba.Umysł natychmiast usłużnie podsunął odpowiedz ipostanowiłem ją sprawdzić, gdy nadarzy się okazja - zakładając, że po rozmowie z Peele'emwciąż będę miał tę robotę.Alice nadal nie było, uznałem zatem, że nie zaszkodzi, jeśli zacznę gromadzićinformacje.- Rich - zagadnąłem - mógłbyś mi opowiedzieć, jak zostałeś ranny?Nim zdążył odpowiedzieć, odezwała się Cheryl.- Mam prawa filmowe - oznajmiła pogodnie.- Przekazał mi je na podstawce do piwa,więc się spózniłeś.Rich uśmiechnął się szeroko i trochę głupkowato.- To było naprawdę dziwne.Właśnie kończyłem robotę, jakieś trzy kwadranse czygodzinę po czasie, jak zwykle.- Kto jeszcze był świadkiem?Zastanowił się.- Wszyscy - rzekł.- Cheryl.Jon.Alice.Farhat też musiała być w pobliżu, boprzychodzi w piątki.To jedna z asystentek Jona.- Alice? - powtórzyłem.- Alice widziała, co się stało?- O tak.- Zaśmiał się krótko.- Trudno było nie zauważyć.Wszyscy to widzieli - isłyszeli.Cheryl twierdzi, że wrzeszczałem jak.- Panie Castor - rzekła Alice.- Zechce pan pójść ze mną.Imponujący pokaz skradania się w stylu ninja.Stała w drzwiach, splatając ręce napiersi.Na jej widok Rich natychmiast umilkł.Przez chwilę miałem ochotę poprosić, bywyjaśniła tajemniczą rozbieżność: ona twierdziła, że jej nie było, Rich mówił, że była.Alepubliczna dyskusja na ten temat mogłaby zostać uznana za niepolityczną i potraktowana jakoszyderstwo bądz wyzwanie.Lepiej zatem na razie nie poruszać tego tematu.- Nie mogę się już doczekać wysłuchania całej historii - rzekłem obojętnie.- Proszę,odtwórz ją w myślach.Im więcej podasz szczegółów, tym lepiej.Zobaczymy się za paręminut.- Jasne, stary - odparł Rich.Pozdrawiając ich skinieniem głowy, dołączyłem do Alice, która poprowadziła mniekorytarzem za kolejny dziwny zakręt.Tym razem wszystkie drzwi, prócz jednych, byłyotwarte.Niektóre pokoje miały nawet okna wychodzące na korytarz.Jednocześnie wyczułemsubtelną zmianę atmosfery: przypominała ciszę, która zapada po wyłączeniu lodówki, dziękiczemu uświadamiamy sobie, że wcześniej coś słyszeliśmy.Podejrzewałem, że właśnieznalezliśmy się w nowym aneksie.Tuż za zakrętem ujrzałem dwoje drzwi, jedne z prostą tabliczką STARSZAARCHIWISTKA, a drugie z nazwiskiem Peele'a nad ozdobnymi słowami GA�WNYADMINISTRATOR.- Jest bardzo zajęty.- Jej głos zabrzmiał niemal oskarżycielsko.- Proszę się streszczać.- Zastukała do drzwi i weszła do środka.Tabliczka na drzwiach Peele'a wyglądała imponująco, lecz jego gabinet był zaledwiena tyle szeroki, by pomieścić biurko.Można by sądzić, że człowiek o tak ważnym tytulezałatwi sobie nieco więcej miejsca.Sam Peele siedział nie do końca za biurkiem - bo pokój jako narożny miał dośćosobliwy rozkład i mebel stał przy ścianie, lecz w tak władczej pozycji, jak tylko pozwalałana to logistyka.Kiedy wszedłem, uniósł głowę i zamknął okno na desktopie.Sądząc zpośpiechu, w jakim to uczynił, pewnie grał w sapera.Mężczyzna, który obrócił się ku mnie na krześle, dobiegał pięćdziesiątki; wysoki iwychudzony, miał wielki, czerwony, haczykowaty nos, rujnujący dobre wrażenie, jakie robiłapoza tym przystojna, ascetyczna twarz pastora metodystów.Po obu stronach nasady nosadostrzegłem czerwone ślady, nie miał jednak okularów.Rzednące brunatne włosy mocnosiwiały, a garnitur z ciemnogranatowego materiału połyskiwał lekko w dziwnie niestosownysposób.Powiedziałem, że obrócił się ku mnie na krześle, tak naprawdę jednak pokonał tylkoczęść łuku i kiedy się zatrzymał, wciąż był zwrócony do mnie zaledwie w trzech czwartych.Nasze spojrzenia zetknęły się przez sekundę, po czym umknął wzrokiem ku biurku.- Proszę usiąść, panie Castor.- Wskazał gestem drugie krzesło, stojące tak daleko odjego własnego, że cudem pozostawało w pokoju.Zająłem miejsce.Alice nadal stała.- Dziękuję, Alice - rzucił Peele nad moją głową.Zrozumiała to właściwie, lecz nie posłuchała.- Chyba jednak powinnam zostać - rzekła.- Muszę wiedzieć, jak się do tegozabierzemy.- Omówię sytuację z panem Castorem, a potem dam ci znać.- Peele sprawiał wrażenieniemal nadąsanego.Odliczyłem pięć sekund, nim za moimi plecami zamknęły się drzwi - nie z łomotem,lecz z cichym jękiem, czy raczej żałosnym szszu poruszonego powietrza.Cała ta wymianazdań miała w sobie coś nienaturalnego, nie znałem ich jednak dość dobrze, by określić co.- Cieszę się, że zmienił pan zdanie - podjął Peele.W jego głosie wyczułem lekkąirytację.- Ale przyznam, że po naszej wczorajszej rozmowie spodziewałem się telefonuprofesor Mulbridge.Moja wina.Tak bardzo zachwalałem plan B, że w jego oczach miast głównymaktorem stałem się tylko rozgrzewką.- Wciąż istnieje taka możliwość, panie Peele - przyznałem.- Odkryłem jednak, żemam wolną chwilę, a zdawało mi się, że czas jest tu istotny.Jeśli jest pan gotów jeszczetrochę zaczekać, mogę opisać pański problem pani profesor.Powinienem się z nią spotkać wprzyszłym tygodniu, albo może za dwa.Skrzywił się.Tak jak liczyłem, ta sugestia wyraznie mu nie zasmakowała.- Nie.- Gwałtownie pokręcił głową.- Nie możemy czekać tak długo.Po ataku naRicharda personel spodziewa się, że zareaguję, że rozwiążę problem.Jeśli mi się nie uda,cóż.ucierpi morale.Z całą pewnością ucierpi morale.Nie mogę sobie pozwolić nabezczynność.A w niedzielę w archiwum odbywa się impreza publiczna.Trzeba to rozwiązać.Trzeba rozwiązać całą sprawę.Nie potrafiłem powiedzieć, co się dzieje w głowie Peele'a, ale sprawiał wrażeniebardzo poruszonego.Zaryzykował kolejne spojrzenie w moją stronę, nie dłuższe niżpierwsze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki