Edward Docx Mistrz kaligrafii

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W rzeczy samej, niebyłoby wielką przesadą, gdybym powiedział, że między mną a Royemjuniorem zawiązało się coś w rodzaju sąsiedzkiej przyjazni; w każdejchwili może mi dostarczyć wszystko, czego sobie zażyczę, i służypomocą (zdzierając ze mnie niebotyczne kwoty), gdy chodzi.owyświadczenie jakiejś drobnej przysługi, na przykład podwiezieniegdzieś samochodem.Co najważniejsze, sama gama i jakość produktówoferowanych przez Royów jest imponująca; i jeśli przypadkiem zdarzysię, że potrzebuję czegoś, czego akurat nie mają, szczycą sięniezrównaną umiejętnością sprowadzenia każdego, najbardziej nawetwydumanego produktu w ciągu niespełna dwóch godzin. I paczkę orzeszków nerkowca poprosiłem.Podniósłszy wypełniony zakupami i gotowy do inspekcjikoszyk, stanąłem przy gładkiej drewnianej ladzie z przewieszonymprzez ramię praniem. Już podaję, panie Jackson. Roy senior kiwnął głową i obrócił się,by sięgnąć po paczkę z bogatego asortymentu orzechówwyeksponowanych za ladą. Co u Roya? zagadnąłem. W tym tygodniu pojechał do Keele.Coś tam organizuj e. Ach tak.Zapadło milczenie.Roy senior pogładził swoje wąsiki i powiedział: Wie pan, że znowu podrożały? Zadyndał mi orzeszkami przednosem. Niestety, kosztują teraz pięć.eee.sześćdziesiąt dziewięć.Tak: pięć funtów sześćdziesiąt dziewięć pensów. Szybko wbił kwotęna kasie i wrzucił orzeszki do jednej z niebieskich plastikowych torebek. Czemu? Brakuje ich? Nie.Nic z tych rzeczy. Zaczął przekładać pozostałe artykułyjeden po drugim, powoli i ostrożnie, wbijając cenę każdego z nichpalcem wskazującym prawej ręki. Globalna zmowa cenowa? podpowiedziałem, wcale nie takznowu zainteresowany, zastanawiając się dla zabicia czasu, ileszamponów Brylcreem przechodzi przez ręce Roya w ciągu roku.Roy senior przerwał to, co robił.Przeniosłem spojrzenie z jegowyszorowanych do czysta dłoni na wyszorowaną do czysta twarz.Przezchwilę wydawało się, że Roy toczy walkę z jakimiś wewnętrznymidemonami.Po czym odwzajemnił moje spojrzenie wyrazem twarzy,który łączył w sobie troskę i frustrację. Mówiąc prawdę, panie Jackson rzekł sam podnosiłem ich cenęco siedem dni przez ostatnie czternaście tygodni.O dziesięć pensówtygodniowo. Naprawdę? Naprawdę.Miałem powiedzieć o tym wcześniej, ale nie chciałempsuć eksperymentu. Eksperymentu? Tak, mojego eksperymentu, panie Jackson odparł zadowolony zsiebie.Potem, nie spiesząc się, zważył pomidory na elektronicznejwadze.Wprowadził cenę za funt wagi.(Wyświetliło się �1.435 i Roywbił na kasie �1.43; Roy jest we wszystkim skrupulatny i zawszezaokrągla w dół do jednego pensa cenę owoców i w górę warzyw:potwierdzenie, że Anglicy konsumują więcej warzyw niż owoców, cozawsze podejrzewałem, i pożyteczna weryfikacja statusu pomidorów,jeśli takowa jest konieczna.) Zainteresował się wybraną przeze mniezieloną papryką i na jego twarz wypłynął wyniosły, jak mu sięnajwyrazniej zdawało, uśmiech, nim powiedział: Muszę się panuprzyznać, że posłużyłem się panem jako królikiem doświadczalnym. Aha.Wstrzymał oddech. Jak pan wie, jestem kapitalistą.Do tego sklepikarzem, a od tegozaczynała też sama pani Thatcher.Chciałem mu przerwać, ale podniósł rękę. Jakiś czas temu pomyślałem sobie: czemu nie wypróbowaćjakiegoś eksperymentu? Czemu nie? Dobrze, pomyślałem, jakie sąfakty? Właśnie, jakie? Po pierwsze: wiem, że pan Jackson co tydzień kupuje orzeszki.Podrugie: wiem, że mieszka w okolicy.Po trzecie: wiem, że w ogóle niezwraca uwagi na to, ile co kosztuje.Ten dżem śliwkowy jest najlepszymtego dowodem. Podniósł słoik i wystukał na kasie cenę: � 3.99.Zastanowiłem się i wpadłem na pomysł eksperymentu z podstawekonomii.Wymyśliłem, że co tydzień będę podnosił cenę orzeszkówdokładnie o dziesięć pensów i w ten sposób dowiem się, ilerzeczywiście są warte.To znaczy, ile są warte dla pana jako dlakonsumenta.Kiwnął głową, wyświetlił sumę i odniosłem wrażenie, że corazbardziej się nakręca. Robię to, jak mówię, już od czternastu tygodni i ciągle nic.Nic,panie Jackson.Nic a nic.Niczego pan nie zauważył. Jego palecwskazujący uniósł się nad kasę. Dopiero ja musiałem panu powiedziećo tych orzeszkach. To znaczy, że powinny kosztować dwa funty z czymś? Aja. Nie mogę dłużej biernie się przyglądać, jak płaci pan za nie tęastronomiczną cenę, panie Jackson.Koniec eksperymentu.Koniec.Niemogę już na to patrzeć.Nie tak powinien działać ten system.Powinienpan zauważyć, pójść gdzie indziej, odmówić zakupu.Jako królikdoświadczalny jest pan do niczego.Przy cenie pięć funtów sześćdziesiątdziewięć pensów daje się pan.daje się pan.daje się pan oskubać,panie Jackson.Toż to rozbój w biały dzień. Do głowy mi nie przyszło, to znaczy. Niech mnie pan posłucha. Przewiesił się przez ladę i grozniezniżył głos. Przez następne kilka tygodni ma pan kupować swojeorzeszki gdzie indziej.ma pan przestać tu po nie przychodzić.mapan. Machnął ręką zawstydzony, na skraju załamania, szukającodpowiedniego słowa. Wyrzec się orzeszków? podpowiedziałem życzliwie. Właśnie.Właśnie.W ten sposób zgromadzę niepotrzebnąnadwyżkę, co zmusi mnie do obniżenia ceny o połowę, żeby pozbyć sięzapasów, a wtedy cena wróci mniej więcej do właściwego poziomu iwypłaczemy się z tej.z tej kabały.Jeden kosmyk gęstych ciemnych włosów odłączył się od reszty iopadł łukiem na lśniące czoło Roya.Zamaszystym ruchem podał mi nadladą niebieskie torby.Wyszedłem w milczeniu jak skarcone dziecię, aza mną rozległ się dzwięk sklepowego dzwonka.Na końcu ulicy stało zaparkowane renault.Jakaś kobieta zakierownicą rozmawiała przez komórkę.Serce mi zamarło na myśl, że tomoże być Lucy.Mozolnie wspiąłem się z powrotem na himalajski szczyt domu podnumerem 33 i zadyszany, z zaciśniętymi zębami i nadwerężonymimięśniami zdołałem wgramolić się, pokonawszy ostatnie stopnie, domojego holu.Natychmiast zadzwonił telefon zupełnie jak gdybyczekał na mój powrót niczym stęskniona psina.Dość wolno postawiłemtorby i pranie na podłodze przy wieszaku na kapelusze, a potemzamknąłem oczy i oddychając głęboko, policzyłem do pięciu.Chwyciłem za słuchawkę. NA LITOZ BOSK, LUCY! BARDZO, BARDZO, BARDZOCI PROSZ, PRZESTAC DZWONI, JEZLI NIE CHCESZ ZEMN ROZMAWIA.BAAGAM.CHTNIE Z TOB POGADAM,JEZLI TEGO CHCESZ.MO%7łEMY SI GDZIEZ SPOTKA ALBOPRZYJEDy DO MNIE, ALE NA BOGA PRZESTAC DZWONI DOMNIE CO DWIE SEKUNDY.NIE. Jasper?.WIEM, CO MIAABYM. JASPER.JASPER! Męski głos. Co? Co? Przepraszam, kto mówi? zapytałem. Co się dzieje? William? Co? Czy to ty? Oczywiście, że ja.Przestań świrować i mów, co się dzieje.Co tywyprawiasz ze swoim telefonem? Od półtora tygodnia nie można się dociebie dodzwonić, a kiedy już podnosisz słuchawkę, nazywasz mnieLucy. Przepraszam, Will, wybacz.Ostatnio sprawy się trochępogmatwały.Odbiło jej.Nęka mnie głuchymi telefonami.Właściwiejestem przez nią osaczony. W takim razie zrób coś z tym, i to szybko, inaczej ci nieliczni,którzy się jeszcze z tobą przyjaznią, zrozumieją, jaką jesteś gnidą, i cięoleją [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki