§ Sokół Jarosław Czas honoru 02 Przed burzš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przywołał Władka do siebie. Mam świetną wiadomość! Już jutro przejdziesz na konwojenta. Co? Prosiłem cię. Dobra, dobra.Nie będziesz harował razem z tym bydłem.Ma się te swoje kontakty.Tylko ten śledczy chciałby cię obejrzeć. Jaki śledczy? Z Gestapo.Prowadzi dochodzenie w sprawie tego przecięcia kabli, co ci opowiadałem.Powiedział, że chce osobiście zatwierdzić nowego konwojenta.Ale spokojnie, nie musisz jechaćna Szucha.On tutaj urzęduje.Idziemy. Teraz? Kazał, żebym cię przyprowadził.Spokojnie, bracie, to jest tylko formalność.Władek rzucił wzrokiem w stronę Kostka.Sprawy się komplikowały.Mógłby bez truduuwolnić się spod opieki Novotnika i zwiać, ale wtedy cała akcja byłaby praktycznie spalona.Postanowił poddać się badaniu przez śledczego z Gestapo, zawierzając swoim dokumentom.Przeszli po marmurowej posadzce w głównej sali banku i wjechali windą na drugie piętro.W długim korytarzu, przez który prowadziła czerwona ścieżka chodnika, znajdowały się biuradyrekcji. Stanęli przed masywnymi drzwiami z egzotycznego drewna. No, trzymaj się, bracie powiedział Novotnik, poprawiając Władkowi kołnierzroboczego kombinezonu. Będzie dobrze, zobaczysz.Władek wszedł do dyrektorskiego gabinetu.Zledczy siedział plecami do drzwi, kręcącgałką przy radiu. Siadaj powiedział, nie odwracając się.Władek podszedł bliżej, rejestrując dziesiątki szczegółów, które mogłyby okazać sięprzydatne: niezakratowane okno, mosiężne popiersie Hitlera na biurku, nóż do papieru, kaburaz pistoletem u pasa śledczego. O, jest! zawołał radośnie śledczy, odnajdując w końcu właściwą stację w radiu.Z głośnika popłynęła skoczna melodia na akordeon.Zledczy się odwrócił.Był to Oberscharf�hrer Uwe Rappke.Obaj rozpoznali się w tej samej chwili. Ty! ryknął Rappke, sięgając po broń.Władek rzucił się na niego.Chwycił po drodze ciężkie popiersie z biurka i zamachnął się.Rappke padł na regał, pociągając go za sobą na podłogę.Rozległ się rumor spadających książeki porcelanowych bibelotów.Duży wazon prysnął z trzaskiem, chlustając wodą.Rappke zwalił sięnieprzytomny na dywan.Władek rzucił się natychmiast do jego kabury z pistoletem.Nagle drzwi się otworzyły.Novotnik, który czekał w napięciu na powrót Władka, jakojciec na maturzystę, postanowił stanąć mężnie w jego obronie.Policja policją, ale dość tegotraktowania volksdeutschów jak jakichś %7łydów! Nie można tak tłuc bez opamiętania niewinnegoczłowieka.Nie wiedział, że rozczarowanie może być aż tak bolesne.Omal nie załkał, kiedy zobaczyłWładka przy nieruchomym ciele Rappkego.Serce podeszło mu aż do gardła. Zdrajco. wykrztusił, sięgając po swój pistolet.Władek strzelił dwa razy.Pierwsza kula trafiła Novotnika w gardło, druga prosto w czoło.Konwojent upadł twarzą na czerwony chodnik w korytarzu.Poczuł jeszcze, że jego nos łamie sięz chrzęstem, po czym znieruchomiał z otwartymi oczami.Na korytarzu słychać już było tupot żołnierskich butów.Władek otworzył okno.Drugiepiętro na szczęście był piorunochron.Wskoczył na parapet i wprawnie opuścił się na sam dółkrótkimi skokami.Robił to w Małpim Gaju tysiące razy.Przynajmniej tym razem rzeczywistośćokazała się łatwiejsza niż tor przeszkód.Kiedy był na podwórzu, żołnierze otworzyli z góry ogień.Kule plaskały wściekleo ziemię, ale Władek był już o dwa metry dalej.Prostym naskokiem pokonał mur okalającypodwórze i zniknął po drugiej stronie.Słyszał gwizdki, szczekanie psów, ale wszystko to już mu nie zagrażało.Wskoczyłdo tramwaju, który jechał na Grochów, w stronę jego kwatery.Musiał znalezć się tam przedGestapo, żeby ostrzec gospodynię.Był pewny, że zdąży.Miał nad nimi przewagę.Zanimprzypomną sobie, że był współlokatorem Novotnika i wydadzą odpowiednie rozkazy, paniDomańska powinna być już bezpieczna.Tramwaj sunął brukowaną ulicą, kolebiąc się na boki.W środku jechało tylko kilka osóbpogrążonych we własnych myślach.Zaczął padać deszcz.Patrząc przez załzawione szybyna obwieszone swastykami miasto, Władek doznał nagle dziwnego uczucia, że wszystko to niedzieje się naprawdę.Po prostu jechał na trening.Przed chwilą zjadł obiad razem z ojcem i mamą.Michała nie było, bo jak zwykle umówił się z kolejną narzeczoną.Potarmosił Ajaksa i wyszedłz domu.Ocknął się z nieprzyjemnym dreszczem. Ruda miała rację to nie było życie dla niej.To w ogóle nie było życie. 23Póki my żyjemyNina poczuła, że szorstka ściana kaleczy jej policzek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki