§ Billingham Mark Tom Thorne 02 Mięczak

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyrzuć ją.- Wie pan, że strach ma smak? Smakuje jak adrenaliną.To właśnie czujesz w ustach,kiedy się boisz.Thome zauważył drżenie palców Palmera.Bojąc się zaczerpnąć tchu, patrzył, jak naspuście drży palec wskazujący tamtego.W końcu Palmer oparł palec o obudowę spustu.Czyteraz powinien zaatakować? Rzucić się na niego i spróbować wyrwać mu broń?- To bardzo dziwny smak.Jakby żuło się w ustach pasek cynfolii.Metaliczny posmak.To przez substancję chemiczną zawartą w adrenalinie.Palec Palmera zdecydowanie spoczął na obudowie spustu.Teraz już było bezpiecznie.Musiał to zrobić teraz.Nie był pewien, czy MeEvoy jeszcze się ruszała.Wydawała sięleżeć bez ruchu od jakiegoś czasu.- To się nazywa andrenochrom, to wydzielina nadnerczy.Wiedział pan o tym?Thome pokręcił głową.Nie znał tej nazwy, ale smak znał doskonale.Kiedy Palmer krzyknął i uniósł rękę, Thome zorientował się, co się dzieje.GdyPalmer wycelował w niego, Thome zrozumiał, o co mu chodziło.Zorientował się, ale było już za pózno.Kula Strzelca wyborowego przeszyła gardło Palmera, zanim ktokolwiek z nich zdołałusłyszeć strzał.Palmer dziwnie wolno osunął się na kolana, a potem już szybciej przewróciłsię do przodu na twarz.Thome usłyszał, a może tylko mu się wydawało, że słyszy trzaskgruchotanego nosa, kości policzkowych i okularów, kiedy tamten wyrżnął twarzą o ziemię.Thorne rzucił się naprzód, chwytając broń leżącą obok ciała Palmera.Spojrzał naMcEvoy.Audził się.- Gratulacje, Thome, wciąż żyjesz.- Cookson uśmiechnął się, powoli unosząc ręce.-%7łyć jest łatwo, prawda? - Za nimi zagrzmiał głos wzmocniony przez megafon.Cooksonzrobił krok w tę stronę z uniesionymi rękami.- O wiele trudniej jest czuć, że żyjesz, czyżnie.?Jednym płynnym ruchem Thome podniósł się i machnął ręką na odlew, uderzająckolbą broni w usta Cooksona.Poczuł, jak pękają wargi tamtego.Ujrzał łamiące się zęby irozbijane dziąsła na chwilę przed tym, jak dłoń się uniosła, by powstrzymać strugę krwi.Thome usłyszał za sobą tupot stóp.Odwrócił się i zobaczył funkcjonariuszywpadających przez bramę oraz Dave a Hollanda pędzącego przez boisko w stronę ciała SaryMcEvoy.30Mecz był fatalny.Sporo nieudanych podań, przejęć, fauli, głupich błędów.Brakowałojuż tylko spornych decyzji sędziego i graczy niesłusznie zdjętych z boiska.Gdyby do tegodoszło, Thorne uznałby, że opłata za ten miesiąc za dostęp do Sky była w pełniusprawiedliwiona.Zastanawiał się, czy jego ojciec też ogląda mecz, pokrzykując przed telewizorem, jakgdyby znajdował się na trybunach.Ojciec, który ponad trzydzieści lat temu zabrał go po razpierwszy na mecz Spurs, jeszcze w czasach Martina Chiversa i Alana Gilzeana.Thomezastanawiał się, jak długo jeszcze ojciec będzie w stanie oglądać mecze i śledzić przebieg gry.Ten telefon od niego był naprawdę typowy.Próbował uporać się z sytuacją na swójprzewidywalny sposób.- Pamiętasz ten żart, który ci opowiedziałem o facecie, który przyszedł do lekarza?Thome zaśmiał się.- Było ich wiele - który?- Doktor mówi: Nie mam dla pana dobrych wieści.Ma pan raka i alzheimera.Thorne poczuł nieprzyjemny ucisk w dołku.- Tato.- Facet patrzy na lekarza.- Głos w telefonie zaczął lekko się łamać.- Patrzy nalekarza i mówi: Cóż, przynajmniej nie mam raka.- O czym ty mówisz, tato?Zapadła długa cisza, zanim ojciec powtórzył puentę i powiedział to, co chciałpowiedzieć.- Przynajmniej nie mam raka, Tom.Dopiero wtedy Thome pojął, co miał jego ojciec.Syk otwieranej puszki wyrwał Thome a z zamyślenia.Odwrócił się, by spojrzeć naHendricksa.Jak zawsze leżał rozciągnięty na kanapie bez butów, tylko w skarpetkach, zpodkulonymi nogami.- Powiedziałeś kiedyś coś ciekawego - rzekł Thome.- Tylko raz?- Wspomniałeś, że woń formaliny odstrasza ludzi.Nie sądzisz, że to może mieć raczejzwiązek z twoimi stopami?- Spadaj - burknął Hendricks.Sytuacja w zasadzie wróciła do normy.Niemal miesiąc temu Thome zszedł z boiska szkoły króla Edwarda.Patrzył, jak dokaretki wtaczano nosze.Widział nauczycieli tulących w ramionach zapłakane dzieci.I tenwyraz malujący się na twarzy Dave a Hollanda.Upłynął prawie miesiąc, odkąd pokonał całą długość tamtego podjazdu, jakby odniechcenia zastanawiając się, co się stało z jego samochodem.I jak długo potrwa, zanim zasfaltu znikną ślady krwi.Palmer doskonale wiedział, co robi, kiedy w niego wymierzył.Thome powinien byłsię tego spodziewać dużo wcześniej - kiedy Palmer tak chętnie wyjaśnił mu, skąd wziął tenpistolet.Ostatnia próba, gest dobrej woli przed ostatecznym aktem czystej desperacji.Czy to zamierzone samobójstwo było przejawem tchórzostwa, czy może odwagi?Thome zastanawiał się, czy Palmer zdecydował się na ten krok z odrazy do samego siebie,czy raczej dlatego, że wiedział, iż w więzieniu długo nie pożyje?Były wykładowca literatury angielskiej był natomiast ulepiony z innej gliny.Surowszej.I bardziej osobliwej.Andrew Cookson poradzi sobie wyśmienicie.Zgarniając tantiemy za prawa do książkii filmu na temat popełnionych przez niego zbrodni, z pewnością znajdzie sobie przytulnykącik w Belmarsh albo Broadmoor.Będzie świrem numer jeden w celi.W więzieniu strachodgrywał ważną rolę.W miejscu, gdzie ciężko jest przetrwać każdy kolejny dzień,prawdopodobnie będzie zastraszał złodziei i gwałcicieli z równą łatwością jak wcześniejMartina Palmera.Palmer mięczak, podszyty tchórzem od małego, który w całym swoim życiu dokonałtylko jednego odważnego i tragicznego w skutkach czynu.Słowa przemowy, które układały mu się w głowie przez cały ten dzień, były bliskieprawdy I zbliżone do tych, które padły w rzeczywistości.Wszystkim, którzy z nią pracowali, niezależnie od rangi, będzie brakować jej oddaniai poczucia humoru.Twarze Lionela i Rebeki McEvoy�w dołączyły do Roberta i Mary Enrightów,Rosemary Vincent i Lesliego Bowlesa.Uchwycone w sepii portrety tych, którzy dożyli dnia,kiedy musieli pochować własne dzieci.Leslie Bowles ujął to najlepiej i najprościej. To się nigdy nie skończy, nigdy.- Nawiasem mówiąc - rzekł Hendricks - gdyby zadzwonił Brendan, to mnie tu niema.Thorne odwrócił się i spojrzał na wybitny okaz rozciągnięty na kanapie i szczere,pełne wyrazu oblicze mężczyzny, który przeprowadził sekcję zwłok Sary McEvoy.I który pózniej zdołał w jakiś sposób zawieruszyć raport toksykologiczny.- Ee.nie ma mnie.Gdyby zadzwonił.Jasne?- Chyba szykuje się kolejny kolczyk - mruknął Thome.- Co tym razem?Hendricks opuścił stopy na podłogę i usiadł.- Pamiętasz, jak mówiłem ci, że on może być zniesmaczony tym, co robię? Wyobrazsobie jednak, że to mu się właśnie podoba.- No i?- No i to mnie coraz bardziej zaczyna niepokoić.- Trudno cię zadowolić.- Mnie? A co powiesz o sobie?Thorne wstał i poczłapał do kuchni po następne piwa.- Dziękuję, u mnie wszystko gra.Hendricks uśmiechnął się, ponownie wyciągnął na kanapie i splótł dłonie za głową.- Taa, no jasne.W sumie czemu by nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki